Bv’s fotograferen is altijd interessant. Niet dat die mensen leuker of fotogenieker zijn, integendeel. Ik vind het gewoon boeiend om iemands media-imago af te toetsen aan zijn of haar echte persoonlijkheid. En mijn ervaring is dat de discrepantie vaak erg groot is.
Deze week was de zanger Arno aan de beurt, in Oostende voor het NRC. De man heeft een fotogenieke kop; ik had er wel zin in. Zangers en acteurs zijn doorgaans creatieve mensen die hun schaamte op het podium al overwonnen hebben. De meeste willen en durven, twee belangrijke eigenschappen van een goed model. Ik schrok dus toen de zanger botweg verkondigde dat hij niet op de foto wou. Het was een misverstand, zei hij. “Poseren is werken en ik werk niet graag.”
Ok, veel mensen poseren niet graag. Ik kan dat begrijpen maar in zijn geval hoort het er wel een beetje bij. Na veel blabla was hij dan toch bereid om ter plaatse één foto te laten nemen. Na tien afdrukken, zuchtte hij: “En, staat het er op?” Kijk, ik kan niet toveren. Voor een leuke foto moet je met twee zijn. Maar als hij echt met een saaie en verveelde foto in de krant wou, die had ik al.
De geplande wandeling zag hij totaal niet meer zitten maar ik mocht een glas (spa citroen !) meedrinken. De man is een figuur, zo veel is zeker. Hij heeft een mening over alles, over fotografie (veel te braaf tegenwoordig/ waar is de tijd van… ), over politiek (leve de sossen maar weg met het moslimextremisme), over de jeugd van tegenwoordig enzovoort. “Check it out, motherfuckers”. Drie glazen wijn later gingen we toch wandelen en heb ik toch geprobeerd om een paar foto’s te maken, al lopend. Zucht. Die artiesten van tegenwoordig 😉
Achter de camera 