Pijn

Bob kampt met een hernia. Hij heeft pijn, veel pijn en dat is lastig. De huisarts krijgt het niet opgelost. Een kiné en osteopaat heeft Bob ook al geprobeerd. Tevergeefs. En dus zochten we hulp in het UZ. Begin oktober kan hij een afspraak krijgen bij een specialist. Als we even rondbelden, bleken de wachtlijsten in andere ziekenhuizen niet eens zo veel korter.

Flo’s professor kon ons in januari ook niet ontvangen. Eind september staat ze ingepland. Gelukkig worden wij goed opgevangen door een andere kinderneuroloog maar voor kinderen met een minder zware vorm van epilepsie is het ook bij hem lang wachten.

Zelfs voor tand- en oogartsen moet je tegenwoordig maanden op voorhand een afspraak maken. En tenzij ik opnieuw zwanger word, wat onmogelijk is, kan ik de komende maanden ook niet terecht bij mijn gynaecoloog. Alsof ziekten en problemen zich laten plannen.

Nog een geluk dat we een toffe en beschikbare huisarts hebben naast de deur. En dat we in België wonen, het land waar iedereen iedereen kent en waar je via via soms toch nog ergens geholpen kan worden 😉

Op dieet

Daddy is de voorbije jaren door de nodige cortisone (en duvels :-)) heel wat kilo’s aangekomen. Op zich is dat natuurlijk geen ramp. Maar hij voelt zich er niet goed bij en wil die overtollige kilo’s zo snel mogelijk weer kwijt geraken. Bob heeft al een paar crash diëten achter de rug en mij leek het dus beter om de hulp in te schakelen van een diëtiste. Dus maakte hij een afspraak met iemand uit de buurt. ‘De eerste consultatie komt op 78 euro. Die prijs zakt nadien wel een beetje. De drie volgende sessies komen op 45 euro en nadien zakt de kostprijs nog naar 25 euro per sessie.’

Slik. Hoe belangrijk ik gezondheid en gewicht ook mag vinden, ik schrok toch een beetje van het kostenplaatje. De CM betaalt 40 euro terug voor wie vier sessies volgt. Dat is dus de helft van en eerste consult. De rest moet je uit eigen zak betalen.

Hoe langer ik er over nadenken, hoe meer ik me aan dat hele systeem erger. 78 euro voor een consultatie van een uurtje, dat is nu toch enorm veel geld. Met alle respect voor diëtisten maar ik ken geen enkele arts of specialist die zo veel aanrekent. Bovendien wordt dit niet of nauwelijks terugbetaalt. Dat lijkt me een heel domme maatregel want het zullen toch vooral kansarmen en lager geschoolden zijn die veel kunnen leren op gebied van voedingsleer. En net zij kunnen zo een begeleiding onmogelijk betalen.

Dat mutualiteiten niet alles kunnen terugbetalen begrijp ik. Toch blijf ik het raar vinden dat diëtisten en psychologen als ‘extra’ en dus als ‘luxeproducten’ beschouwd worden. Bob liet de piste van de diëtiste alvast vallen en koos voor Dukan, een variant op het eiwitdieet. Dukan werkt, dat hebben we vorig jaar al mogen ondervinden. Het grote probleem is vooral achteraf. Want eigenlijk bestaat er maar één dieet en dat is diegene die je voor de rest van je leven kan volhouden.

Je bent wat je doet

Het is een nieuwe vorm van snobisme, aldus TED. “Wat doe je?”, is de eerste vraag die mensen elkaar stellen. En daarmee polsen ze niet naar je hobby’s. Hogeschool of universiteit, woonplaats, spaarcenten of echtelijke staat: mensen worden tegenwoordig vooral beoordelen en opgedeeld volgens hun beroep. Gelukkig voor mij klinkt “fotografe” leuk en creatief, misschien zelfs spannender dan het echt is. Het is alvast gemakkelijker dan boekhoudster ook al verdienen die waarschijnlijk een stuk meer.

En toch betrap ik mezelf dat ik het onbewust ook doe, zo veralgemenen. Zo moest ik onlangs een koppel artsen-specialisten fotograferen. Een feestje vol dokters, echt zwaar kon dat toch niet worden? Een zatte dokter, dat leek mij een beetje tegenstrijdig. Tandartsen flossen, diëtisten eten gezond, secretaressen houden van orde, agenten houden zich aan de snelheidsbeperkingen, zelfstandigen zijn … enzovoort dus. Mijn vrienden zagen dat totaal anders: zot, dokters drinken net heel erg veel, vooral sterke drank. En drugs met hopen, volgens hen. Ze kloppen lange dagen én zitten aan de bron.

Toen ik de vraag op de man af aan een paar dokters op het feest voorlegde, reageerde ze geschokt: natuurlijk drinken wij (veel) alcohol ethanol ;-)). “Dat je ons zo in een vakje duwt,” lachten ze. Maar niet veel later verkondigden zij op hun beurt evenveel “algemene waarheden”, over verpleegsters 😉

Ziekenhuiservaren moeder

Vandaag staat er een heel herkenbaar interview in de krant, met een ziekenhuiservaren moeder. Ja, zo voel ik me spijtig genoeg ook soms. Drie bevallingen, Manou en haar drie operaties, Nina met haar anderhalve maand lange opname en Flo. De kinderafdelingen van Maria Middelares, St Lucas, Jan Palfijn en het UZ: overal ben ik als mama al blijven slapen, vaak veel langer dan oorspronkelijk gepland.

Ervaring heeft zo zijn voor- en nadelen. De eerste keer was ik gewoon zo onder de indruk dat ik al onvoorstelbaar dankbaar was dat mijn kind geholpen werd. Goede en professionele zorg is natuurlijk het allerbelangrijkste, nog altijd. Maar de dagen dat mijn kinderen in het ziekenhuis verblijven, verhuis ik voltijds mee. En dan maken ogenschijnlijk details vaak het verschil. Het contact met de behandelende arts is voor mij bijvoorbeeld super belangrijk. Sommige dokters zie je nauwelijks, anderen maken het verblijf dragelijk.

Ook de hartelijkheid en vriendelijkheid van het verplegende personeel is doorslaggevend. Ik lig nog liever in een oud gebouw omringd door lieve mensen dan in een modern ziekenhuis vol zakelijk, kritische strenge verpleegsters. Eén slechte ervaring is op zo een moment genoeg om mijn humeur en zelfvertrouwen te kelderen. Net als de mama in het interview moet ik toegeven dat ik om die reden schrik had van het UZ maar mijn vooroordeel bleek onterecht. Kleine kanttekening: hoe ernstiger de aandoening, hoe vlotter de afspraken, beter en sneller de zorgen en hoe vriendelijker de artsen en het verplegend personeel.

Betrokken ouders en menselijke artsen: ik vind de aanpak van kinderziekenhuizen trouwens in de goede richting evolueren. Vroeger was “meneer den doktoor” een soort heilige. De afstand tussen de arts en de patiënt was enorm. Bij de je jonge huisartsen naast ons, maak je tegenwoordig een afspraak bij dokter Steven of dokter Katrien. En heb je nog vragen, dan mag je altijd mailen. En als ze trouwen, vragen ze mij als fotografe. How cool is that? 😉

Foto uit de oude doos, van ons Manouke.

Afstand?

Orde is niet zo mijn sterkste kant, maar gelukkig is er google. Wat ik niet meteen terugvind, zoek ik gewoon opnieuw op. Zo tikte ik de naam in van onze kinderneuroloog, want ik had zo nog wel een paar vraagjes. Blijkt dat de man een eigen site heeft, iets over medische apps.

Gezien ik de combinatie ben van een iMan en een arts (een iDoc?) ben ik uiteraard fervent gebruiker van een heleboel medisch gerichte iPhone en iPad apps.

Idoc, klinkt goed vind ik, al had ik niet meteen een geek in de man gezien. Idoc, zou ik de man dan ook niet gewoon kunnen mailen? Ik zou hem zelfs een vriendschapsverzoek op facebook kunnen sturen. Er staan zo veel onbekenden in mijn lijst en toch lijkt mij dat er allemaal een beetje over. Dokters en patiënten, hoe close mag je komen?

Met onze huisarts bijvoorbeeld kunnen Bob en ik het echt heel goed vinden. Super toffe gast en je voelt gewoon dat het best wel klinkt. Toen we naar Thailand op reis vertrokken heeft hij ons zelf zijn mailadres gegeven, voor het geval dat. Toch durven we hem niet echt eens persoonlijk uitnodigen. Misschien brengt hem dat in een lastig parket, wil hij een zekere afstand bewaren met zijn patiënten. Anderzijds. Dokters zijn natuurlijk ook gewoon mensen, met een sociaal leven en vrienden.

Met leerkrachten vind ik dat net zo. Nina’s juf is ondertussen echt een vriendin geworden maar ik ben lang bang geweest om er over te gaan, zeker op school en zeker ten opzichte van andere ouders. Waarom voel ik die afstand bij het ene beroep wel en bij de meeste ander niet? Mijn beste vriend is ooit mijn rechtstreekse baas geweest, en ik heb dat nooit echt als een probleem ervaren.

Voorlopig ga ik voor een telefonisch gesprek, via het secretariaat. En als dat niet lukt heeft hij er toch van.