Klagen over het weer heeft geen enkele zin. Ik probeer het dan ook zo veel mogelijk te vermijden. Maar als ik naar buiten kijk, word ik langzaam maar zeker depressief. Ik kan het niet meer helpen. Een hittegolf, dat wil ik! Het mag wat mij betreft echt warm worden, weken aan een stuk. De planten kregen al twee jaar op rij hun goesting, en de boeren zijn toch altijd ontevreden. Nu is het aan ons. Ik wil slapen met de ramen open, buiten ontbijten en laat BBQ ‘en, zwemmen en met de fiets naar school in korte mouwen. Ik mis de zon en alles wat daar bij komt kijken.
We hebben twee slechte zomers achter de rug. En deze lente valt ook al in het water, letterlijk. Hoe kan je als fotograaf nu werken als de hemel altijd grijs kleurt? Wat voor zin heeft het om een tuin te hebben als je er twee keer per jaar kan inzitten? Waarom organiseert de school een fietsweek als het blijft regenen?
Wat als dit geen toeval is? Wat als mottig weer de nieuwe norm wordt voor België? Ik heb lang gedacht dat de opwarming van de aarde de temperaturen hier zou doen stijgen. Maar wat als het omgekeerd is, als we een soort nieuw Groot Brittannië worden? Is het weer een gegronde reden om te verhuizen? Hoe veel lentes en zomers zijn er nodig voor een trend. En waar zouden we heen kunnen gaan?
Achter de camera 