Rugpijn

Wie pijn heeft moet … bewegen, hoe contradictorisch dat ook lijkt.

Ik weet niet meer hoe het begon, maar hoef niet lang na te denken bij de oorzaken. Onderrugpijn is een beroepsziekte voor fotografen, en voor mama’s. De bijtende en zeurende pijn straalde snel uit naar mijn bovenbenen en voor ik het besefte, zat ik letterlijk vast.

Rugpijn is een epidemie. Iedereen lijkt er last van te hebben. Ik werd overspoeld door allerhande tips: draag platte schoenen, koop een Nasa matras, verander je houding, buig anders, maak een afspraak bij de kinesist, werk aan je buikspieren, ga naar een osteopaat, koop een zitbal, slik aclofenac en vooral: blijf bewegen.

Waar is de tijd dat zieke mensen gewoon de raad kregen om te rusten? Lekker lui in de zetel naar dagtelevisie kijken. Meer heb ik vaak niet nodig. Maar het was me niet gegund. Pijn of niet, ik moest en zou sporten. Joggen bleek echt niet aan de orde, zelfs niet na twee Dafalgans Forte.

En dus trok ik naar de fitness met mijn oude half vervallen tienbeurtenkaart. Een beetje fietsen en een kwartiertje sauna zou me goed doen, dacht ik. En het gaf me een excuus om een hele dag in platte sportschoenen te dragen in plaats van mijn mooie hakken. Eerlijk? Ik voelde me een uur later helemaal niet beter. Maar gelukkig trok de pijn enkele dagen vanzelf weg.

Ondanks alles geloof ik wel in die nieuwe bewegingsgod. Onderschat de therapeutische kracht van een halfuurtje joggen niet. Fitnessen blijft oersaai, ondanks Discovery Channel en Dr Phil. Ik heb gelukkig ‘nog slechts’ zes beurten te gaan .. 😉

Sponsorloop

De nieuwe school van Nina en Flo verbouwt en zoals iedereen weet kosten al die werken enorm veel geld. En dus organiseerde de school een sponsorloop. Ook de kleutertjes liepen mee. Als betrokken ouders waren daddy en ik natuurlijk aanwezig om al dat sportieve geweld aan te moedigen en vast te leggen.

Zouden Nina  en Flo dat wel kunnen? Lopen, als kind vond ik het vreselijk, saai, lastig en pijnlijk.  Sport en zeker lopen is niet meteen een vak waarin mijn kinderen uitblinken. Nina had er alvast heel veel zin in en liep onvoorstelbaar goed mee. “Is het al gedaan?” Ze vond het nog leuk ook.  Wie had dat ooit gedacht? Die kleine meid gaat ons nog verrassen.

En Flo? Tja, Flo is een ander verhaal. Die was al moe bij aanvang. Toen ze ons zag begon ze te wenen en ze is niet meer gestopt. De juf heeft ze het hele parcours meegetrokken. Geen gezicht. Volgend jaar beter …

 

Bewegingsschool

Sport is belangrijk, zeker voor kinderen. Het is een goede gewoonte die ik als ouder aan mijn kinderen wil meegeven, net zoals tanden poetsen, gezond eten en beleefdheid. Maar welke sport kies je dan? Manou en Nina zijn motorisch niet bijzonder sterk, terwijl veel sportclubs zich net richten op competitie. Zwemmen? In veel clubs betekent dat baantjes trekken, zo snel en zo veel mogelijk. Ballet leek mij ook al zo serieus.

De overstap naar het eerste leerjaar bezorgt Manou al genoeg (gezonde) stress. Als buitenschoolse activiteit was ik dus eerder op zoek naar iets leuk, iets ontspannend, iets speels en indien mogelijk iets dat ze met haar zusje(s) kan doen. Toevallig kwamen we uit bij “De Bewegingsschool” in Oostakker. De volleybalclub organiseert er de zaterdagvoormiddag een soort vrij turn- en klim- en speluurtje.

“Het doel van de bewegingsschool” is de algemene ontwikkeling van het kind te bevorderen. Elk kind heeft behoefte aan beweging, en beleeft daar ook plezier aan. Door middel van beweging zal de gezondheid, de motoriek en de menselijke ontplooiing van het kind bevorderd worden.”

Zowel Manou als Nina als Flo vinden het geweldig. Niets moet, alles mag. Het lijkt een beetje op een alternatieve binnenspeeltuin, zonder glijbaan en zonder frietjes maar wel stukken gezelliger. De opbouw verandert iedere week en de begeleiding is erg vriendelijke. Een aanrader!