Blogmeeting

“Maar ik ga daar niemand (her)kennen.” Veel bloggers verzwijgen hun echte naam en maken foto’s zonder herkenbare gezichten.

“En het is in Antwerpen”, dus even binnenspringen zit er ook niet meteen in. Jaren geleden trok ik eens helemaal alleen naar een girlgeek-dinner. Veel eten heb ik daar niet gezien, waardoor de drie glazen wijn extra hard aankwamen.

Maar ik leer graag nieuwe mensen kennen, en een mens moet zichzelf soms een duwtje in de rug geven. Bovendien vind ik Soetmin een toffe blogster met een echte naam en echte foto’s. En dus ga ik toch proberen carpoolen, en vooraf al iets te eten. Het word vast gezellig. Komen jullie ook? Iedereen is welkom. Inschrijven doe je hier.

Interessant leesvoer

* Hoe ik mijn kinderen weer braaf kreeg / van Ysabje

Over hulp vragen: Heel wat mensen zouden daar wat terughoudendheid kunnen tonen. Je laat je zwaktes immers niet graag zien aan de buitenwereld. Kwetsbaarheid is iets waar men zich over het algemeen voor schaamt.

Je wil anderen niet lastigvallen met jou problemen. Zo erg is het allemaal toch niet. Wat zouden anderen nu zinvol kunnen zeggen over jou?

Gelukkig heb ik daar niet zoveel last van. Ik voel daar geen gêne bij. Integendeel. Al die rationalisaties en valse redeneringen zouden een mogelijke snelle oplossing immers alleen maar vertragen…

* De club van ouders met een gehandicapt kind / via Eva geschreven door Sanne Kloosterboer

Soms is er een ontmoeting waarbij beide clubleden hun kind bij zich hebben. Dan zijn woorden overbodig. Op onze vorige vakantie, in Noord-Italië, hadden we zo’n ontmoeting. Aan de andere kant van de weg kwam een ouder echtpaar ons tegemoet met hun volwassen, verstandelijk gehandicapte zoon tussen hen in.  We herkenden elkaar al uit de verte, lachten naar elkaar en groetten elkaar alsof we oude bekenden waren. Een beetje zoals Harley Davidson-rijders elkaar groeten, denk ik.

Zij waren Italiaans, wij Nederlands, maar toch behoorden we tot dezelfde club. Een internationaal genootschap, dat geen onderscheid maakt naar afkomst, geloof, ras of wat dan ook. Je hoeft niet door een ballotage om erbij te horen. Je hoeft ook niet op een wachtlijst, het hebben van minimaal één gehandicapt kind is genoeg.

Ik wil natuurlijk niemand jaloers maken, maar het is een leuke club met enorm betrokken leden en al had ik er liever niet bij gehoord, ik zou hem niet meer willen missen.

Meer dan de Efteling

We zijn weer twee weken verder. ‘Grote’ evenementen zoals een weekend naar de Efteling vind ik wel moeilijker in beeld te brengen. De komende 10 dagen in Marokko worden dus een hele uitdaging 😉

https://vimeo.com/82487323

Mijn kind huilt omdat …

Ouders uit de hele wereld sturen Greg Pembroke foto’s van kolerieke peuters, met een bijschrift over de reden van het grote verdriet. Hij publiceert ze op zijn blog, ‘Reasons My Son is Crying’. ‘Het zijn de tegenpolen van al die schattige familiekiekjes.’

Wat een geweldig idee, ook al stellen de foto’s technisch niets voor. De beelden zijn zo heerlijk geruststellend.

Kijk, dit was ik, lang geleden. En het is toch ook (relatief) goed gekomen. 😉

 

 

Privacy

Wij hebben geen gordijnen, nooit gehad. En dan?

Eigenlijk wil ik niet veel langer doorbomen over het onderwerp maar ik moest toch even reageren op de huisfilosoof. En dan kan ik het evengoed hier doen. Het thema achtervolgt mij al jaren en het is duidelijk (nog maar eens) dat ik er een beetje een aparte visie op na hou.

Als student poseerde ik vaak naakt, zowel voor schilders als voor fotografen. Ik vind dat niets bijzonders, echt niet. Mijn lichaam ziet (volgens mij) niet zo veel anders uit dan dat van leeftijdsgenoten. De ene is wat dikker/groter/mooier/bruiner dan de andere. Maar kijk naar de foto’s van Spencer Tunick (of breng een bezoek aan een groot saunacomplex) en je beseft dat een bloot lichaam eigenlijk niets meer is dan een bloot lichaam.

En zo denk ik eigenlijk ook over de rest van mijn/ons leven. Toen Bob en ik in het centrum van Gent woonden kon je vanuit een bepaalde hoek binnen kijken in onze woonkamer. Sommige vrienden vonden dat een beetje raar. Ga je geen gordijnen hangen? Neen, dat is toch zonde? Dan kan ik niet meer naar buiten kijken. Bovendien hou ik van invallend licht. En veel grote geheimen zullen nieuwsgierige voorbijgangers niet ontdekken: jonge koppel zit aan tafel, jong koppel kijkt tv, jong koppel ontvangt vrienden, enzovoort. Voor alle duidelijkheid: naakt loop ik nooit door de woonkamer. Het meest hilarische moment was waarschijnlijk toen we net een wii aangeschaft hadden en Bob met een vriend vrolijk stonden te hula hoopen. 🙂

Mijn fotostudio bevindt zich boven, naast onze slaapkamers. Veel kinderen zijn nieuwsgierig en lopen daar dus ongevraagd binnen. En dan? Een paar klasgenoten van Manou lezen heir af en toe mee, en weten zo ook dat wij deze zomer niet op reis zijn geweest maar wel een paar weekends naar zee. So?

Als ik schrijf over mijn meisjes dan heb ik nooit het gevoel dat ik iets verklap. Wat privé is , hou ik voor mezelf. Maar mijn grens ligt duidelijk een beetje anders dan gemiddeld.  Over het algemeen veronderstel ik dat mijn kinderen, mijn zorgen en mijn bedenkingen waarschijnlijk niet hard verschillen van anderen. Dat is net het leuke aan een blog, dat je zorgen en standpunten kan delen en eventueel iets kan leren van anderen.

Ik ben er bovendien van overtuigd dat mijn meisjes zich niet moeten schamen, niet over hun goede kanten maar ook niet over hun minder geweldige eigenschappen. Niemand is perfect. Ok, nu weet de hele wereld dat Nina type 8 onderwijs volgt. En dan? Sommige ouders vinden dat misschien gênant maar ik niet. Nina is een super leuk, lief en moedig kind. Type 8 onderwijs past gewoon beter bij haar maar dat maakt haar niet minder dan een ander kind. En dat Flo epilepsie heeft, vind ik jammer voor haar maar dat zegt toch niets over haar persoonlijkheid?

“Ik vind het een vorm van arrogantie en hoogmoed om met je hele opvoeding te koop te lopen; kinderen vragen er trouwens niet naar om hun hele leven te koop te zetten op het internet.” Las ik hier nog enkele dagen geleden ( en gelukkig was de opmerking niet voor mij bedoeld want ik zou het toch als pijnlijk ervaren). Waarom verwarren buitenstaanders openheid toch altijd met arrogantie of ijdelheid? Het tegendeel is waar: wie eerlijk is, stelt zich (zoals ik hier) doorgaans net heel kwetsbaar op (kijk nu nog eens naar de foto van Tunick).

Voorlopig vind Manou mijn blogje erg leuk. Ze moedigt mij zelfs aan: mama, ga je nog eens een foto van mij maken, voor op je blog? En ooit komt er misschien een dag dat mijn meisjes zich toch begint te schamen voor deze blog. Het lijkt mij zelfs onvermijdelijk. Mijn openheid over hen zal dan waarschijnlijk vanzelf uitdoven. Maar zolang ik Manou moet overtuigen (lees zagen) om toch alstublieft op zijn minst een zwembroekje aan te trekken op het strand (omdat acht jaar toch een beetje oud wordt om in je blootje over de golven te springen op een drukke zonnige dag aan de kust) zie ik echt het probleem niet om hier een foto te posten van een half ontbloot bovenlichaampje.

Buitenstaanders denken altijd dat ik alles online zet. Jullie zouden eens moeten weten 😉

 

Wat te doen met strontweer?

Af en toe ontdek ik nog altijd nieuwe leuke blogs zoals deze. Zelf ga ik nooit tijd hebben om zo regelmatig (en zo arbeidsintensief) te knutselen maar ik heb dan ook drie kinderen 😉

Er staan een paar erg leuke knutsel- ideetjes op deze site, zoals zelfgemaakt badverf, eetbare juwelen, boterhammen schilderen en kleurwaterspelletjes. Indoorzandbakken en raamschilderen ga ik wijselijk aan mij laten voorbij gaan. Kwestie van mijn deugnieten geen verkeerde dingen aan te leren, of mezelf niet op te zadelen met nog meer kuiswerk.

Bijkomende vraag: waar koop je voedingskleurstoffen?

Foto Froeliesjes

#demaand van de hoffelijkheid

 

Het leek mij gemakkelijk, zo een maandje extra vriendelijk zijn tegen iedereen. “Mensen gaan u zot verklaren”, waarschuwden vrienden me. Aan de schoolpoort zullen ze me misschien raar bekijken maar over het algemeen denk ik dat velen een onverwacht vriendelijke contact wel kunnen appreciëren. En ook dat klagen en zagen zou wel meevallen, dacht ik. Voor mij is het glas halfvol.

Toch werd mijn eerste dag een fiasco. Terwijl ik in het park wandelde met Tuc en de dames, was ik te druk bezig om iedereen uit de modder te houden, dat ik helemaal vergat om even gezellig een babbetje te slaan met andere wandelaars. Mijn frank viel pas als ze de hoek al om waren: heb ik nu eigenlijk geknikt?

En toen de meisjes honger kregen en ruzie bleven maken om wie wanneer en hoe lang de hond mocht vasthouden, kon ik me niet inhouden. Ja, ik werd lastig en ja, ik verloor mijn geduld. En ja, ik moest Flo uiteindelijk straffen wat eindigde in traantjes, waardoor ik nog lastiger werd.

Het enige lichtpuntje is een klein beetje zelfbesef. Ja, ik zaag. Ik zaag niet over de NMBS 😉 of over het verkeer,  migranten of politici. Maar ik zaag wel tegen mijn kinderen, veel.

“Zet u goed aan tafel. Eet met uw mond toe. Eet verder en stop met praten. Eet uw groenten op. Niet te veel ketchup. Stop. Drink uw water op. Stop met wippen op uw stoel. Ruim uw bord af, ik ben de poetsvrouw niet. Wie zijn schoenen liggen hier weer te slingeren? Wie heeft dat spelbord uitgehaald. Ruim het nu op voor er weer stukjes verloren gaan. Hang uw jas aan de kapstop. Wie is de wc weer vergeten doorspoelen?”

Er is dus veel werk aan de winkel 😉

Slecht nieuws show

Bloggen doe ik al heel lang, eerst vooral over mijn fotowerk en toen ook een beetje over mezelf en over mijn meisjes. Ondertussen lijkt dit meer op een ziekenhuisblog, een emoverslag vol slecht nieuws en negatieve berichten. Nog een beetje en jullie krijgen allemaal medelijden met mij. “Zo erg.” Misschien is het al te laat maar ik ga toch proberen om hier ook nog over iets anders te schrijven, al is het maar voor mezelf.

In een periode vol medische miserie lijkt het leven buiten soms een beetje stil te staan. Agenda’s worden omgegooid, afspraken verlegd. Over mijn prioriteiten moet ik nooit lang nadenken. Geen werk is belangrijk genoeg. Maar al dat gepuzzel is wel lastig, soms allesoverheersend. Bovendien word ik stilaan een beetje moe van de vraag: “En hoe was de nacht? “En hoe is het nu?” Goed bedoeld, dat besef ik wel, maar ook confronterend.

Ik heb nog twee andere dochters, en ook met Flo beleef ik nog altijd veel leuke zorgenvrije momenten. En tussendoor probeer ik jullie natuurlijk op de hoogte te houden van de -laten we het hopen- positieve vooruitgang.

“Ik ken u”

– “Ha, hallo. U bent de nieuwe juf? Ik ben de mama van…”
– ” Ja, ik ken u. Ik volg uw blog, al jaren.”

Right.
Leuk.
Of niet? Jawel, leuk.
En toch ook raar.
De nieuwe juf weet eigenlijk al alles van mij.
Of niet alles maar toch heel veel.
Misschien te veel voor zo een eerste ontmoeting.
Eigen schuld.
Right.
Slik.

Het is niet de eerste keer en toch vind ik het nog altijd een beetje bizar en surreëel nevenverschijnsel van bloggen.

-“Mijn man blogt ook.”

Oef.
Dat stelt me enigszins gerust. Het ziet er (online ;-)) een erg leuke juf uit. Manou is alvast razend enthousiast. En ze maakt mooie rokjes. Ik heb er dit weekend nog staan naar kijken, op DOK-markt. Wat is de wereld nu weeral? 😉