Stilte

Net op het moment dat ik trots mijn naam zag staan in het ultieme blogbloek, bleef het hier plots stil. Iedereen weet ondertussen waarom. Scheiden is (vaak) een explosief proces. Ik had weinig zin om de vuile was buiten te hangen maar gecensureerd bloggen is tegen mijn aard. Jammer want ik heb deze pagina altijd gezien als een interessant en verrijkend klankbord. En de voorbije maanden heb ik veel nieuwe ervaringen en inzichten opgedaan, genoeg voor jaren inspiratie. Maar het kon niet.

‘Gaat alles wel goed met je? Ik mis je.’ Een kaartje, een mailtje, een kort gesprek aan de schoolpoort: ze betekenden veel voor me. Bloggen is helemaal niet zo oppervlakkig als critici vaak denken. Gelukkig is er instagram, mijn nieuwe fotografiepagina en moeder facebook.

En er is ook hoop. Mijn meisjes en ik vinden langzaam een nieuw ritme. Soms schijnt de zon, soms ook niet. En eerlijk: af en toe is het hard werken, zo alleen met drie kinderen. Maar ook al ga ik vaak moe slapen, ik sta ’s morgens nog steeds graag op. En na regen komt zonneschijn.

Ooit kom ik terug. 1 januari lijkt me een mooie datum maar ik beloof niets. En ondertussen kan ik misschien al een beetje warmlopen… Toch?

Trouwens: hoe gaat het met jullie?

Blogameetup

* Waar ben ik eigenlijk aan begonnen, dacht ik terwijl ik razendsnel in de douche sprong na een rustig en gezellig vakantieweekje aan zee.

* Gelukkig werd ik opgepikt door Nike van Nike blogt en werd het een erg gezellig rit. Nog eens super bedankt Nike (en wat een leuke naam trouwens) !

* Over wat blog jij? Tja, goede vraag maar veel verder dan ‘over fotografie en mijn drie kinderen’ kwam ik niet. Een beetje melig, besef ik. Misschien moet ik toch eens nadenken over een origineler thema. 😉

* Sorry maar ik naai niet, en bij het zien van zo veel leuke stofjes vind ik dat best jammer. Veel zin om geld te verdienen met deze blog heb ik ook niet. Misschien scheelt er wel iets met mij 😉

* Hoedje af voor Soetmin. Tussen ‘we moeten eens afspreken’ en een ‘ echte blogmeeting’ ligt een berg werk. Soetmin is een straffe en heel charmante madam (en scherven brengen geluk ;-)). Ze heeft dat buitengewoon goed gedaan!

* En natuurlijk bedankt aan alle sponsors. Iedereen ging naar huis met niet één maar twee goodiebags vol leuke spullen en bons: een mini tafelkleed van Lola (van de toile cirée), chocolade, toffe oorbelletjes, polabora-prints enzovoort. Cadeautjes krijgen is altijd tof.

Verder heb ik erg genoten van de heerlijke bagels. De kleurrijke cupcakes zagen er ook mooi uit maar ik ben niet zo dessert-minded. En de wasbar bleek een gat in mijn cultuur. Ik zie mezelf daar niet meteen zitten met mijn berg vol stinkende en modderige kinderenkleren maar het is wel een stijlvolle en originele locatie voor een leuke babbel.

* Het werd een gezellige avond. De afwezigen hadden – zoals altijd -ongelijk 😉

Liebster Award

Twee keer ben ik genomineerd voor de Liebster Awards, door twee heel leuke blogsters. Joehoe! Dat kan ik niet weigeren. Bedankt Leen en Eva om aan mij te denken.
Maar eigenzinnig als ik ben, ga ik het ‘reglement’ toch met een korreltje zout nemen. Ik hou namelijk niet zo van de kettingbriefachtige toestanden. Bovendien hebben de meeste van mijn favoriete blogs al meegedaan. Ik ga dus geen nieuwe mensen nomineren. Wie zin heeft om een van onderstaande vragenlijstjes in te vullen, moet dat zeker doen.

En dan 11 nieuwe weetjes over mij. Het is dat jullie al alles weten 😉 Ik weet niet of ik nog zo veel extra ontboezemingen in me heb.

1. De naam van mijn eerste hond was Choco, een donker bruine poedel die ik heel graag gezien heb ook al was hij erg lelijk. Sindsdien ben ik milder voor schoothondjes 😉
2. Ik draai mijn dopjes (melk, confituur, tandpasta, … ) vaak maar half dicht tot grote ergernis van mijn partner. Ik probeer er op te letten maar ik ben gewoon heel erg slordig.
3. Als tiener was ik erg onzeker over mijn gewicht, terwijl ik er nu veel minder op let en ook en veel minder weeg.
4. Ik zie mezelf graag als sportief maar eigenlijk doe ik nauwelijks aan sport. Spelen met de kinderen is jammer genoeg nog geen olympische discipline.
5. Ik overtuig graag mensen. Niet dat ik altijd mijn gelijk wil hebben. Ik word minstens even graag overtuigd 😉
6. Ik was liever een jongen geweest, tot ik kinderen kreeg. Een kind in je voelen groeien, vind ik nog steeds een wonderlijke ervaring. En ik ben heel graag mama. Maar verder lijkt het leven als man mij een stuk gemakkelijker.
7. In de spiegel zie ik nog steeds een jonge studente staan. En ook mijn vrienden lijken nauwelijks te verouderen, zolang we regelmatig afspreken.
8. Mijn muzieksmaak is echt verschrikkelijk, onvoorstelbaar populair. Ik luister dan ook alleen naar muziek in de auto waar niemand kan meeluisteren 😉
9. Met mijn haar kan je niet anders dan het kort knippen. Het is niet eens een gewaagde feministische keuze 😉
10. Ik bloos voor drie keer niets. Niet dat ik bang of zenuwachtig ben maar onderhuids leeft blijkbaar toch een heel verlegen meisje.
11. Ik ben veel minder vrolijk in het echt dan op mijn videoblog.

Via Leen, van altijd plaats aan tafel:

Waarom ben je beginnen bloggen? Omdat ik graag verhalen vertel, en graag dingen met mensen deel. Anders zou ik gewoon nog meer praten, en dat kan mijn stem echt niet aan. 🙂
Wat is je grootste succesrecept? Ik kan niet koken. En hier? Slecht nieuws wordt blijkbaar graag gelezen maar ik heb het echte verdriet er niet voor over.
Heb je al andere bloggers in het echt ontmoet? Ja! Het eerste contact is altijd een beetje raar. Je moet je mentale beeld bijstellen aan de realiteit maar ik vind het toch altijd leuk.
Wat is je lievelingsboek? Het diner.
Wat vind je de meest geniale uitvinding? Vuur, en de liefde.
Wat is het leukste cadeau dat je ooit kreeg? Een kindje, en nadien nog twee.
Wat is jouw guilty pleasure? Cola light en rijsttaart
Waar werd je afgelopen week erg blij van? De zon
Bespeel je een muziekinstrument? In mijn dromen speel ik piano 😉
Ben jij een denker of een doener en waarom? Vooral een doener. Het moet nogal vooruit gaan .
Welk mysterie zou je graag ontrafeld zien? Die van de liefde. Waarom val je nu net op die persoon en niet op iemand anders?

Via Eva, van Eva vertelt:

Waarom startte je deze blog? Als herinnering voor mijn meisjes, en ook altijd uitlaatklep voor mezelf.
Wat was de mooiste dag uit je leven (tot nu toe)? Vreselijk cliché maar verder dan de geboorte van Manou ga ik toch niet geraken.
Wat deed je ontiegelijk veel verdriet? De dood van mijn mama. Daar geraak ik nooit meer over, denk ik.
Wat zou je nog graag verwezenlijken in je leven? Het zo lang mogelijk volhouden zodat mijn meisjes zonder te veel zorgen een eigen leven kunnen opbouwen.
Als je één ding mocht weten uit je toekomst, wat zou je dan willen weten? Niets, anders zou ik er naar leven.
Waar staat je computer waaraan je blogt? Overal, van op mijn telefoon, van in de woonkamer, van op het werk.
Volgen er veel mensen die je kent uit het dagelijkse leven je blog? Ik hoop het 😉
Wat zou je willen veranderen in je leven? Zoals iedereen wil ik meer tijd maar dan zou ik waarschijnlijk gewoon nog meer activiteiten inplannen.
Wat zijn je 3 beste eigenschappen? Optimistisch, doener en sociaal.
Waarvoor ben je bang? De dood en pijn.
Welk seizoen verkies je en waarom? De zomer. Hoe meer zon, hoe beter 😉

Een extra Pietje

Manou is haar lievelingsknuffeltje al verschillende keren verloren, echt verloren. Zo bleek hij plots weg na drie uur shoppen in de grootste shoppingmall van Kaapstad. Of toen ze hem liet liggen op de bus, na haar paardrijdkamp in Spa. Net toen we ons er bij neergelegd hadden dat Pietje weg echt verdwenen was, zo drie weken na aankomst, belde Kazou ons toch nog op.

Ondertussen had een lieve lezeres, Els, mij ook gemaild, dat ze thuis een identiek konijn had liggen waar haar kinderen toch nauwelijks naar omkeken. Toen ik Manou vertelde over een vers Pietje was ze niet meer te houden. Zelf vond ik het ook een unieke kans. Een extra Pietje zou hoe dan ook goed van pas komen, al was het maar preventief.

Zo heeft Manou nu twee Pietjes. (We hebben even getwijfeld over een rijmende naam : Pietje en … ietje maar er kwam een veto van de knuffelmama ;-)) Beide knuffels lijken ondertussen met elkaar vergroeid, waardoor het risico op verlies niet gehalveerd maar wel verdubbeld is. 😉 Heel erg bedankt Els. Je had Manou haar vreugdekreet moeten horen toen ze het pakje opende.

Els heeft trouwens een heel erg leuk webshop met leuke gepersonaliseerde muurstickers en T-shirts, en toffe oorbellen. Die paardenoorbellen staan alvast op Manous verlanglijstje voor Sinterklaas.

En later?

De opmerking kwam totaal onverwacht, tijdens een etentje niet zo lang geleden. Het begon met de anekdote over mijn ‘p0rn0grafische’ (kwestie van google niet te veel op gedachten te brengen) beelden op facebook.

‘Tja, ik stel me toch ook soms de vragen wat uw meisjes later van gaan vinden van uw blog.’

Dat ene zinnetje had de kracht van een vuistslag. Als deze leuke creatieve mensen al twijfelen aan mijn goede bedoelingen, waarom doe ik het dan eigenlijk?

Mijn mama is lang geleden overleden. Samen met haar is een deel van mijn jeugd verdwenen. Behalve een paar verkleurde foto’s hou ik niet veel over van ons toch wel speciale band. Zo ontdekte ik pas jaren na haar dood, dat mijn ouders erg lang op mij hebben moeten wachten en dat zij het daar erg moeilijk mee had.

Ik was een gemakkelijke baby met veel energie. Geen grote knuffelaar, naar het schijnt. Dat is zo ongeveer alles wat ik weet. En vanaf een jaar of zes ontwikkelde ik natuurlijk eigen herinneringen maar erg waarheidsgetrouw zijn die waarschijnlijk.

Een open en eerlijk verslag van vrouw tot vrouw leek mij een geschenk, een, warm en leerrijk cadeau. Want als kind en als tiener besef je toch nooit hoe onvoorstelbaar graag je ouders echt van je houden? En ik moet toegeven dat ik gewoon niet gemaakt ben voor oppervlakkige schone schijn gesprekken. Een eenzijdige lofblog, dat interesseert toch niemand? Ik ben er bovendien van overtuigd dat ik nog niets gepost heb waar een toekomstig lief of werkgever over zou vallen.

Maar veel buitenstaanders bekijken mijn foto’s en lezen mijn berichtendus toch met een andere bril. Autosalons vol half naakte zestienjarigen, K3 in hyper korte rokjes, MTV-dansmoves die niets aan de verbeelding over laten, strippers op zo ongeveer iedere vrijgezellenavond, de huisvrouwenbestseller over SM, porno als middaglectuur en uitlachtelevisie voor alle leeftijden. Maar ik ga er over?

Ik maak mij ook oprecht zorgen over mijn meisjes, over hoe hun kinderzieltjes zich gaan ontwikkelen in een wereld zoals de onze. Ik hoop dat ze hun plaats gaan vinden, gelukkig worden en dat ze de kracht vinden om zichzelf te blijven, open en eerlijk en met al hun goede en minder goede eigenschappen.

Imago

Meningsverschillen inspireren mij. Begrijp me niet verkeerd: ik heb een hekel aan ruzie want die gaan vaak nergens over. Maar een goed en pittig gesprek, daar kan ik van genieten. Ik stel mezelf ook voortdurend in vraag. Niet uit onzekerheid maar gewoon omdat ik het boeiend vind om na te denken over het hoe en waarom van ons gedrag en van onze omringende wereld.

En daarom schrijf en blog ik. Dat jullie het niet met mij eens zijn, vind ik absoluut geen probleem. Integendeel. Een overtuigende andere mening vind ik vaak verrijkender. “Il n’y a que les cons qui ne changent pas d’avis.” 🙂

Veel mensen vinden mij kritisch en misschien is dat onbewust ook zo. Toch zie ik mezelf niet zo. Op café of aan de schoolpoort hoor ik veel scherpere opmerkingen. Het enige verschil is dat ik een open boek ben, dat ik mijn bedenkingen en twijfels neerschrijf. Alleen spijtig dat sommige mijn kritische schrijfsels soms verwarren met arrogantie, mijn twijfels met onzekerheid, openheid met exhibitionisme.

De onderwerpen waar ik over schrijf, aanzie ik ook niet altijd als “een probleem”. Zo leek het misschien dat ik “ten einde raad” op zoek was naar een leuke hobby voor mijn kinderen. Dat klopt natuurlijk niet. Manou en Nina dansen nog altijd, met plezier. Ze zwommen tot voor kort en in het weekend gaan ze paardrijden. Toch vind ik het zinvol om na te denken of deze activiteiten wel bij hen passen. En mijn berichtje zorgde alvast voor een paar heel leuke tips. Ook van Flo’s nachtmerries lig ik voorlopig niet echt wakker. “Overproblematiseren” wij Flo? Ik denk het echt niet.

Een blog is een speciaal medium. Onbekende spreken me soms aan, dat ze “me kennen” omdat ze mijn blog volgen. Ik ben van natuur heel open. Ik kan gewoon niet anders. De schone schijn interesseert mij gewoon niet. En wat is er zo geheim of privé aan mijn leven? Een week geleden mailde mij een mama over haar zoontje met klompvoetjes. Dat ze zich te pletter googeld had, maar dat ze bitter weinig informatie vond. Heel herkenbaar. In Nederland vind je meer lotgroepen en getuigenissen met foto’s. Hier houden mensen hun voordeur dicht, ook online. Hun ervaringen en meningen zijn privé. Anderen zouden het er eens oneens mee kunnen zijn.

Dus laat u niet te snel afschrikken. Spreek me gerust aan, mail mij gerust. In het echt ben ik veel liever 😉

Secret santa

Gisteren ontving ik een pakje helemaal uit Slowakije, how cool is that? Ik reis graag en heb al veel landen bezocht, in Afrika, Azië en Amerika. Maar Slowakije, daar weet ik nu echt helemaal niets van en net daarom lijkt het zo ver. Secret santa gaat internationaal. Spannend. 😉 Kirsten van fijn(2) stuurde me een heel leuke verzameling spulletjes, van vilt tot een prachtig stuk stof, én een leuk patroontje. Ik kreeg meten weer zin om te frullen.

“Ik werd wat nerveus toen ik jou gegevens doorkreeg. Jij bent wel dé An hé.” Dat vond ik heel grappig. Geen zorgen Kirsten: ik lijk online strenger en kritischer dan in werkelijkheid. En ik ben oprecht heel blij met mijn secret santa. Deze week zal ik proberen iets leuks te maken van het mooie van het stofje.

Mijn pakje deed me natuurlijk ook meteen denken aan mijn geschenkje. De meeste spulletjes had ik al verzamelend, maar ik stelde het opsturen steeds uit. Deze voormiddag trok dus ik naar de post. Ik ben benieuwd wat mijn slachtoffer er gaat van vinden. Ik geef toe dat ik het opnieuw een moeilijke opdracht vond. Leen heeft professionele blog, en hoe leuk ik L’O ook vind: veel geheimpjes en persoonlijke voorkeuren vond ik niet op haar blog. En… ze heeft (nog) geen kinderen. Ouders zijn gemakkelijke slachtoffers 🙂 Het werd een gedichtenboekje (ook al heb ik weinig of geen ervaring met poëzie, maat het leek me wel passen), een paar zelfgehaakte bloemen, gelukspopjes en twee persoonlijke fotosleuterhangers.

Goh, wat vind ik het leuk om zo nieuwe mensen te leren kennen 😉

Secret Santa

 

NATUURLIJK doe ik mee. Ik kijk er nu al naar uit! Het bedenken, maken en opsturen vind ik minstens even leuk als het krijgen. De afwezigen hebben ongelijk. En zeg niet dat je geen tijd hebt 😉 Tijd is het meest democratische geven dat er is. Iedereen heeft er precies even veel. Dus niet twijfelen en gewoon doen!

Slecht nieuws show

Bloggen doe ik al heel lang, eerst vooral over mijn fotowerk en toen ook een beetje over mezelf en over mijn meisjes. Ondertussen lijkt dit meer op een ziekenhuisblog, een emoverslag vol slecht nieuws en negatieve berichten. Nog een beetje en jullie krijgen allemaal medelijden met mij. “Zo erg.” Misschien is het al te laat maar ik ga toch proberen om hier ook nog over iets anders te schrijven, al is het maar voor mezelf.

In een periode vol medische miserie lijkt het leven buiten soms een beetje stil te staan. Agenda’s worden omgegooid, afspraken verlegd. Over mijn prioriteiten moet ik nooit lang nadenken. Geen werk is belangrijk genoeg. Maar al dat gepuzzel is wel lastig, soms allesoverheersend. Bovendien word ik stilaan een beetje moe van de vraag: “En hoe was de nacht? “En hoe is het nu?” Goed bedoeld, dat besef ik wel, maar ook confronterend.

Ik heb nog twee andere dochters, en ook met Flo beleef ik nog altijd veel leuke zorgenvrije momenten. En tussendoor probeer ik jullie natuurlijk op de hoogte te houden van de -laten we het hopen- positieve vooruitgang.

Francip An

Een goede blogtitel is moeilijk. Ik ga voor openheid en eerlijkheid, en daarbij hoort een echte naam, echte foto’s en een echt adres. Vroeger had ik twee blogs. “Mijn meisjes” vond ik een beetje te beperkend, en “mijn donkere kamer” refereerde weer te veel naar fotografie. Die titel had ook zo een donkere en ietswat negatieve connotatie. Ik heb “mijn donkere kamer” op een bepaald moment bewust stopgezet om een einde te maken aan al de discussies. Geschreven woorden wegen veel zwaarder dan gesproken worden, dat heb ik toen moeten leren (en moeten leren aanvaarden).

Dus hield ik het maar bij An, An Nelissen, ook al vond ik dat een beetje … saai. Spijtig dat mijn ouders me zo een korte Vlaamse naam gaven. Iets exotisch was handig geweest. En dan noemde deze leuke dame me plots Franchipanneke. We hebben elkaar onlangs “in real life” ontmoet, in de Ikea off all places. De online wereld toetsen aan de realiteit is altijd een beetje spannend. Gelukkig bleek de echte Eva dezelfde als de online Eva, en verliep onze “blind date” vlot en gezellig.

En kijk: nu heb ik dus een nieuwe blogtitel, dankzij haar. Ha, dat bloggen dat is toch geweldig he 😉

Verhaaltje

Ineken hielp me uit de nood, zomaar. Mensen die geheel onbaatzuchtig anderen helpen (onbekenden dan nog), die vertrouwen hebben en gewoon oprecht vriendelijk zijn: zo zouden er meer mogen rondlopen. Ik wou haar graag bedanken, op mijn manier.

En ik heb ook zin om meer op locatie te fotograferen, om te werken naar een verhaaltje. Spontane fotografie daar ga ik voor. En met een paar doordachte outfits en accessoires op locatie krijg je toch snel iets originelers. Als het aan mij lag, zou ik veel meer zo fotoshoots willen doen. Enige moeilijkheid: het vraagt de nodige inbreng van de modellen en van vooral van hun ouders. Je moet werken naar een verhaaltje. Gelukkig begreep Ineken meteen wat ik bedoelde, haar haar toffe gezin ook trouwens.

Award

Joehoe. Ik kreeg een award. Cool. Nu moet hem op mijn beurt doorgeven want de regels zeggen:

1. voeg de award toe op je blog (done)

2. bedank de blogger van wie je de award kreeg (Bedankt he. Lang geleden dat we elkaar zagen. Ik moet dringend og eens komen naar de naaiavondjes. Gezellig.)

3. vertel zeven weetjes over jezelf (Oei, stress 😉

4. vermeld de regels (done)

5. stuur de award door naar 15 andere bloggers (15??? dat zijn er onvoorstelbaar veel)

6. laat de bloggers weten dat ze de award ontvangen hebben.

Eigenlijk was ik van plan om tijdens de wijvenweek dagelijks een ontboezeming te doen, en omdat ik van nature al zo open en eerlijk ben, ga ik toch een beetje spaarzaam moeten zijn. Zo veel geheimen heb ik al niet meer. 7 weetjes zijn dus… daar gaan we.

1. Ik ben een enige kind en heb dat nooit leuk gevonden. “Zo een verwend nestje”, zeiden mensen altijd. Misschien hadden ze wel gelijk en toch blijf ik het een flauwe opmerking vinden. Alsof je daar als kind iets kan aan doen…

2. Net daarom heb ik altijd een groot gezin gewild. En om zeker te zijn ben ik er dan ook maar vroeg aan begonnen: 3 meisjes in 4 jaar. Mijn levensdroom is alvast uitgekomen.

3. Ik kan geen namen onthouden.

4. Ben verslaafd aan cola zero en energydrink.

5. Heb weinig geduld en kan dus zo van alles wat maar weinig echt goed.

6. Mis mijn mama nog altijd heel erg. Ze is jaren geleden overleden maar dat verdriet gaat nooit weg.

7. Ben een vreselijk babbelgat. Kwebel. Ik besef het en toch: het is gewoon sterker dan mezelf. 😉

Ik geef de award door aan iedereen die de voorbije week niets op zijn blog heeft geschreven. Dat zijn er veel meer dan 25 😉 Komaan mensen: kruip in uw pen en ga er voor.

Maskers af #wijvenweek

Yes, yes, yes.

Open en oprecht. Lekker echt, daar ga ik voor en ik hoop dat de rest het ook meent. Ik zal alvast een tandje bijsteken. Over wat gaat dit? De wijvenweek.

“Want wat wij allemaal (ja, ook u daar) schrijven op blogs, dat is gewoonlijk de meest glamoureuze kant van het leven. We moeten daar geen doekjes om winden: onze perfecte en fotogenieke kinders, ons fantastisch stijlgevoel, onze semi-professioneel zelfmaakspul en ons als een geoliede motor lopend gezin, dat zijn onze onderwerpen. Behalve tijdens deze wijvenweek. Deze week doen we het anders.”

Ik doe mee!