Een nieuwe bril

De papa belde me op het werk op. “Nina haar bril is echt kapot. Ik ga nu naar Pearl.”

Slik. Wie voor de kinderen zorgt, beslist. Zo eenvoudig is het, vind ik. En doorgaans heb ik het daar totaal niet moeilijk mee. Bob en ik kom op vlak van opvoeding goed overeen. En toch zijn er ook verschillen. Zo ben ik bijvoorbeeld strenger op vlak van televisiekijken. Bob hecht dan weer meer belang aan gezond eten en drinken (wat, waar en wanneer).

Maar dat hij zo helemaal alleen een nieuwe bril voor Nina ging kopen, vond ik toch een beetje … lastig. Een bril is belangrijk. Nina gaat die de komende jaren iedere dag dragen. En ja, het is kinderachtig maar op vlak van stijl en mode ben ik er graag bij 😉 Bovendien vind ik het zelf al zo een vreselijk moeilijke aankoop. Ik ken maar weinig echt mooie brillen, niet voor volwassenen en zeker niet voor kinderen. Vaak is het of te braaf of te gewaagd. Stiekem hoopt ik dat Nina klaar zou zijn voor een klassieke zwarte Ray Ban-nerd bril. Nieuw is die stijl natuurlijk niet maar voor kinderen vind ik het nog altijd best cool. Maar de papa besliste en het werd iets totaal anders.

Toen ik de foto zag, moest ik even slikken. “Ja zeg. Het was niet gemakkelijk. Zo een roze of paarse bril is toch ook niet mooi? En jij houdt niet van aluminiummonturen. Veel blijft er dan niet over hoor. Bovendien heeft Nina een veel te klein en te bleek hoofdje voor zo een zwarte bril.” Ok, ik besef dat met drie kinderen ‘even snel’ brillen passen geen aangename activiteit is. Flo begint zich snel te vervelen en wil dan ook brillen passen, wat snel escaleert in totale chaos. En dan hebben we het niet eens over Bobs hernia.

Toch gaf ik me niet zo snel gewonnen. Dus belde ik naar Pearl met de vraag of ik nog mocht wisselen van montuur. Een uur later stond ik opnieuw in de winkel met Nina. 😉 Tientallen brillen hebben we gepast, en ja de nerdbril paste inderdaad niet. Dus sloot ik me (ondanks het schaamtegevoel) uiteindelijk toch aan bij de eerste keuze.

Alleen domme mensen veranderen nooit van gedacht. Toch?

Zonnebril op sterkte

Het leek mij aanvankelijk een dure grap voor een kind van zes. Maar ik draag geen bril en kan me dus ook niet goed voorstellen hoe het voelt. En op skivakantie bleek dat Nina moeilijk zonder haar brilletje kan. En daarom kochten we toch een ‘speciale’ zonnebril voor haar, inclusief de ravotgarantie van Pearl. Nu hopen dat de zon deze zomer regelmatig schijnt.

Ravotgarantie

Tijdens de ochtendspits op de speelplaats struikelde Nina over een andere kindje. Haar brilletje brak. Pech. Niet te herstellen volgens de opticien. We konden wel een nieuwe montuur kopen en zo de glazen recupereren. Maar na minder dan een jaar staan die glazen al vol krassen en dus twijfelde ik.

Bij Pearl bieden ze een ravotgarantie op alle kinderbrillen. Bij een breuk binnen de twee jaar krijg je een volledige nieuwe bril. Ok, het voelt een beetje raar om in een grootwarenhuis een bril te kopen maar eens gaan kijken kon geen kwaad. Toch? De verkoopster was buitengewoon vriendelijke en behulpzaam.

Toch blijft een bril kiezen een vreselijk moeilijke opdracht. Het is een delicaat evenwicht, tussen te braaf en te opvallend. Na een uur twijfelen en stressen met drie kinderen in de winkel belde de papa dat hij de oude bril hersteld had met secondelijm. De constructie valt totaal niet op en houdt nu al een week stand. Voorlopig mag ik er dus nog even verder over piekeren. Maar een ding is wel zeker: ook voor Nina kan ik zo een ravotgarantie goed gebruiken.

Hoe verkoop je een bril, aan een kleuter?

Toen de oogarts vertelde dat Nina een brilletje moest, was ik meteen enthousiast. Ik heb niet eens moeten doen alsof. Nina zou beter zien én stiekem verwachtte ik wel dat ze überschattig zou zijn met een brilletje.

“Nina ! Wat leuk zeg. Jij krijgt een brilletje. Cool. Zo schattig. Je mag hem zelf kiezen. Ik wil wel mee. Joepie. Wat is je lievelingskleur? Je kan een brilletje kiezen in de kleur die jij wilt. De juf zal enthousiast zijn.”

Je hebt ouders het jammer vinden, dat hun kind moet brillen. Wij niet. Ik reed meteen na de oogarts naar de optieker. Ik heb zelf nooit moeten brillen en vond het allemaal erg spannend. Opi ging met haar de uiteindelijke bestelling plaatsen en samen met papa mocht ze hem gaan ophalen. Iedereen leefde mee, en Nina genoot duidelijk van de aandacht.

Na de bril hebben we ook redelijk veel spel gemaakt van het doosje. Wat zo een schattig brilletje verdient toch een mooi, kinderlijk en stevig doosje? Ontelbaar veel winkels heb ik afgereden, van de Blokker tot Dreamland, verschillende cadeauwinkels tot het Kruidvat. Het is een gat in de markt. Uiteindelijk kreeg ze een blauw handtassen-brillendoosje (uit de Fun), met fel gekleurde bloemetjes.

Nina is dus erg blij met haar brilletje. Ze zet het ’s morgens op en bergt hem pas ’s avonds weer op, in haar doosje naast haar kussen. Of ze echt beter ziet is moeilijk te zeggen. Echt anders gedraagt zich niet maar dat maakt ons enthousiasme er niet minder op.

Brilletje

“De wereld gaat voor haar opengaan”, zei de oogarts. Ik kon dus niet wachten toen de optieker belde. Vanaf nu gaat Nina dus gebrild door het leven. En persoonlijk vind ik dat het haar heel goed staat.

Nu nog een leuk doosje vinden. 😉

Brilletje

Optieker of keten? Ik heb gekozen voor zekerheid en gemak. Zin en tijd om er een marktstudie van te maken, had ik niet. Dat zou voor Nina ook veel te verwarrend zijn. Iets stevig, speels en kleurrijk. Ik snelde naar de eerste optieker die in me opkwam. Nina paste 3 brilletjes, ik trok telkens een foto en op basis daarvan maakten daddy en ik een keuze.

Sorry, online polls vond ik in dit geval niet echt gepast 😉 Het is de rode bril helemaal rechts geworden. Vandaag ging Opi (mijn vader) de bestelling plaatsen. Volgende week is het zover. Fotoshoot volgt.

Naar de oogarts

Nina was een beetje bang maar het was een erg lieve oogarts.

Conclusie: rechts + 3.25, links + 4.5. Mij zeggen die getallen niets maar brildragers begrijpen het waarschijnlijk wel.

Nina moet dus ook een brilletje dragen. Enerzijds vind ik dat wel schattig, en ben ik dus een beetje blij. Brillen zijn hip, en later kan ze nog altijd kiezen voor lenzen of krasjes. En het zal misschien een deel van haar achterstand verhelpen. Anderzijds. Een bril is zo een gedoe, zeker voor een spelend kind met slordige ouders.

Slechte ogen

Nu onze ongerustheid over Flo stilaan wegebt, is het tijd voor een nieuw zorgje. Zo lijkt het. Want daar lag plots een brief over Nina, van het CLB. “Nina ziet heel slecht met haar rechteroog en matig tot slecht links”. Het kind is al onderzocht door god weet hoeveel dokters. Ze volgt twee keer per week revalidatie maar niemand heeft er ooit iets gezegd over haar ogen.

Het zou alvast wel verklaren waarom ze soms zo bang is. Fietsen op straat, durft ze bijvoorbeeld nog altijd niet. En echt mooi binnen de lijntjes kleuren, blijkt moeilijk. Ok, misschien is het allemaal niet zo erg als het lijkt. Binnen 2 weken mogen we naar de oogarts. Een brilletje is het einde van de wereld niet.