Gisteren zag ik nog eens een film in de bioscoop. Dat was lang geleden. Als student ging ik wekelijks naar de cinema, maar persoonlijk vind ik Kinepolis echt duur. Maar het blijft tof om een goede film op zo een groot scherm, in een enorme (en liefst bijna lege) zaal te bekijken. Lekkere zetels ook.
Om 14.15 is de keuze beperkt. ‘The broken circle breakdown’ sprak mij aan: lekker Belgisch, een emotioneel en menselijk verhaal, een beetje kunstig met humor én de nodige diepgang.
Over ouders die hun dochtertje verliezen aan kanker. Slik. Ik loop moe en dat maakt me emotioneel. Ik ga wenen, hard wenen, dacht ik. Neen, dat mag niet gebeuren. Ik moet nadien nog werken. Ik weet wat er gaat komen; ik ben voorbereid; ik heb mezelf onder controle. Blijven ademen en knipperen.
Het is een mooie, hartverwarmende en tegelijk hatverscheurende film. Ik vond hem extra confronterend omdat hij deels in het UZ is opgenomen. Toch is het aanrader, al is het maar omdat ik nog maar eens besefte hoe broos geluk is.
Achter de camera 