Elektrische fiets

Vorige week verkochten we ons retroscootertje. Ik rij nochtans graag met de brommer. Maar sinds januari vallen alle 125 cc brommers onder de categorie ‘moto’, en is beschermkledij (botten, leren jas, broek en handschoenen) verplicht. Voor echte moto’s waar je de autosnelweg mee op gaat, vind ik dat begrijpelijk. Maar wij kochten onze scooter vooral om op mooi dagen snel het centrum in te rijden, wat met de wagen steeds moeilijker lukt. En die 125 cc had gewoon iets meer kracht dan het scootertje waar ik als zestienjarige mee reed.

Maar als de zon schijnt heb ik helemaal geen zin om lederen handschoenen, een beschermjas, een lange broek en botten te dragen. En dus verkochten we onze Sym met als plan om een gelijkaardige B-klasse scooter aan te schaffen. Die rijden iets minder snel maar meer dan een helm moet je er niet op dragen 😉

Waarom koop je geen elektrische fiets? Ik moet toegeven dat ik totaal geen fietser ben. Laat mij een uur goed doorstappen, met plezier. Maar fietsen vind ik vaak vreselijk vermoeiend en saai. Ik moet er wel bij vertellen dat ik een leuke maar heel erg zware fiets heb. Misschien is dat het probleem. Hoe dan ook: of het gaat mij vaak te traag of ik ben na een kwartier doodop. Ik fiets mijn kinderen iedere dag naar school (afstand van ongeveer een kilometer) maar daar stopt het ook. En die ene brug is op sommige dagen nog te veel aan. Dan kon je net van onder de douche en voel je je meteen al weer vuil.

Nu Bob fysiek zo veel last heeft, leek een elektrische fiets mij plots toch niet zo een slecht idee. En onze oma is net aan het revalideren van een knieoperatie waardoor we die van haar even mogen uitproberen.

Vrijdag stond een restaurantbezoekje op het programma in het centrum van Gent, en ook al was mij een lift aangeboden: ik ging met de fiets. Ik had al veel gelezen over elektrische fietsen maar de rit overtrof mijn verwachtingen. En nu begrijp ik ook waarom zo veel oudere mensen er me vallen ;-).  Het gaat lekker snel vooruit zonder veel (lees geen) moeite. En het geeft je toch een sportief gevoel. Zo een elektrische fiets is wel niet zo cool als een brommer maar he, dat heeft ouder worden zeker? 😉

 

Motorpech

De meisjes vinden het geweldig om eens mee te rijden met mijn scooter. In Thailand kochten we een kinderhelm, en als het weer meezit durf ik ze wel meenemen voor een kort ritje. Dus reed ik gisteren met Manou naar de Koodza, op ongeveer 5 kilometer van ons huis.

16 was ik toen ik mijn eerste scooter kocht. Het was mijn vrijheid. Ik reed er mee naar school, naar vriendinnen, naar de overpoort maar evengoed naar zee. Weer of geen weer. Een kenner durf ik mezelf niet te noemen maar kom: ik heb toch een beetje ervaring.

Na onze aankopen gisteren kreeg ik het ding niet meer in gang. Geen batterij, dacht ik, dus probeerde ik de kickstarter. Er was geen leven in het ding te krijgen en het stomme toeval wou dat ik (natuurlijk) geen gsm bij me had. Heel even werd Manou ongerust. “Gaan we hier dan voor altijd moeten blijven?”

Paniek helpt niet. Veel mogelijkheden waren er niet: duwen. Een scooter is geen bromfiets, zeker wat het gewicht betreft.

Afzien. Na twee kilometer was ik dood. Ik stopte aan een tankstation, trakteerde de dochter op een ijsje en dacht nog eens goed na. Gelukkig bestaan er nog papieren telefoonboeken én mensen met een vaste lijn. Via via slaagde ik er zo in om de man des huizes toch nog te bereiken.

Hij grinnikte. “Je zal tegen dat beveiligingsknopje gebotst zijn.” Hu? Beveiligingsknopje? Daar had ik echt nog nooit van gehoord. Vreselijk, vind ik het, al die extra antidiefstal truukjes waar je vooral zelf last van hebt. “Nu weten we het he mama. We hebben weer iets geleerd.” Tja, zo kan je het ook bekijken.