Afscheid

Volgende week is het zover; dan nemen mijn meisjes afscheid van hun juf. En omdat wij dit jaar maar liefst drie keer met ons gat in de boter zijn gevallen, werk ik aan leuke afscheidsgeschenkjes.

Veel juffen zitten niet te wachten op nog een koffiemok. Dat lesgeven toch gewoon hun job is, en dat niet iedereen een cadeau kan betalen besef ik ook. Toch blijft dat afscheid een bijzonder moment. Mijn meisjes vragen veel extra zorgen. Een extra bedanking is het minste wat ik maar vooral mijn kinderen kunnen doen.

De vraag blijft: wat geven we de juf? Te dure geschenken zijn nergens goed voor. Iets zelfgemaakt is leuker, al vind ik Flo’s tekening, of de ruwe strepen op papier, misschien een beetje zwak.

Wat hebben we de voorbije jaren al gedaan?

Een Pinterest-inspiratieboekje:

Snoep:

Bloemen (echt en van papier):

Nog leuke ideetjes: zelfgemaakte tissuedoos, zelfgemaakte pennenzak (maar veel zin om te naaien heb ik niet),  confituur of iets uit de keuken, een plantje (bedankt dat je me liet groeien), enzovoort.

Waar ik dit jaar aan werk:

Een rapport voor de juf:

Op Manous verjaardagsfeestje zijn we begonnen aan een vriendschapsboekje van alle leerlingen, maar dat is nog ver van af.

En verder ben ik nog een beetje zoekend: niet te duur, niet te moeilijk, niet te tijdrovend.

Tips zijn dus nog altijd welkom. 🙂

Centje

Geld als geschenk is niet zo mijn ding. Maar er zijn uitzonderingen. Bij de geboorte van een derde kind zitten ouders echt niet te wachten op nog een knuffelbeer,  of een setje slabbetjes. En kleertjes zijn zo persoonlijk.

Op huwelijken zie ik koppels ook vaak raar kijken bij het zoveelste boeket, zeker als ze de dag nadien op huwelijksreis vertrekken.

De vraag die ik me stel is: wat zou ik zelf graag krijgen? En op dergelijke gelegenheden en zeker van verre familie ga ik dat toch eerder voor een centje. 🙂

Mijn neef trouwt en we zijn gevraagd. Leuk! Trouwfeesten zijn vaak geweldig. Een cente dus maar een witte enveloppe, dat vond ik toch heel sober.
Daarom maakten mijn meisjes en ik deze tekeningen en kadertjes. De briefjes zitten verstopt in de bodem. Kwestie van het toch een beetje feestelijk te maken.

Geschenkjes

Na de hele discussie voel ik me nu toch een beetje ‘verplicht’ om ons resultaat online te zetten. Creatief zijn met kinderen is altijd een beetje een risico, zoals je kan zien. Want de dames kozen hun potje en bloemetje zelf wat niet altijd een even geslaagd resultaat opleverde.

En we waren natuurlijk niet alleen met een bloemetje voor de juf. Maar ze leek er toch oprecht blij mee. Voor onze lievelingsjuf had ik bovendien al een hele poos een zakje (staaltjes) clicks klaarliggen. Wij spelen daar toch niet mee.

Wel nieuw dit jaar is dat we niet alleen een cadeautje gaven, we kregen er ook een paar. Super tof!

Dank u

Waarom wordt alles altijd aanzien als een wedstrijd? Waarom kijken mensen nog zo regelmatig over hun schouder, naar wat de andere doet?

Morgen is de laatste dag van het schooljaar. We hebben en goede en leuke periode achter de rug. Manou kwam terecht bij een lieve en bereidwillige juf, waar ze zich goed voelde. Nina’s juf heeft haar geweldig ondersteund en begeleid richting type 8. Ondanks haar leerachterstand groeide Nina dit jaar uit tot een vrolijk en sociaal kind dat overloopt van zelfvertrouwen. En Flo’s huidige juf staat nog altijd op mijn nummer één. Ze is niet voor niets uitgegroeid tot een van mijn betere vriendinnen. Haar cadeautje heb ik trouwens al eerder dit jaar gegeven, door haar te nomineren als leerkracht van het jaar. 😉

Na een jaar intensief samenwerken, wil ik hen nu graag bedanken. Is dat streberig? Iedereen moet vooral zijn zin doen, denk ik zo. Mijn kinderen vragen alle drie een beetje meer zorg. Als mama vind ik vaak veel steun en begrip bij zorgfiguren. Ik vind het dus niet meer dan normaal om bij het afscheid, hen nog eens extra te bedanken. Samen met de meisjes hebben we iets in elkaar gestoken. Manou en Nina maakten ook een mooie tekening en morgen geven we alles met trots af.

‘Wij krijgen toch ook geen geschenk als we ons werk goed doen?’ Als tiener werkte ik als zaalmeisje in de Kinepolis. Na de film ving ik een gesprek op van een moeder tegen haar twee zoontjes. ‘Laat uw popcorndoos en drankbekertje maar liggen. Dat meisje wordt daar toch voor betaald.’ Ik kan me het gezicht van de domme vrouw nog altijd herinneren. Anderen evident vinden, dat is pas ‘dikke zever’. Een mens kan nooit te veel dank u wel zeggen, en dat geldt zeker niet alleen voor leerkrachten. Een extra vriendelijke verpleegster, een helpende lezer, een luisterend oor of gewoon zomaar: een geschenkje af en toe maakt het leven mooier, zachter en menselijker.

In blogland lijkt het alsof alle mama’s nu massaal het beste van zichzelf geven. Die arme leerkrachten worden morgen overspoeld, zo lijkt het. In een gewone gemengde school blijkt de werkelijkheid natuurlijk anders. In de kleuterklassen van witte scholen zullen de juffen morgen waarschijnlijk veel geschenkjes ontvangen. Maar in leraars in de hogere jaren van het lager onderwijs, zorg- en revalidatiejuffen, sportjuffen en leerkrachten in concentratiescholen krijgen meestal niets.

Dat niet iedereen graag knutselt, begrijp ik wel. En dat het niet altijd klikt met de juf (of vroedvrouw) heb ik ook al mogen ondervinden. ‘En u kind daar als enige laten staan met lege handen?’ Waarom niet? Zo leren kinderen het concept kennen van een eigen mening. Nina doet niet meer aan de geldpot voor haar juf. Zelf verkies ik persoonlijke cadeautjes boven inzamelacties. Anderen vinden dat misschien streberig en dat is jammer want het wedstrijdelement ontgaat mij volledig. Ons projectje was deze keer niet eens zo vernieuwend of creatief. Het is de geste waar het om gaat.

Ik raad iedereen morgen aan om zijn zin te doen. Samen leggen voor een cadeaubon, een kant en klaar gekocht cadeautje, een knutselgeschenk, een tekening of kaartje, een gezellig afscheidsgesprek of gewoon eens wuiven en weg: alles kan. Het is net die verscheidenheid die het leven boeiend maakt. En stop vooral met het beoordelen (en veroordelen) van andermans keuzes.

Inpakpapier

Zonde vind ik het soms. Zo mooi papier dat in enkele seconden gewoon kapotgescheurd wordt. Mooie verpakking zorgen voor extra spanning, voor verwachtingen en dus voor sfeer. Maar voor kinderen blijf ik het toch vaak verspilling vinden. Het is mij niet eens om de kostprijs te doen, eerder om het principe. Daarom gebruik ik thuis regelmatig krantenpapier, zeker voor de extraatjes, de kleine pakjes.

Secret santa

Gisteren ontving ik een pakje helemaal uit Slowakije, how cool is that? Ik reis graag en heb al veel landen bezocht, in Afrika, Azië en Amerika. Maar Slowakije, daar weet ik nu echt helemaal niets van en net daarom lijkt het zo ver. Secret santa gaat internationaal. Spannend. 😉 Kirsten van fijn(2) stuurde me een heel leuke verzameling spulletjes, van vilt tot een prachtig stuk stof, én een leuk patroontje. Ik kreeg meten weer zin om te frullen.

“Ik werd wat nerveus toen ik jou gegevens doorkreeg. Jij bent wel dé An hé.” Dat vond ik heel grappig. Geen zorgen Kirsten: ik lijk online strenger en kritischer dan in werkelijkheid. En ik ben oprecht heel blij met mijn secret santa. Deze week zal ik proberen iets leuks te maken van het mooie van het stofje.

Mijn pakje deed me natuurlijk ook meteen denken aan mijn geschenkje. De meeste spulletjes had ik al verzamelend, maar ik stelde het opsturen steeds uit. Deze voormiddag trok dus ik naar de post. Ik ben benieuwd wat mijn slachtoffer er gaat van vinden. Ik geef toe dat ik het opnieuw een moeilijke opdracht vond. Leen heeft professionele blog, en hoe leuk ik L’O ook vind: veel geheimpjes en persoonlijke voorkeuren vond ik niet op haar blog. En… ze heeft (nog) geen kinderen. Ouders zijn gemakkelijke slachtoffers 🙂 Het werd een gedichtenboekje (ook al heb ik weinig of geen ervaring met poëzie, maat het leek me wel passen), een paar zelfgehaakte bloemen, gelukspopjes en twee persoonlijke fotosleuterhangers.

Goh, wat vind ik het leuk om zo nieuwe mensen te leren kennen 😉

Sinterklaas

Hij komt, hij komt. Mijn brievenbus wordt overspoeld met sinterklaasfolders. Het kind in mij bladert daar graag in. Wat ze toch blijven uitvinden, onvoorstelbaar. Toch weet ik nog altijd niet wat gekocht. 3 meisjes, 3 grootouders, meters en peters en thuis moet hij natuurlijk ook nog wel iets brengen.

Ze hebben al zo veel speelgoed maar de Sint kan moeilijk een centje storten op de rekening he? Manou en Nina kiezen graag zelf al wil ik ook hen een beetje sturen. Anders kopen voor we de 2de keer een Playmobil zwembad alleen omdat Nina het meisje in bikini verloren is. Manou is verstandiger en misschien wordt het wel tijd om haar eens de waarheid te vertellen.

Vraag van de dag: op welke leeftijd vertel je een kind de waarheid over Sinterklaas?

Ik wil het natuurlijk niet verpesten, noch voor haar, noch voor haar vriendjes en zeker niet voor haar zusjes. Anderzijds, ze zou het beter van mij vernemen, in vertrouwen, dan dat ze uitgelachen wordt op school. Moeilijk. Ik heb Manou alvast vertelt dat Sinterklaas ook “shopt” en dat hij een budget heeft van +- 85 euro, alles samen. Ze moet dus kiezen én rekenen. En dat ze één groot cadeau kan kiezen maar dat het slimmer is (zeker voor mij én voor de grootouders) dat ze voor 2 of 3 geschenkjes van +- 25 euro gaat.

“Mama, waarom staat er in het boekje dan toch speelgoed van 100 euro en meer?” Tja… 😉

Secrrrrrret : het woord alleen al ;-)

Ik ben terug in bloglang, en doe dus mijn best ook bij andere leuke ideeën te sprokkelen. En net daarom wou ik heel graag meedoen aan het super initiatief van Tess. Cadeautjes geven is vaak leuker dan er te krijgen. 😉