We vlogen met Ryanair en besloten om onze auto gewoon op de parking te laten staan. Op en af rijden kost ook geld, en is bovendien milieuonvriendelijk. Alles verliep vlot. We vonden snel een parkeerplaats, relatief dicht bij de ingang. En gisteren stonden we dus ook vrij snel terug aan onze wagen.
“Waar is het parkingticketje?”
Plots leken zeven dagen een eeuwigheid. Geen van ons kon zich nog herinneren wat we met dat kaartje gedaan hadden. Tassen werden binnenstebuiten gekeerd, jassen doorzocht maar we konden het kaartje niet meer vinden.
“Daar ligt er nog een kaartje OP DE GROND. Verfrommeld en nat. Afgestempeld op 13 februari. Dat is twee dagen later dan we zijn aangekomen. Perfect.”
Soms lijkt het alsof ik de grote optimist van ons gezin ben. Glunderend stapte Bob de auto in. Het parkeerticketje was helemaal verfrommeld. De kinderen waren moe, ik had honger en de temperatuurschok maakten mij prikkelbaar. Dit zou nooit lukken. Maar Bob hield voet bij stuk. Wie niet waagt…
75 euro vroeg de betaalautomaat, tegen alle verwachtingen in. Bob betaalde en we reden door tot aan de slagboom. Te snel gejuicht. “Carte non valable.”
“C’est les enfants.” De kinderen de schuld geven, dat werkt altijd. Gelukkig zijn de lokettisten in Wallonië een stuk cooler dan bij ons. “Pas de problème monsieur. Je vous aide. Bon voyage.” We hebbebn onze reis al gehad maar toch bedankt 😉
Achter de camera 