“Ik lees op je blog fantastische dingen om te doen met Manou, maar misschien ontbreekt het net aan inhoud – allé, gesteld dat dat voor jullie wenselijk is die dag.”
Altijd leuk om kritische en inspirerende reacties te krijgen op mijn blogberichten. Deze mail deed mijn buitengewoon veel plezier. Een kort fragmentje:
Verschillende vrijzinnige organisaties (zoals http://www.deMens.nu) bieden alternatieve trouwvieringen aan, begrafenissen en ja communie-lentefeesten. Vorig jaar heb ik zo’n individueel groeifeest begeleid voor N. Zij is hier 2 keer bij mij op gesprek geweest met haar mama en broer en zus, en uiteindelijk hebben we dan een ‘kleurenfeest’ ineen gestoken. Dit jaar volgt haar broer S met een ‘circusfeest’ ‘en voor I denk ik dat het thema ‘ontdekkingsreizen’ misschien ook wel leuk is.
Ik heb al verschillende alternatieve trouws mogen fotografen. Altijd mooi, altijd persoonlijk en meestal erg fotogeniek. Lang gedacht dat moesten wij ooit trouwen, we iets gelijkaardigs zouden doen. Ondertussen weet ik het niet meer zo. Wij zijn niet gelovig en op zo momenten is dat natuurlijk spijtig. De kerk heeft zulke prachtige rituelen. Ik benijd gelovigen soms. Hoe mooi is het niet elkaar eeuwige liefde en trouw te beloven? “Wat god heeft verbonden, kan de mens niet meer uit elkaar halen.” Hoe graag ik Bob ook zie, met de wetenschap dat 1 op 3 koppel scheidt, heb ik altijd een meer pragmatische visie gehad over relaties. Het moet mooi zijn er echt nog in te geloven. En de dood. Ik zou echt alles geven om te mogen uitkijken naar een weerzien met mijn mama. Maar hoe hard ik het ook probeer: mijn gevoel zegt dat de dood het einde is.
Religie is belangrijk. Er zijn al zo veel mensen gestorven voor hun geloof. Doen alsof zit er niet in. Iets inhoudelijk koppelen aan haar lentefeest, spreekt me wel aan. Maar moet ik de kerk kopiëren? De mailde deed me nadenken: welke inhoud ? Wat wou ik Manou leren? Dat meelopen met de meerderheid nergens voor nodig is. Dat je communie niet doen ook een teken van respect is ten opzichte van mensen die wel geloven. Dat je opkomen voor je eigen mening niet betekent dat je tegen de visie (of het geloof) van anderen bent. Dat mensen nu eenmaal verschillen en dat dat goed is.
Terwijl ik de mail las, wist ik meteen wat ik zou kiezen voor Manou’s lentefeest: ik zou een weekend met haar alleen op stap gaan. 100 % tijd en aandacht voor haar. En het zou niet te vrijblijvend zijn. Geen weekend Center Parcs of Euro Disney maar een wellness tweedaagse in Brussel. Moeder en dochter. Samen op hotel, een beetje sjiek. Lekker eten op restaurant, geen quick of lunchgarden maar iets hip. Het is feest. Samen naar de film van 8 uur, manneke pis bezoeken en het Atomium, Brussel verkennen, de metro nemen en naakt in de sauna. Samen, aandacht, liefde en avontuur, durven, vertrouwen in jezelf en niet altijd willen scoren bij anderen: ik vind dit allemaal inhoud genoeg voor een eerste lentefeest.
Een alternatieve dienst, het zou kunnen maar niet voor ons. Mijn Manou was alvast vreselijk enthousiast met mijn voorstel. “Wanneer gaan we nu naar Brussel? Hoeveel keer slapen is het nog?”. Ik heb alvast ons hotelletje gevonden.
PS: “ Stel dat je kindjes gedoopt zijn of naar een katholieke school gaan ligt het soms een beetje moeilijk (voor sommige van mijn collega’s).” Wat raar. Wat ontnuchterend. De meeste katholieke scholen maken geen probleem van ongelovige (of anders-gelovige) kinderen. Waarom zouden vrijzinnigen het dan wel lastig hebben met allerhande tussenvormen?
