Het gaat pijn doen

We hebben meer dan genoeg speelgoed, en daarom brengt de Sint dit jaar eens iets anders. Omdat er hier nog drie gelovers wonen, kunnen we moeilijk niets geven. Daarvoor vind ik de magie van Sinterklaas en het schoentje echt te leuk. Maar de lieve Sint is innovatief en brengt ook doe-geschenkjes, wist ik hen wijs te maken. Samen naar de cinema, een leuke uitstap of meter worden van een asielpaard: het kan allemaal. We moeten hem gewoon een lieve brief schrijven en het goed uitleggen. Zwarte Piet zal bovendien blij zijn want doe-geschenkjes wegen een stuk minder dan echte pakjes.

De dames waren snel overtuigd, tot deze week maar liefst vijf Sinterklaas-reclamefolders in de brievenbus zaten. ‘We kijken alleen maar hoor. En kijken mag toch he?’

Natuurlijk gaan ze wel hun schoen zetten, en gaan ze dus toch iets krijgen: iets functioneel misschien zoals een leuk boek of een nieuwe brooddoos, en snoep. Maar ik moet natuurlijk ook nog een paar echte doe-geschenken vinden. Dat blijkt niet zo gemakkelijk te zijn als verwacht. Ok, een cinemabon is leuk maar niet bijzonder origineel. Verder dacht ik ook aan een weekendje naar de Efteling maar dat kost blijkbaar als snel 500 euro voor één nachtje, en dat is nu toch een beetje boven mijn doorsnee Sinterklaasbudget. Een show van Studio 100 is ook al zo duur.

Flo gaat bovendien (eindelijk, ja ik weet het, het is genant) haar verzameling tuutjes afgeven. Al maanden probeer ik haar voor te bereiden: als jij zonder tuutje slaapt dan krijg je een heel groot en leuk geschenk. Een spectaculair doe-geschenk voor een vierjarige is natuurlijk wel een stuk moeilijker te vinden dan een grote doos speelgoed. Het moet ook nog allemaal een beetje geloofwaardig blijven, zeker voor de oudere zussen. Zelfgemaakte bonnen of pizza-avondjes voor tv zijn dus niet meteen een optie.

Kennen jullie nog leuke uitstap- of doe-ideetjes die zouden passen in het concept?

Shoppen

Mijn maandje stoppen met shoppen zit er bijna op. Ik zal maar meteen toegeven dat ik een paar uitzonderingetjes gemaakt heb: de paddenstoelen en deze leuke retro buggy. Veel meer heb ik deze maand niet gekocht. Ik liet alle discountwinkels links liggen, en ook online heb ik niets besteld. Natuurlijk bladerde ik wel door de reclamefolders en ook online bleef ik snuisteren. Binnen een paar dagen ga ik dus toch bestellen wat ik mij de voorbije periode ontzag. Veel heeft het dus allemaal niet opgebracht.

Ik had nochtans een soort aha-erlebnis verwacht. Plots zou ik beseffen dat shoppen helemaal niet leuk is, en dat ik ook echt niets meer nodig heb. Mijn kasten liggen vol gerief, toch? Wel inderdaad, ik heb de oude merkloze shampoo die ooit kocht op skivakantie eindelijk opgebruikt. Mijn haar is nog nooit zo droog geweest maar he ik heb 2 euro bespaard. Mijn kast hangt inderdaad vol keren maar ik heb geen ontdekkingen gedaan. Kijk, ik ben 34 jaar en ik groei dus al een hele tijd niet meer. Veel van mijn kleren zijn niet echt versleten. Ik vind het zonde om ze weg te gooien. Toch is er geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om mijn eerste balkleedje, ik was bijgod 15 jaar, nu nog eens aan te trekken voor een feestje. Idem voor mijn cimarronbroeken met brede pijpen, rechte jeansbroeken, iets te grote blauwe trui met V-hals, spannende babyroze truitjes, grijs plooirokje, zwart seute-examenblazertje: als vijftienjarige had ik nu eenmaal een andere smaak dan nu. Weggooien vind ik zonde en misschien komen die dingen ooit terug in de mode.

Flo heeft dringend nieuwe schoenen nodig en ik ga ze binnenkort gewoon kopen. Ja, mijn meisjes hebben veel kleren maar dat is nodig ook. Ik heb niet de tijd of de zelfdiscipline om iedere dag te wassen. Mijn voorraadje laat me toe om een paar manden of zo een kleine 2 weken op te sparen zonder tekorten. Bovendien wisselen de seizoen hier geregeld. Aan T-shirt met korte mouwen, shorts en halterjurkjes heb ik op dit moment niets. Kinderen hebben ook veel soorten kleren nodig: speelkleren, schoolkeren, sportkleren, feestkleren, enzovoort. Op het eerste zicht lijkt de kast dus vol te liggen maar we gebruiken bijna alles.

Natuurlijk kan een mens met minder. Ik ken genoeg mannen én vrouwen die winter en zomer overleven in jeans, T-shirt en kaptrui. Maar zelf wissel ik graag van kleren. Zo draag ik graag kleedjes en korte rokjes maar als fotografe is dat natuurlijk niet altijd handig. Leuke hakjes verslijten ook sneller dan bottines. En ik hou van leuke leren jasjes en blazers maar daar kom ik de sneeuw niet mee door.

Geen aha-erlebnis dus al besef ik nu wel dat ik misschien graag shop maar dat uiteindelijk toch relatief bewust koop.

Stoppen met shoppen?

Een maand zou ik niets meer kopen, behalve eten en drinken natuurlijk. Omdat ik besef dat ik net iets te regelmatig geniet van de ‘koopkick’.

Je kent dat wel, dan loop je in de Aldi / Action / Blokker / Kruidvat / Koodza / Carrefour en zie je plots een leuke hebbeding liggen, voor geen geld. Een reuzekleurboek, schattige haarspeldjes, een toffe sjaal, heerlijk geurende lipbalsem, een knutseldoos, een grappige tuinkabouter, enzovoort. Natuurlijk heb je die dingen niet echt nodig maar ze kosten drie keer niets en het kan deugd doen om jezelf te trakteren. Nadeel is dat je huis na verloop van tijd vol met brol staat. Een maand stoppen met shoppen zou die shopkick doorbreken, dacht ik.

Voorlopig heb ik me al braaf aan het nieuwe voornemen gehouden. Ik vind het niet eens zo moeilijk. Wie tussen twee boodschappen door niet stopt in de Zeeman of in de Wibra koopt er niets. Simpel. Online vind ik dat een pak lastiger. Zo ben ik al maanden op zoek naar een leuk retro poppenwagentje als element voor mijn fotostudio. En nu vind ik natuurlijk een betaalbaar exemplaar, ik heb het dan toch maar gekocht. Het is voor het werk, moet u weten 😉

Vergelijkbare situatie ontstond over Nina’s playmobilschool. Het kind is aan het sparen, al maanden. Het ligt hier al vol playmobil maar sinds nieuwjaar wil ze per se zo een school. 100 euro kost dat (ongeveer), vertelde ik haar. “Als je extra flink bent dan krijg je een sticker maar die school is duur, die gaat u wel 100 stickers kosten.” En nu is Nina dus aan het sparen, zo hard dat ze de honderd al lang voorbij is. Nog een geluk dat ze niet kan tellen maar vroeg of laat moet ik die school dus kopen. En dan zie ik nu een promotie bij Bart Smit, 65 euro in plaats van 100 euro. Dat kon ik niet laten liggen.

En dan is er nog Manou en haar antiklit Jip en Jannekehaarspray uit de Hema. Vergeten na de zwemles, snikte ze vrijdag. Dat is pech, dacht ik. “Ik koop je wel een nieuwe maar je gaat wel nog 2 weken moeten wachten.” Dus ja, deze maand kopen we niets maar ondertussen heb ik wel al een lijstje aangelegd. Soms vraag ik mij af hoe veel zin dit allemaal heeft.

De bewustwording is er ondertussen wel: ik omring me graag met leuke, speelse, vrolijke, kleurrijke spulletjes. So what? Mijn mama was erg zuinig. Ze schilderde graag maar werkte meestal over oude doeken heen, met goedkope verf. Na haar dood heb ik al haar nieuwe mooie canvassen en ongebruikte dure verftubes moeten weggeven. Sparen brengt niet op. Een mens leeft nu. Natuurlijk moet je niet meer uitgeven dan je hebt en dan je nodig hebt. En natuurlijk is hebben om te hebben belachelijk. Ik ben sowieso niet aan dure merkproducten. Ook voor mezelf koop ik nooit kostelijke kleren of schoenen.

Dus ik ga mijn tijd zo goed mogelijk proberen uitzitten, en van de gelegenheid gebruik maken om mijn kasten grondig uit te kuisen. Maar constant leven met de rem op, vind ik persoonlijk ook niets.

De maand

Februari was rustmaand. In maart ga ik er weer voor. Natuurlijk doe ik mee met dagen zonder vlees, maar als vegetariër telt dat niet.

De echte uitdaging voor maart wordt stoppen met shoppen. Voedsel (en drank) mag natuurlijk wel. Verder ga ik een volledig maand niets kopen, niet voor mezelf en ook niet voor de kinderen. Geen nieuwe zomerspullen, geen aldi-knutselmateriaal, geen cosmetica, geen boeken of tijdschriften, geen solden, geen fab-hebbedingen, geen verjaardagscadeautjes. Niets.

Waarom? Omdat gewoontes doorbreken interessant is. Ik heb geen echt shopverslaving, integendeel. En toch koop ik net iets te regelmatig nieuwe spullen, zeker voor de kinderen.

Maar ik speel een beetje vals. Morgen trek ik nog snel de stad in, op zoek naar nieuwe broekkousen voor de meisjes (zijn echt heel versleten), kindertandpasta (is bijna op), dagcrème (voor mezelf), een paar T-shirts met lange mouwen (want Manou groeit als een kool), … Maar vrijdag na het stoffenfestival 🙂 is het echt zo ver.

Eens zien hoe ver we geraken met wat we in huis hebben (en laten we hopen dat er niets belangrijks plots kapot gaat).