Sociaal

Misschien ben ik toch niet zo een mensenmens.

Dat is een pijnlijk besef. Ik heb mezelf altijd als sociaal dier gezien. Ik hou van feestjes en recepties, en vind het leuk om nieuwe mensen te ontmoeten. Toevallig aan de praat geraken en uren later samen de zaak te sluiten, ik vind het nog altijd fantastisch om zo een klik te hebben met een onbekende.

Maar om onduidelijke reden wordt dat steeds moeilijker. De meeste van mijn huidige vrienden ken ik al lang. De voorbije jaren zijn er meer weggevallen dan er bijgekomen zijn.

Gisteren was het schoolfeest op de school van Manou. Ik had mijn agenda vrijgehouden. Niet dat ik op zoek ben maar het viel me toch op hoe moeilijk is het om nieuwe contacten te leggen die verder gaan dan een paar beleefdheidszinnen.

Misschien ligt het aan mij, ben ik onbewust kritischer en dus ontoegankelijker geworden. Misschien verwacht ik gewoon te veel, heb ik te veel naar series als ‘friends’ gekeken. Of misschien is dit gewoon een onderdeel van ouder worden. Want heel soms mis ik wel de vanzelfsprekendheid van een allerbeste vriendin, die altijd en overal met je meegaat en al je geheimen kent. Tegelijkertijd besef ik dat ik misschien niet meer zo veel volk rond mij nodig heb om gelukkig te zijn.

Afstand?

Orde is niet zo mijn sterkste kant, maar gelukkig is er google. Wat ik niet meteen terugvind, zoek ik gewoon opnieuw op. Zo tikte ik de naam in van onze kinderneuroloog, want ik had zo nog wel een paar vraagjes. Blijkt dat de man een eigen site heeft, iets over medische apps.

Gezien ik de combinatie ben van een iMan en een arts (een iDoc?) ben ik uiteraard fervent gebruiker van een heleboel medisch gerichte iPhone en iPad apps.

Idoc, klinkt goed vind ik, al had ik niet meteen een geek in de man gezien. Idoc, zou ik de man dan ook niet gewoon kunnen mailen? Ik zou hem zelfs een vriendschapsverzoek op facebook kunnen sturen. Er staan zo veel onbekenden in mijn lijst en toch lijkt mij dat er allemaal een beetje over. Dokters en patiënten, hoe close mag je komen?

Met onze huisarts bijvoorbeeld kunnen Bob en ik het echt heel goed vinden. Super toffe gast en je voelt gewoon dat het best wel klinkt. Toen we naar Thailand op reis vertrokken heeft hij ons zelf zijn mailadres gegeven, voor het geval dat. Toch durven we hem niet echt eens persoonlijk uitnodigen. Misschien brengt hem dat in een lastig parket, wil hij een zekere afstand bewaren met zijn patiënten. Anderzijds. Dokters zijn natuurlijk ook gewoon mensen, met een sociaal leven en vrienden.

Met leerkrachten vind ik dat net zo. Nina’s juf is ondertussen echt een vriendin geworden maar ik ben lang bang geweest om er over te gaan, zeker op school en zeker ten opzichte van andere ouders. Waarom voel ik die afstand bij het ene beroep wel en bij de meeste ander niet? Mijn beste vriend is ooit mijn rechtstreekse baas geweest, en ik heb dat nooit echt als een probleem ervaren.

Voorlopig ga ik voor een telefonisch gesprek, via het secretariaat. En als dat niet lukt heeft hij er toch van.