Gezond

‘Zin om deze week iets te gaan eten?’, sms ik haar.
‘Graag maar ik ben aan het detoxen.’, antwoordt ze.
‘ Zonder wijn kan ook gezellig zijn.’
‘ Detoxen = geen alcohol, geen koolhydraten, geen suiker, geen varkens of rundsvlees. Alleen kip, vis, groenten en water.’
‘Owkee. Volgende week anders?’

Twee dagen later bots ik op een discussie op facebook, over verjaardagfeestjes op school en bijhorende traktaties.
‘ Vinden jullie het dan niet minstens even erg dat die kinders dus om de haverklap pannekoekenbak / ijscremegedoe / cupcakeslag / cake / snoep krijgen op school. Ik hoor mijn collega’s regelmatig verzuchten dat het minstens elke week wel iets is en dan gaat mijn haar al recht omhoog staan.’

Iedere week? Slik.

De meeste van mijn vrienden zien mij als ‘An de vegetariër’, An die zo mager is omdat ze altijd gezond (tot heel gezond) eet. En toch kan ik mij moeilijk vinden in bovenstaande gezondsheidsverhalen. Begrijp me niet verkeerd: ik heb niets tegen suikervrije koekjes of koolhydratenarme diëten. Vrijheid blijheid. Ik schrijf er gewoon over omdat de discussie me aan het denken zette.

Mijn kinderen eten dagelijks koeken, en snoep. Ze drinken geen frisdrank, gewoon omdat ze dat niet lusten, maar wel liters chocomelk (soya, enkel en alleen omdat Manou intolerant is). Wat is er trouwens mis met choco? Bij ons op school is chocopasta op de boterham verboden en dus eten ze speculaaspasta, maar echt beter is dat volgens mij niet. Ik lunch iedere dag met een belegd broodje, met kaas. En een avond op twee kies ik voor pasta. En een keer per week trakteer ik mezelf op een rijsttaartje.

Ik drink net iets te veel alcohol en zeker te veel lightfrisdranken met cafeïne. Maar verder zie ik mezelf ook als een gezond meisje dame. Wat is er nu ook weer mis met koolhydraten? Die geven je toch energie? Dat heb ik nodig. En mijn kinderen eten zoals ik vroeger, en zoals veel kinderen: zoet, vettig en voorspelbaar. Ik maak me daar weinig zorgen over. Hoe waren we zelf? Zolang ze blijven proeven zullen ze zelf wel inzien dat het leven meer is dan cornflakes, choco en chips.

Maar misschien ben ik naïef en kweek ik onbewust obese suikerverslaafden 😉

Op dieet

Daddy is de voorbije jaren door de nodige cortisone (en duvels :-)) heel wat kilo’s aangekomen. Op zich is dat natuurlijk geen ramp. Maar hij voelt zich er niet goed bij en wil die overtollige kilo’s zo snel mogelijk weer kwijt geraken. Bob heeft al een paar crash diëten achter de rug en mij leek het dus beter om de hulp in te schakelen van een diëtiste. Dus maakte hij een afspraak met iemand uit de buurt. ‘De eerste consultatie komt op 78 euro. Die prijs zakt nadien wel een beetje. De drie volgende sessies komen op 45 euro en nadien zakt de kostprijs nog naar 25 euro per sessie.’

Slik. Hoe belangrijk ik gezondheid en gewicht ook mag vinden, ik schrok toch een beetje van het kostenplaatje. De CM betaalt 40 euro terug voor wie vier sessies volgt. Dat is dus de helft van en eerste consult. De rest moet je uit eigen zak betalen.

Hoe langer ik er over nadenken, hoe meer ik me aan dat hele systeem erger. 78 euro voor een consultatie van een uurtje, dat is nu toch enorm veel geld. Met alle respect voor diëtisten maar ik ken geen enkele arts of specialist die zo veel aanrekent. Bovendien wordt dit niet of nauwelijks terugbetaalt. Dat lijkt me een heel domme maatregel want het zullen toch vooral kansarmen en lager geschoolden zijn die veel kunnen leren op gebied van voedingsleer. En net zij kunnen zo een begeleiding onmogelijk betalen.

Dat mutualiteiten niet alles kunnen terugbetalen begrijp ik. Toch blijf ik het raar vinden dat diëtisten en psychologen als ‘extra’ en dus als ‘luxeproducten’ beschouwd worden. Bob liet de piste van de diëtiste alvast vallen en koos voor Dukan, een variant op het eiwitdieet. Dukan werkt, dat hebben we vorig jaar al mogen ondervinden. Het grote probleem is vooral achteraf. Want eigenlijk bestaat er maar één dieet en dat is diegene die je voor de rest van je leven kan volhouden.