Ontsnapt

Ik ontdekte de ramp pas ’s avonds laat, toen de kinderen al in hun bedje lagen. Het deurtje van ons konijnenhok stond open, ondanks het extra spanriempje. Eén keer raden naar de schuldige. Denver het konijn was natuurlijk nergens te bespeuren. Ik heb even gezocht maar het leek hopeloos.

De volgende ochtend gebaarden we van niets. Daddy en ik besloten om het nieuws pas na school te vertellen, kwestie van de juf te sparen. Ik zat aan mijn bureau toen er om tien uur iemand aanbelde aan de voordeur. “Er zit een dwergkonijn onder mijn wagen. Weet u toevallig niet van wie dat beest zou kunnen zijn?” Wonder boven wonder: Denver was gelokaliseerd.

Maar daarmee hadden we hem natuurlijk nog niet terug. Voor ons huis is een klein parkingetje met een tiental plaatsen. Denver verstopte zich onder één bepaalde wagen maar toen ik hem probeerde pakken, vluchtte hij. Anderhalf uur hebben we met een achttal mensen geprobeerd om hem te vangen. Zelfs met grote stukken karton en netten bleef het een onmogelijk opdracht. Mijn rug, knieën en armen deden pijn van het bukken en lopen en opnieuw bukken.

Niet dat de meisjes veel omkijken naar dat beest, toch wist ik dat het een drama zou worden. Ik kan me de dood van mijn hamster nog levendig herinneren. Hoe veel zin ik ook had om de kloppenjacht op te geven, ik moest blijven proberen. Even leek het zelfs te lukken. Met een beetje eten lokte ik hem in mijn richting. Tot een oude dame plots haar auto wou recupereren en echt geen minuut kon wachten. Ik had heel veel zin om al mijn frustraties op haar af te reageren maar dat was niet eens nodig. Zo snel wou ze achteruit rijden, botste ze toch wel tegen een verkeerspaal aan. Het zal haar leren om zo gehaast te zijn.

Daarmee was het konijn natuurlijk nog niet gevangen. Maar hij werd moe en na nog een tien tal keer over en weer lopen en zuchten, hield Denver plots even stilstand op de open en vrijgekomen parkeerplaats. Eén seconde en veel geluk maar ik had hem vast. Zijn rug zat onder de olie en teer van de wagens. Ik heb hem proberen wassen en dat liet hij rustig toe. Denver was uitgeput, en ik ook. Maar ons gezin is gelukkig weer compleet.

Tuc

De hond is een blijver. De meisjes zijn nog altijd heel enthousiast, ieder op hun manier. Terwijl Flo eten van tafel voor hem meesmokkelt proberen de andere dames hem af te richten, want niet altijd even goed lukt.

“Mama, hij luister niet. Dat is niet leuk.”
“Tja, jij luister soms ook niet.”

😉

Het blijft mij wel opvallen hoeveel mensen anti-hond zijn. Aan de schoolpoort haal je ze er meteen uit. Ook al beweegt het beest amper, toch zie je ze al kijken. En ohwee als hij durft te blaffen of op te springen. “Zie je wel. Ze hebben hem niet onder controle.”

Lieve mensen: Tuc is een dier, een jonge hond met een eigen karakter en een eigen willetje. Dat is normaal. Luisteren u kinderen altijd?

Tuc is een lief en mooi beest, speels, kindvriendelijk en een beetje aandachtverslaafd. Alleen blijven valt hem soms zwaar maar verder is het een schatje. Hoe dan ook: de eerste week van de paasvakantie gaan wij skiën. Het is de laatste keer van het jaar dat we weggaan. Beloofd 😉 Wie interesse heeft om hem even bij te houden, mag het zeker laten weten. U gaat er geen spijt van hebben 🙂

Poedel