Daddy is de voorbije jaren door de nodige cortisone (en duvels :-)) heel wat kilo’s aangekomen. Op zich is dat natuurlijk geen ramp. Maar hij voelt zich er niet goed bij en wil die overtollige kilo’s zo snel mogelijk weer kwijt geraken. Bob heeft al een paar crash diëten achter de rug en mij leek het dus beter om de hulp in te schakelen van een diëtiste. Dus maakte hij een afspraak met iemand uit de buurt. ‘De eerste consultatie komt op 78 euro. Die prijs zakt nadien wel een beetje. De drie volgende sessies komen op 45 euro en nadien zakt de kostprijs nog naar 25 euro per sessie.’
Slik. Hoe belangrijk ik gezondheid en gewicht ook mag vinden, ik schrok toch een beetje van het kostenplaatje. De CM betaalt 40 euro terug voor wie vier sessies volgt. Dat is dus de helft van en eerste consult. De rest moet je uit eigen zak betalen.
Hoe langer ik er over nadenken, hoe meer ik me aan dat hele systeem erger. 78 euro voor een consultatie van een uurtje, dat is nu toch enorm veel geld. Met alle respect voor diëtisten maar ik ken geen enkele arts of specialist die zo veel aanrekent. Bovendien wordt dit niet of nauwelijks terugbetaalt. Dat lijkt me een heel domme maatregel want het zullen toch vooral kansarmen en lager geschoolden zijn die veel kunnen leren op gebied van voedingsleer. En net zij kunnen zo een begeleiding onmogelijk betalen.
Dat mutualiteiten niet alles kunnen terugbetalen begrijp ik. Toch blijf ik het raar vinden dat diëtisten en psychologen als ‘extra’ en dus als ‘luxeproducten’ beschouwd worden. Bob liet de piste van de diëtiste alvast vallen en koos voor Dukan, een variant op het eiwitdieet. Dukan werkt, dat hebben we vorig jaar al mogen ondervinden. Het grote probleem is vooral achteraf. Want eigenlijk bestaat er maar één dieet en dat is diegene die je voor de rest van je leven kan volhouden.
Achter de camera 