Ons WK-stickerboek is amper half gevuld en daar is de nieuwe rage al: loombandjes. Armbandjes maken voor je BFF (en voor jezelf of je mama ;-)), dat is toch veel leuker dan shoppen en plakken.
Je kan er trouwens meer van maken dan enkel armbadjes, zie ik op pinterest. Niet dat mijn lieve dochter daar het geduld voor heeft.
Trouwens: je moet ze nog wel te pakken krijgen, die bandjes. In de Fun, Action, Carrefour en Zeeman waren ze alvast uitverkocht.
Manou’s eerstje naaiprojectje ( en zo gaan mijn stoffen misschien toch nog uit de kast geraken ;-))
Voor wie zich afvraagt hoe ons pinataverhaal uiteindelijk eindigde 😉
Nina wil kost wat kost een pinata op haar lentefeest.
Wikipedia: Een piñata is een felgekleurde figuur, meestal gemaakt van papier-maché, die traditioneel gevuld is met zoetigheden, vruchten en cadeaus.
Piñata’s komen van oorsprong niet uit Mexico, maar uit China. Piñata’s worden gebruikt met kerst en kinderverjaardagen. De piñata wordt gevuld met snoep, confetti en eventueel kleine cadeautjes, waarna hij wordt opgehangen.
De kinderen mogen er geblinddoekt tegenaan slaan zodat er wanneer hij breekt, een stortvloed van snoepjes, confetti e.d. over de kinderen heen valt.
Het ziet er eenvoudig uit, even snel in elkaar gestoken. Een ballon, krantenpapier en een beetje behangselplak. Toch? De ballon was nog niet half beplakt of de dames hadden geen zin meer. En uiteindelijk moet zo een pinata minstens drie lagen krijgen, én geschilderd worden. Mama weet dus wat gedaan de komende dagen 😉
(En blijkt dat je die dingen ook gewoon kan kopen, online voor geen dertig euro. ;-))
Stak de voorbije dagen een aparte communie (of lentefeest)-fotografiesite in elkaar. Maar interessanter voor jullie is de extra pagina, zowel daar als hier, met fotogeschenkjes. Alstublieft 😉
Iedere school organiseert tegenwoordig een eigen kerstmarkt. En de crealeerkracht zitten duidelijk ook op Pinterest 😉
Geld als geschenk is niet zo mijn ding. Maar er zijn uitzonderingen. Bij de geboorte van een derde kind zitten ouders echt niet te wachten op nog een knuffelbeer, of een setje slabbetjes. En kleertjes zijn zo persoonlijk.
Op huwelijken zie ik koppels ook vaak raar kijken bij het zoveelste boeket, zeker als ze de dag nadien op huwelijksreis vertrekken.
De vraag die ik me stel is: wat zou ik zelf graag krijgen? En op dergelijke gelegenheden en zeker van verre familie ga ik dat toch eerder voor een centje. 🙂
Mijn neef trouwt en we zijn gevraagd. Leuk! Trouwfeesten zijn vaak geweldig. Een cente dus maar een witte enveloppe, dat vond ik toch heel sober.
Daarom maakten mijn meisjes en ik deze tekeningen en kadertjes. De briefjes zitten verstopt in de bodem. Kwestie van het toch een beetje feestelijk te maken.
Na de hele discussie voel ik me nu toch een beetje ‘verplicht’ om ons resultaat online te zetten. Creatief zijn met kinderen is altijd een beetje een risico, zoals je kan zien. Want de dames kozen hun potje en bloemetje zelf wat niet altijd een even geslaagd resultaat opleverde.
En we waren natuurlijk niet alleen met een bloemetje voor de juf. Maar ze leek er toch oprecht blij mee. Voor onze lievelingsjuf had ik bovendien al een hele poos een zakje (staaltjes) clicks klaarliggen. Wij spelen daar toch niet mee.
Wel nieuw dit jaar is dat we niet alleen een cadeautje gaven, we kregen er ook een paar. Super tof!
Waarom wordt alles altijd aanzien als een wedstrijd? Waarom kijken mensen nog zo regelmatig over hun schouder, naar wat de andere doet?
Morgen is de laatste dag van het schooljaar. We hebben en goede en leuke periode achter de rug. Manou kwam terecht bij een lieve en bereidwillige juf, waar ze zich goed voelde. Nina’s juf heeft haar geweldig ondersteund en begeleid richting type 8. Ondanks haar leerachterstand groeide Nina dit jaar uit tot een vrolijk en sociaal kind dat overloopt van zelfvertrouwen. En Flo’s huidige juf staat nog altijd op mijn nummer één. Ze is niet voor niets uitgegroeid tot een van mijn betere vriendinnen. Haar cadeautje heb ik trouwens al eerder dit jaar gegeven, door haar te nomineren als leerkracht van het jaar. 😉
Na een jaar intensief samenwerken, wil ik hen nu graag bedanken. Is dat streberig? Iedereen moet vooral zijn zin doen, denk ik zo. Mijn kinderen vragen alle drie een beetje meer zorg. Als mama vind ik vaak veel steun en begrip bij zorgfiguren. Ik vind het dus niet meer dan normaal om bij het afscheid, hen nog eens extra te bedanken. Samen met de meisjes hebben we iets in elkaar gestoken. Manou en Nina maakten ook een mooie tekening en morgen geven we alles met trots af.
‘Wij krijgen toch ook geen geschenk als we ons werk goed doen?’ Als tiener werkte ik als zaalmeisje in de Kinepolis. Na de film ving ik een gesprek op van een moeder tegen haar twee zoontjes. ‘Laat uw popcorndoos en drankbekertje maar liggen. Dat meisje wordt daar toch voor betaald.’ Ik kan me het gezicht van de domme vrouw nog altijd herinneren. Anderen evident vinden, dat is pas ‘dikke zever’. Een mens kan nooit te veel dank u wel zeggen, en dat geldt zeker niet alleen voor leerkrachten. Een extra vriendelijke verpleegster, een helpende lezer, een luisterend oor of gewoon zomaar: een geschenkje af en toe maakt het leven mooier, zachter en menselijker.
In blogland lijkt het alsof alle mama’s nu massaal het beste van zichzelf geven. Die arme leerkrachten worden morgen overspoeld, zo lijkt het. In een gewone gemengde school blijkt de werkelijkheid natuurlijk anders. In de kleuterklassen van witte scholen zullen de juffen morgen waarschijnlijk veel geschenkjes ontvangen. Maar in leraars in de hogere jaren van het lager onderwijs, zorg- en revalidatiejuffen, sportjuffen en leerkrachten in concentratiescholen krijgen meestal niets.
Dat niet iedereen graag knutselt, begrijp ik wel. En dat het niet altijd klikt met de juf (of vroedvrouw) heb ik ook al mogen ondervinden. ‘En u kind daar als enige laten staan met lege handen?’ Waarom niet? Zo leren kinderen het concept kennen van een eigen mening. Nina doet niet meer aan de geldpot voor haar juf. Zelf verkies ik persoonlijke cadeautjes boven inzamelacties. Anderen vinden dat misschien streberig en dat is jammer want het wedstrijdelement ontgaat mij volledig. Ons projectje was deze keer niet eens zo vernieuwend of creatief. Het is de geste waar het om gaat.
Ik raad iedereen morgen aan om zijn zin te doen. Samen leggen voor een cadeaubon, een kant en klaar gekocht cadeautje, een knutselgeschenk, een tekening of kaartje, een gezellig afscheidsgesprek of gewoon eens wuiven en weg: alles kan. Het is net die verscheidenheid die het leven boeiend maakt. En stop vooral met het beoordelen (en veroordelen) van andermans keuzes.
Nog twee weken en dan nemen we opnieuw afscheid van de juffen. Ik vind het leuk om voor de gelegenheid een originele dankuwel in elkaar te knutselen. Op pinterest had ik al een paar ideetjes verzameld tot ik deze week een briefje kreeg van een andere mama, met de vraag om samen te leggen voor een cadeaubon.
Begrijp me niet verkeerd. Ik ken die mama niet goed maar ik vind het wel een tof initiatief. Veel ouders zouden anders gewoon niets doen. Maar zelf vind ik zo een gemeenschappelijke pot of cadeaubon een beetje onpersoonlijk. Eigenlijk maak ik mij die bedenking vaak. Geschenken geven dat gaat toch om energie steken in elkaar met als hoofdvraag: ‘waar kan ik de ander plezier mee doen?’ Het is een zoektocht, een proces. Geven is leuker dan krijgen.
Maar nu zit ik natuurlijk een beetje vast. Het is mij niet om het geld te doen. Ik kan gewoon meedoen met de pot en toch zelf nog een extra geschenk verzinnen. Maar is dat niet te veel van het goede? ‘Streber’ 😉 Of ik kan gewoon bij mijn eerste gedacht blijven en niet meedoen, maar ben ik dan niet een beetje de spelbreker?
Er blijven hoe dan ook twee juffen over. Daar kan ik alvast mee beginnen 😉
De Nutella-actie is ondertussen afgelopen maar de pot gaat hier nog een poosje staan. Ik heb het deksel wel vastgelijmd om te vermijden dat de dochter haar geld net iets te regelmatig wilt tellen 😉
Vier jaar geleden kochten wij een oude dokterswoning. In tegenstelling tot veel andere huizen vind ik ons huis relatief goed gelegen. We hebben een grote achtertuin en verliezen niet te veel plaats vooraan. Aan de ene zijkant ligt de oprit waar wij onze wagens parkeren. Aan de andere kant was er destijds niet veel te beleven: een strook van vijf op vijf meter met alleen gras.
Ik zag het als een verloren ruimte, wat zonde is ook al hebben wij achteraan plaats genoeg. “Laten we daar onze schommel zetten, en later misschien een zandbak. Zo kan het een kinderhoekje worden.” Bijna iedereen vond mijn idee destijds ver gezocht. Iedere vrijstaande woning beschikt toch over zo een strook? En als je op het terras zit, dan zie je je kinderen niet spelen? Ze gaan daar zo afgezonderd zitten, zo ongezellig.
Maar ik ben koppig. Ieder jaar komen er spulletjes, van kippen en konijnen tot kabouters, en ondertussen is het een heerlijk kitscherige kindertuintje geworden. De kinderen vinden het er geweldig. En die ‘verloren ruimte’ is zo (bijna) het gezelligste stukje van onze tuin geworden
.
Vijftien was ik toen ik voor het eerst mijn haar echt kort liet knippen. Sindsdien ligt mijn krultang dus werkloos in de kast te verstoffen. Vandaag haalde ik ze nog eens boven, na een inspirerend bericht van mijn jeugdvriendinnetje
. Manou vond het meteen een goed idee. Ze wil haar haar laten groeien maar worstelt voorlopig een beetje met een tussenlengte. Te kort voor een staartje, te lang om gewoon los te laten. Krulletjes staan gaan beeldig. Ze deden met zelfs twijfelen aan mijn eigen coupe.
Nina was aanvankelijk geen vragend partij. Zij houdt niet zo van verandering maar heeft natuurlijk een beetje pech met een moeder zoals ik. Sommige mensen gaan iedere jaar naar deze plaats op reis, veranderen nooit van bakker, eten graag verschillende keren in hetzelfde restaurant, kopen steeds hetzelfde soort brood en kiezen telkens weer voor dezelfde vertrouwde merken. Ik niet, soms tot grote spijt van mijn omgeving. Ik weet ook niet goed waarom maar ik veranderd graag.
Nina zou voor de rest van haar leven kiezen voor een vlecht, en op wilde dagen voor twee. Daar is op zich niets mis mee, behalve dat het een angstige keuze is: de mensen zouden eens kunnen lachen met haar. En daar kan ik natuurlijk niet in meegaan. We gingen voor een compromis, en uiteindelijk was iedereen blij met het resultaat. 🙂
Wat te doen met je kinderen bij strontweer bij een uiteengespatte knie? Schilderen is niet zo een goed idee, mocht ik ondervinden. Om de vijf minuten moest ik toch opstaan, voor vers water, een nieuw blad of een verfincident op hun stoel/trui/haar …
Gelukkig staat het internet vol knutselideetjes. En dus besloten we om de strijkparels nog eens boven te halen. We zouden leuke broches maken, zoals op Pinterest. En misschien nog een schaal. Dat leek ook zo heerlijk eenvoudig.
De kleine figuurtjes waren gemakkelijk na te maken. De schaal lukt minder goed. Het ziet er wel goed uit, alleen krijg ik de parel onmogelijk nog los uit de tas. Misschien moet ik de volgende keer de uitleg toch ook lezen in plaats van alleen naar de foto’s te kijken 😉  
Gisteren ontving ik een pakje helemaal uit Slowakije, how cool is that? Ik reis graag en heb al veel landen bezocht, in Afrika, Azië en Amerika. Maar Slowakije, daar weet ik nu echt helemaal niets van en net daarom lijkt het zo ver. Secret santa gaat internationaal. Spannend. 😉 Kirsten van fijn(2) stuurde me een heel leuke verzameling spulletjes, van vilt tot een prachtig stuk stof, én een leuk patroontje. Ik kreeg meten weer zin om te frullen.
“Ik werd wat nerveus toen ik jou gegevens doorkreeg. Jij bent wel dé An hé.” Dat vond ik heel grappig. Geen zorgen Kirsten: ik lijk online strenger en kritischer dan in werkelijkheid. En ik ben oprecht heel blij met mijn secret santa. Deze week zal ik proberen iets leuks te maken van het mooie van het stofje.
Mijn pakje deed me natuurlijk ook meteen denken aan mijn geschenkje. De meeste spulletjes had ik al verzamelend, maar ik stelde het opsturen steeds uit. Deze voormiddag trok dus ik naar de post. Ik ben benieuwd wat mijn slachtoffer er gaat van vinden. Ik geef toe dat ik het opnieuw een moeilijke opdracht vond. Leen heeft professionele blog, en hoe leuk ik L’O ook vind: veel geheimpjes en persoonlijke voorkeuren vond ik niet op haar blog. En… ze heeft (nog) geen kinderen. Ouders zijn gemakkelijke slachtoffers 🙂 Het werd een gedichtenboekje (ook al heb ik weinig of geen ervaring met poëzie, maat het leek me wel passen), een paar zelfgehaakte bloemen, gelukspopjes en twee persoonlijke fotosleuterhangers.
Goh, wat vind ik het leuk om zo nieuwe mensen te leren kennen 😉
Zelfgemaakte “haakjes” voor onze keukenhanddoeken. Bedankt Evert.
NATUURLIJK doe ik mee. Ik kijk er nu al naar uit! Het bedenken, maken en opsturen vind ik minstens even leuk als het krijgen. De afwezigen hebben ongelijk. En zeg niet dat je geen tijd hebt 😉 Tijd is het meest democratische geven dat er is. Iedereen heeft er precies even veel. Dus niet twijfelen en gewoon doen!
Snel gemaakt, goedkoop en mijn meisjes vinden ze geweldig.
Wat heb je nodig? Knutselvilt (10 vellen voor geen 2 euro in de Action), effen speldjes (0,44 cent voor 6 in de Zeeman) en een lijm. Knippen, plakken en klaar 😉 Mijn meisjes hebben er trouwens een deel zelfgemaakt.
Gemakkelijk te maken. Eén addertje onder het gras: er kruipt echt héél veel pomponband in. Met mijn drie aangekochte meter kwam in niet toe voor Manou. En dus werd het een poncho voor Flo.
Twee jaar geleden had ik nog nooit een naaimachine van dichtbij gezien. Samen met een paar gezellige dames ben ik beginnen haken en dan naaien. Ondertussen heb ik van mezelf al ontdekt dat ik geen groot naaitalent alla Madame Zsazsa ben. Naaien is wel leuk, zo af en toe, maar ik heb niet genoeg tijd en geduld voor.
Rokjes, kussens, verkleedkleren en andere gemakkelijke en in een uur klaar-kledingsstukken durf ik nog aan. Daar stop het ook. Kleedjes zijn voorlopig  nog niet echt aan mij besteed. Maar geen nood: je kan zelfgemaakte kleren ook gewoon kopen. 🙂
Zo bestelde ik onlangs een kleedje voor Manou bij Colette en Cezar. De dame achter het naaimachine is samen met mij beginnen naaien. Ondertussen heeft zij een geweldig leuk online winkeltje lopen.  Het concept is simpel: kies je model en kies je stofje en zij maakt het voor u. Ik was alvast erg blij met het resultaat 🙂
Achter de camera 