Communies

Een kerkelijk huwelijk, dat is hard werken. Dacht ik. Dit weekend mocht ik eens eerste communies proberen, en nu weet ik wel beter 😉

Enkele weken geleden belde een juf van het eerste leerjaar mij op, lichtjes in paniek. Ze was dringend op zoek naar een fotograaf voor de eerste communies. Vorig jaren nam een andere mama fotograaf die taak op zich maar die haakte nu af. Ze waren op het laatste moment dus nog op zoek naar iemand. De school ligt me nauw aan het hart. Ik voel me er erg goed, net als Manou trouwens. En ook al ben ik niet gelovig, ik wou het heel graag doen.

Dit jaar deden 58 kindjes hun eerste communie. Een beetje sfeer in de kerk en dan de offerande natuurlijk, dat is wat de ouders verwachten. Moest iedereen zijn eigen fotograaf optrommelen, dan wordt het chaos. De kerk zou nu al afgeladen vol zitten. Ik wist dat het druk zou worden maar eerlijk waar: 58 kindjes, dat is echt veel. En al die ouders verwachten natuurlijk dat hun kind een paar keer op de foto staat. De kinderen zaten in rijen achter elkaar, en er was erg weinig licht in de kerk. Het is lang geleden dat ik nog zo heb gezweet.

‘De vorige fotograaf deed het zus en zo, en wij kregen dit en dat.’ Ik vind het altijd lastig om te moeten concurreren tegen een onbekende collega. Maar het is natuurlijk logisch dat de leerkrachten en de directie vergelijken. Hoeveel foto’s leverde zij af? Bewerkte ze haar foto’, en zo ja hoe hard? Trok zij de hele mis door foto’s of probeerde ze onzichtbaar te werken? Maakte ze veel closen of ging ze eerder voor groepsfoto’s? Legde ze ook de grappige situaties vast of beperkte ze zich tot de klassieke beelden?

Als kind duurde een kerkdienst mij altijd te lang. Deze keer had het gerust een half uurtje langer mogen duren. Ook al ben ik niet katholiek, ik moet toegeven dat het een mooie dienst was. Morgen lever ik 387 foto’s af. Dat is meer dan 2 foto’s per minuut, en dat moet maar genoeg zijn. Alle kinderen staan er op, al kijken sommigen ook de verkeerde richting uit tijdens hét moment van de eerste communie. Ik heb mijn ding gedaan, zonder rekening te houden met mijn voorganger. Na zo veel jaar ervaring kan ik mij dat permitteren, denk ik. Want fotografen zijn als restaurants: smaken verschillen maar steak frieten bestellen bij een Italiaan is hoe dan ook een slecht idee. 🙂

De communie

Zaterdag deden de klasgenootjes van Manou hun eerste communie. Ook de niet-communicanten waren welkom, om mee te zingen en mee te vieren. Alleen op hét moment, als ze voor de allereerste keer het lichaam van god mogen eten, moesten we  blijven zitten.

Natuurlijk deden we mee. Manou keek er enorm naar uit. Al weken zingt ze liedjes of Jesus en god. Ik heb altijd gezegd dat ik mijn kinderen de keuze zou geven, dat ze zelf zouden mogen kiezen of ze gelovig of niet-gelovig door het leven zouden gaan. Maar terwijl ik daar zat beseft ik plots: onbewust heb ik Manou toch een beetje in ‘mijn’ richting geloodst. Zes jaar is nog zo vroeg. Een mooie mis in de kerk, samen zingen met haar vriendjes, ja, ze had het vast erg leuk gevonden. Maar echt beseffen waar de katholieke kerk allemaal voor staat en wat het zou betekenen voor haar, dat doet ze niet. En dus kies ik voor haar.

Eerlijk: ik zelf zie het echt niet zitten om vanaf nu iedere week naar de mis te gaan (want alleen kan ze nog niet) en alle andere praktische (vasten) en ethische gevolgen dat zo een lidmaatschap met zich meebrengt.’. Ja, ik weet dat veel ‘gelovige’ ouders het ook niet zo nauw nemen met de principes van de Rooms Katholieke Kerk. Iedereen moet dat voor zichzelf uitmaken, leven naar zijn eigen principes. Echt. Maar voor mezelf vind ik: geloof is in onze maatschappij al lang geen verplichting meer. Waarom zou ik dan meedoen? En vooral: we gaan niet doen alsof.

Begrijp me niet verkeerd. Ik heb heel veel respect voor gelovige mensen. Ik wou dat ik een van hen was. Het leven zou dragelijker zijn, moest ik geloven in de hemel.  Manou’s klompvoetjes, Nina’s achterstand en Flo’s epilepsie: het zou allemaal geen dom toeval zijn. Ook het huwelijk is zo veel romantischer. ‘Wat god verbind, kan de mens nooit meer scheiden.’ Ik ben telkens opnieuw ontroerd, echt.

Maar geloof is een gevoel, zoals verliefdheid. Je kan het niet afdwingen. Dus blijft mijn lieve schattige meid zitten, geen hosti voor haar en ook niet voor mij. Als ze binnen ze jaar nog overtuigd is, kan het nog altijd sus ik mezelf.