Eerste interventie

Vorige week zat ik in de Bourgoyen voor een foto opdracht. In de verte zag ik een oude man waggelen. Hij hield zich vast aan een bankje. Terwijl ik vroeger misschien geaarzeld zou hebben, stapten we nu meteen op hem af.

‘Meneer? Meneer? Gaat het?, vroeg mijn hulpverlenersstemmetje luid en duidelijk. Zijn hand bloedde en hij stond wankel op zijn benen.
‘Meneer? Ga rustig even zitten voor u valt.’ ( Regel 1: zorg voor een veilige omgeving.)

‘ Uw hand bloed.’ De oude man trok een oude en vuile zakdoek uit zijn broek. ‘Niet doen! Wacht. We gaan u een propere zakdoek geven.’ (Regel 2: pas op voor besmetting)
Ik weerstond de reflex om zijn hand vast te houden. ( Regel 2 bis: kom niet in contact met andermans bloed).
‘Kan u zelf hard drukken tegen de wonde?. ‘

We hielden hem aan de praat. Hij was 83 jaar, had jaren in Congo geleefd. Zijn vrouw was een Rwandese, ze hadden twee zonen enzovoort. ‘Of het ging?’ Het ging duidelijk niet. Hem alleen naar de ingang laten wandelen leek niet verantwoord. (Regel 3: blijf bij uw slachtoffer). En dus liepen we met hem mee, arm in arm.

Aan de inkom zochten we zijn telefoonnummer op. Een gsm had hij niet bij. We kregen zijn hele levensverhaal te horen, terwijl de wonde ontsmet werd.

Hij woonde op anderhalve kilometer maar zijn vrouw had geen rijbewijs. In theorie zit je taak als hulpverlener er dan op, lijkt mij. Maar een ziekenwagen bellen leek ons een stap te ver, zeker voor de arme man en zijn portemonnee. Naar huis stappen, was ook geen optie. ‘We brengen hem gewoon. Ik ben met de wagen’, stelde een vriendelijke deelnemer voor. Niet helemaal volgens de regels, denk ik maar wel de meest menselijke oplossing.

Drie weken geleden had ik de oude man vast ook geholpen. Toch voelde ik me, na amper 3 lessen (en nog 10 te gaan) veel zekerder. Ik wist wat er mij verwacht werd. Morgenvroeg zal ik niet kunnen uitslapen. Dan is het weer les. Ik kijk er naar uit 🙂

EHBO

Het idee spookt al heel lang door mijn hoofd. Als speelpleinmoni volgde ik een dagopleiding eerste hulp, maar veel stelde dat niet voor.

En toen kwam nieuwjaarsdag 2012, en viel mijn kerngezond peuter plots hevig schokkend op de grond. Paniek. Ze was buiten bewustzijn, dat was duidelijk. Maar verder wist ik niets, begreep ik niets. ‘Ze ademt niet meer’, gilde ik.

Meteen duwde ik mijn mond tegen die van haar maar er gebeurde niets.  Hoe ging dat nu ook weer, die EHBO? Hel.

Een geluk dat een van mijn vriendinnen vroedvrouw is, dat zij het rustig van mij overnam. Flo ademde toch nog; de MUG was onderweg. Het vervolg van dat verhaal kennen jullie al.

Zoals iedere ouder heb ik nog zo een paar anekdotes, Nina die zich verslikte in een eurommunt. Manou die een knikker door haar neus duwden, de valse kroep en de vele holding breath-aanvallen. En de talrijke kleuters die per ongeluk ons zwembad in sukkelden.

En dus schreef ik mij in voor een echte EHBO-cursus bij het Rode Kruis. Gisteren was de eerste les. Een beetje opfrissing kan geen kwaad toch?

‘U ziet een ongeval, wat doet u eerst?’  Slik. 112 bellen? 😉 Niet dus. Ik heb meteen heel veel bijgeleerd en kijk al uit naar volgende week.

MUG

Uit een klein straatje reed ik de Antwerpsesteenweg op, een typisch lelijke provinciebaan zoals België wel meer bestaan. Geen tien meter aan de andere kant van de weg was een ongeval gebeurt. De ontelbare lichten trokken mijn aandacht, al had ik toen niet kunnen naast kijken.

Er stond een ambulance dwars over het fietspad en nog een paar hulpvoertuigen. Tussen de verschillende voertuigen door lag een volwassen man. Het was ernstig, heel ernstig. Fietser versus personenwagen, het blijft een oneerlijk gevecht. De ambulancier pompte, opnieuw en opnieuw. Ik wou niet kijken maar er waren te veel auto om in te voegen. Politieagenten stonden met hun rug naar het slachtoffer, als menselijk schild.

Kijk naar links; naar rechts. Concentreer u. Niet kijken; invoegen. De arts bleef pompen. Heel hard. Onvoorstelbaar hard. Twee andere fluomannetjes zaten op hun knieën naast het slachtoffer. Gek hoe hard zo een lichaam meeveert.

Er kroop een rilling door mijn lijf die ik moeilijk kan beschrijven. Die man daar, op geen tien meter van mij verwijderd, is net als mij deze ochtend gewoon opgestaan. Misschien heeft hij ontbeten, misschien ook niet. Zijn leven is nu mogelijk voorbij.

Ik schoot mij tussen twee wagens door, de verkeerde richting uit, weg van het ongeval. Waar blijven de sirenes? Moest hij er door komen zouden ze in allerijl naar het ziekenhuis rijden. Maar het bleef stil, heel stil. Waar was ik nook alweer mee bezig? Waar moest ik nu ook weer naar toe?

Het leven is zo onvoorstelbaar broos en kwetsbaar. ( Ik moet dringend nog eens een EHBO-cursus volgen.)

Buil

Dan is ze eindelijk weer goed gezind, na drie weken buikgriep. Loopt ze vrolijk te spelen in de gangen van Rozenbroeken, na de zwemles. “Pak me dan als je kan”. Ik kijk haar aan, ze lacht en spurt weg. De glazen deur van de kantoren achter de hoek hadden we niet gezien.

“U moet er snel ijs op leggen.”
Ijs? Het zal wel meevallen, dacht ik terwijl ik mijn dochter probeerde te troosten. Het is pas als kinderen niet wenen, dat ik me zorgen maak. Tot ik haar enorme buil in de gaten kreeg. Precies alsof haar voorhoofd een grote knikker probeerde te verstoppen. Hel.

“Ijs is goed maar u moet de buil vooral hard terugduwen.” Met de platte kant van een botermes werd de uitstulping vakkundig plat gedrukt. En dan ijs. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit gehoord had van deze EHBO-methode. Maar na een kwartiertje duwen en koelen, bleef er van de knikker inderdaad niet veel meer over.

Flamigel

Een kusje heelt alle wonden. Soms. Zelf zweer ik bij een pijnloos ontsmettingsmiddel en Flamigel. Schaaf-, snij- of brandwonden: het geneest alles een pak sneller. En het is zonder voorschrift te verkrijgen. Met mijn drie meisjes gebruik ik het regelmatig, sommige periodes zelfs dagelijks. Nog een geluk dat ik geen jongens op de wereld heb gezet, of ik had meteen een doos mogen bestellen.

De voorbije week heb ik zelf bijna een halve tube over mijn knie gesmeerd. En met succes want de lelijke wonde is bijna helemaal verdwenen (op het litteken na natuurlijk ) Na vochtige doekjes en Dafalgan Forte vind ik Flamigel echt een van de grote revelaties van het ouderschap 😉