Bloggen doe ik al heel lang, eerst vooral over mijn fotowerk en toen ook een beetje over mezelf en over mijn meisjes. Ondertussen lijkt dit meer op een ziekenhuisblog, een emoverslag vol slecht nieuws en negatieve berichten. Nog een beetje en jullie krijgen allemaal medelijden met mij. “Zo erg.” Misschien is het al te laat maar ik ga toch proberen om hier ook nog over iets anders te schrijven, al is het maar voor mezelf.
In een periode vol medische miserie lijkt het leven buiten soms een beetje stil te staan. Agenda’s worden omgegooid, afspraken verlegd. Over mijn prioriteiten moet ik nooit lang nadenken. Geen werk is belangrijk genoeg. Maar al dat gepuzzel is wel lastig, soms allesoverheersend. Bovendien word ik stilaan een beetje moe van de vraag: “En hoe was de nacht? “En hoe is het nu?” Goed bedoeld, dat besef ik wel, maar ook confronterend.
Ik heb nog twee andere dochters, en ook met Flo beleef ik nog altijd veel leuke zorgenvrije momenten. En tussendoor probeer ik jullie natuurlijk op de hoogte te houden van de -laten we het hopen- positieve vooruitgang.
Achter de camera 