
Na 3,5 weken zonder aanvallen voelde ik me ondanks alles opnieuw een beetje optimistisch, en zelfzeker. Flo was vrolijker en alerter, het kon gewoon niet anders dan beter zijn. Toch zijn de EEG-onderzoeken altijd een beetje spannend.
Ik heb de voorbije maanden een beetje geleerd hoe die toestellen werken: weinig beweging op de EEG-beweging is goed. Trage hersengolven zijn slecht. Een beetje onlogisch maar trage golven zorgen voor hoge pieken op de tekening. Ik kon op het scherm dus al een beetje volgen maar was toch blij dat de dokter mijn conclusie bevestigde: het gaat goed met Flo.
Een addertje onder het gras. Flo deugenieterij loopt echt de spuigaten uit. Ok, dat is een goed teken: het vraagt een zekere graad van mentale ontwikkeling om je ouders zo te pesten. Uit haar spijlenbed kruipen, slaapzak open prutsen, stoelen verschuiven en overal opkruipen, uitbreken, zichzelf of mijn gsm of de autosleutels verstoppen, zich losmaken uit haar autostoel en naar voor kruipen tot zelf willen sturen, enz.
Het hartje op haar hoofd had eigenlijk een duiveltje moeten zijn, maar zo ver reikt mijn tekenkunst niet. Gevallen op de speelplaats, terwijl ze weer ergens opklom. De dag nadien viel ze van de keldertrap, en zo is het wel iedere dag iets. Flo heeft volgens mij al meer in de hoek gestaan dan haar twee zussen samen; het helpt niet.
Ja, de angst voor de epilepsie is een beetje gaan liggen. Ik ben heel erg blij maar rustig genieten van het goede nieuws (en uitslapen) zit er dus voorlopig nog niet in.