Lentefeest

In de kleuterklas was Nina overtuigd ‘gelovig’. Kindje Jesus was haar vriend, wat natuurlijk niet zo uitzonderlijk is op een katholieke school. Nina wou kost wat kost haar eerste communie doen, ook al is ze niet gedoopt. Maar wij laten de meisjes zelf kiezen en begin dit jaar verwittigde ik dus de juffrouw. Geen probleem: indien nodig kon Nina gewoon gedoopt worden tijdens dezelfde dienst. Handig.

En net toen iedereen zich verzoend had met deze onverwachte godsdienstige wending, veranderde mijn dochter van gedacht: ‘ik wil het lichaam van Christus niet opeten. Ik lust dat niet, zo een hostie.’ Zuiver op basis van smaak al dan niet aansluiten bij de Rooms Katholieke kerk leek mij een beetje oppervlakkig maar Nina was niet meer te overtuigen.

En dus vieren we zondag haar lentefeest.

Sommige mensen vinden communies en lentefeesten een verplicht nummertje, lees ik ind e krant vandaag. Ik niet. Ik hou van feesten. Iedere gelegenheid is goed om af te spreken met de mensen om wie je geeft. En de overstap van kleuter naar lager onderwijs vlijkt mij een mooie reden. Kinderen worden zo snel groot, toch?

Nina kijkt enorm naar uit naar haar feest. Al maanden telt ze af: ‘hoeveel keer moet ik nog slapen? Nog 45 keer? Maar dat is nog zooo lang …’ Mu is het dus eindelijk bijna zover. Nog precies 4 dagen (2 eigenlijk want donderdag en zaterdag moet ik werken) heb ik om alles klaar te krijgen. Spannend 😉

Videoblog: de lente

Eén filmpje per maand lijkt me genoeg. Maar begin april trokken we naar Brighton, en de rest van de maand … had ik eerlijk gezegd gewoon veel andere zaken aan mijn hoofd. Wachten tot eind mei bleek dan weer te veel van het goede. En dus koos ik voor ‘De Lente’, voor die mooie, heerlijk warme en zonnige dagen in april. Lieve zon, ik mis u. Kom gauw terug 🙂

Videoblog: april – mei from annelissen on Vimeo.

Tussen de bloemen

* Ga je eens stoppen aan die gele bloemen? Dat is een mooie locatie voor foto’s.
* Dat is een veld, van een boer. Daar mag je niet zomaar tussen lopen.
* Tja. Wij spreken geen Engels. Toch? Konden het bordje niet lezen. Het is bovendien een heel groot veld en ik heb maar vijf minuutjes nodig. Die boer merkt dat niet eens. Voor een leuke foto moet je iets over hebben.

Videoblog: februari

Gezien mijn maatje hersteld wordt en ik dus zonder camera zit, eindigt deze maand iets vroeger dan voorzien.

februari from annelissen on Vimeo.

Nieuwjaarsbrieven

* Nieuwjaarsbrieven zeggen vaak meer over de juf dan over het kind.
* Het hele gezin kende Nina’s brief volledig van buiten nog voor het nieuwe jaar, zo vaak wou ze hem voordragen.
* Manou kon haar eigen geschrift nauwelijks nog lezen en Flo gaf geen enkel teken van herkenning bij het horen van haar eigen versje (en dus luisterende we nog maar een paar keer naar Nina’s gedichtje).
* Het aantal gegadigden neemt ieder jaar toe. Mama en papa; meters, peters, oma en opa’s en de méme (overgrootmoeder). En dan zijn Bob en ik niet eens gescheiden.
* We maakten het onszelf gemakkelijk. Manou schreef er vier zelf. De extra exemplaren werden gewoon gekopieerd. Het gaat uiteindelijk toch om de boodschap, nietwaar?
* Mijn meisjes vinden voordragen leuk, en het is een leerrijke oefening in spreken voor een groep. Dus ik ben een fan van het concept.
* Voor het eerst is Manou zich bewust van haar nieuwjaarscentje. ‘Dat is mijn geld. Ik heb dat verdiend. Ik mag daar dus mee kopen wat ik wil. Ik wil een Furby!’ Niets tegen Furby ’s maar spelen kinderen daar echt mee? Persoonlijk vind ik het decadent veel geld voor wat het is (maar spreek me gerust tegen). En dus zijn we het nieuwe jaar begonnen met een serieus gesprek over geld en over wat hoeveel waard is en over de zin (en onzin) van sparen. 😉
* Mijn eigen nieuwjaarsbrief lag na onze reis ook klaar: de belastingafrekening en het was niet in ons voordeel 😦

Videoblog

sinterklaas from annelissen on Vimeo.

Twee weken Sinterklaasplezier, en veel meer natuurlijk.

Videoblog november

De maand is nog lang niet voorbij maar ik heb zo veel footage. Het liedje was uit, en eindigt toevallig in schoonheid dankzij Inge, Lena en Moos. Mijn maandproject wordt dus een veertiendaags avontuur 😉

Nieuw videoprojectje

Fotografie en film zijn nauw verbonden. Beide spelen met licht en met compositie, beide brengen een verhaal. Sinds pro camera’s nu ook voorzien worden van een degelijke filmfunctie is de stap voor veel fotografen klein. Toen ik het filmpje van Jesse zag op Vimeo, dacht ik meteen: dat wil ik ook. Een seconde per dag, een jaar lang. Een simpel maar geweldig leuk concept. Mijn leven is weliswaar niet zo hip maar het project zou me verplichten om regelmatig te filmen. En het resultaat zou een mooie herinnering vormen voor mijn meisjes.

Zondag was ik precies twee weken bezig. Ik heb met natuurlijk niet kunnen inhouden. In veertien dagen heb ik veel meer bronmateriaal verzameld dan nodig, en het waren dan nog twee buitengewoon rustige weken zonder uitstapjes of reisjes. Bovendien duurde het even voor ik mijn vrienden durfde meesleuren in het project. Film is onthullender dan fotografie, vind ik. Bovendien wil ik vaak ook gewoon genieten van het moment, zonder camera in de hand.

De voorbije veertien dagen resulteerden in een ruw gemonteerd filmpje van net geen drie minuten. In tegenstelling tot Jesse vond ik één seconde vaak te kort, en ik kreeg het ook niet over mijn hart om het geluid weg te gooien. Een jaar aan dit tempo zou dus een film van minstens een uur opleveren, wat veel te lang is. Hoe ik dat dilemma ga oplossen, weet ik nog niet maar voorlopig kunnen jullie al genieten van mijn eerste videovblog. Welcome to my life 😉

Samen op de foto

Op mijn computer staan er duizenden foto’s van mijn drie prinsesjes, in alle mogelijke poses en op alle mogelijke plaatsen. Manou in bad, Manou in bed, Manou aan tafel, Nina voor tv, Nina in de tuin, Nina op haar fiets, Nina op de trampoline, Flo met de hond, Flo in de zandbak, Flo op de schommel, enzovoort. Ok, als fotografe is dat misschien logisch maar ik veronderstel dat het bij jullie niet veel anders is. Maar trek je ook foto’s van het gezin?

Iedere familie heeft zo ‘zijn fotograaf’, vader of moeder. Hij of zij maakt de meeste foto’s en komt dus zelf nauwelijks in beeld. Iedereen samen is nog een stuk moeilijk. En dat is zonde! Foto’s vormen ons collectief geheugen. ‘Kijk, dat was ik. En daar zie je mijn jonge mama. Op die foto zie je mijn ouders voor hun scheiding. Zo zagen wij er toen uit.’ Natuurlijk is het leuk om later je schattige babyzelf te bewonderen. Maar persoonlijk zou ik met plezier een paar babykiekjes wisselen voor mooie foto’s met mijn mama.

‘Oei. Moeten wij ook op de foto? Maar ik ben er helemaal niet op gekleed.’ So what? Het gaat om de herinnering, om het familiegevoel. Ik probeer iedere shoot altijd te eindigen met een reeksje familiefoto’s, dus ook geboortereportages in het ziekenhuis als communieshoots.

Ook als je nooit een professionele fotograaf inschakelt, is het belangrijk om regelmatig samen op de foto te staan. En het is helemaal niet zo moeilijk als je vaak denkt. Je spreekt gewoon een onbekende/buurman/collega/goede vriend aan. Velen zullen zich vereerd voelen. Of je doet het toch zelf, met de zelfontspanner. Dat is alvast mijn truc, al vraagt het wel een beetje oefening, veel over en weer geloop en een beetje geduld.

Daddy lag toen in het ziekenhuis maar het vrouwenteam vind ik al even plezant.

Gezinsuitbreiding

Ik ben helemaal into roze, beide en pastel blijkbaar 😉

Peters

 

Een kind kan geen liefde genoeg krijgen. Grootouders zijn hoe dan ook belangrijk. Daarom kozen wij bewust voor vrienden als peter en meter. Tegen dat Flo aan de beurt was, waren de meters (tijdelijk) op. 😉 Dus kreeg Flo twee peters, en daar geniet ze duidelijk van 😉

Allo?

 

Binnen een paar jaar gaan kinderen het verband tussen een telefoon en dit zware zwarte bakje (met draaitoetsen!) niet meer begrijpen. 😉

Herinnering

Sommige foto’s gaan waarschijnlijk nooit ingekaderd worden. Ik verwerk ze toch, voor de herinnering. Als mama koester ik niet alleen de “mooie” foto’s. En omdat deze beelden bijvoorbeeld toch gewoon grappig zijn.

 

Lentefeest

Manou vieren samen met al de mensen die ons nauw aan het hart liggen: meer moet een lentefeest niet zijn. Ze kreeg een fiets (lekker traditioneel) en verloor haar bovenste tand tijdens het eten (hoe symbolisch) en de ouders hadden veel plezier (30 flessen prosecco voor 26 volwassenen en er was ook nog wijn en bier).  Morgen nodigen we de klasgenootjes nog eens uit en dan kan ik eindelijk beginnen aan de grote kuis ;-).