Op mijn computer staan er duizenden foto’s van mijn drie prinsesjes, in alle mogelijke poses en op alle mogelijke plaatsen. Manou in bad, Manou in bed, Manou aan tafel, Nina voor tv, Nina in de tuin, Nina op haar fiets, Nina op de trampoline, Flo met de hond, Flo in de zandbak, Flo op de schommel, enzovoort. Ok, als fotografe is dat misschien logisch maar ik veronderstel dat het bij jullie niet veel anders is. Maar trek je ook foto’s van het gezin?
Iedere familie heeft zo ‘zijn fotograaf’, vader of moeder. Hij of zij maakt de meeste foto’s en komt dus zelf nauwelijks in beeld. Iedereen samen is nog een stuk moeilijk. En dat is zonde! Foto’s vormen ons collectief geheugen. ‘Kijk, dat was ik. En daar zie je mijn jonge mama. Op die foto zie je mijn ouders voor hun scheiding. Zo zagen wij er toen uit.’ Natuurlijk is het leuk om later je schattige babyzelf te bewonderen. Maar persoonlijk zou ik met plezier een paar babykiekjes wisselen voor mooie foto’s met mijn mama.
‘Oei. Moeten wij ook op de foto? Maar ik ben er helemaal niet op gekleed.’ So what? Het gaat om de herinnering, om het familiegevoel. Ik probeer iedere shoot altijd te eindigen met een reeksje familiefoto’s, dus ook geboortereportages in het ziekenhuis als communieshoots.
Ook als je nooit een professionele fotograaf inschakelt, is het belangrijk om regelmatig samen op de foto te staan. En het is helemaal niet zo moeilijk als je vaak denkt. Je spreekt gewoon een onbekende/buurman/collega/goede vriend aan. Velen zullen zich vereerd voelen. Of je doet het toch zelf, met de zelfontspanner. Dat is alvast mijn truc, al vraagt het wel een beetje oefening, veel over en weer geloop en een beetje geduld.
Daddy lag toen in het ziekenhuis maar het vrouwenteam vind ik al even plezant.
Achter de camera 