Lentefeest

In de kleuterklas was Nina overtuigd ‘gelovig’. Kindje Jesus was haar vriend, wat natuurlijk niet zo uitzonderlijk is op een katholieke school. Nina wou kost wat kost haar eerste communie doen, ook al is ze niet gedoopt. Maar wij laten de meisjes zelf kiezen en begin dit jaar verwittigde ik dus de juffrouw. Geen probleem: indien nodig kon Nina gewoon gedoopt worden tijdens dezelfde dienst. Handig.

En net toen iedereen zich verzoend had met deze onverwachte godsdienstige wending, veranderde mijn dochter van gedacht: ‘ik wil het lichaam van Christus niet opeten. Ik lust dat niet, zo een hostie.’ Zuiver op basis van smaak al dan niet aansluiten bij de Rooms Katholieke kerk leek mij een beetje oppervlakkig maar Nina was niet meer te overtuigen.

En dus vieren we zondag haar lentefeest.

Sommige mensen vinden communies en lentefeesten een verplicht nummertje, lees ik ind e krant vandaag. Ik niet. Ik hou van feesten. Iedere gelegenheid is goed om af te spreken met de mensen om wie je geeft. En de overstap van kleuter naar lager onderwijs vlijkt mij een mooie reden. Kinderen worden zo snel groot, toch?

Nina kijkt enorm naar uit naar haar feest. Al maanden telt ze af: ‘hoeveel keer moet ik nog slapen? Nog 45 keer? Maar dat is nog zooo lang …’ Mu is het dus eindelijk bijna zover. Nog precies 4 dagen (2 eigenlijk want donderdag en zaterdag moet ik werken) heb ik om alles klaar te krijgen. Spannend 😉

Door het oog van de camera

Foto’s zouden onze herinneringen verstoren, las ik op verschillende nieuwssites deze week.

De wereld ziet er inderdaad anders uit door de zoeker van een camera. Je hebt meer oog voor detail en tegelijkertijd beleef je het van op afstand.

Als student ging ik graag uit met mijn camera. Dan had ik geen gezelschap nodig en voelde ik me helemaal vrij. Mijn fototoestel opende deuren, gaf me een excuus om mensen aan te spreken en een babbeltje te slaan. En als het tegenviel, kon ik altijd ontsnappen. ‘Ik moet nog een beetje verder fotograferen. Tot straks misschien.’ Toch hou ik erg goede herinneringen over aan die feestjes.

Op vakantie fotografeer ik dan weer zelden, en zeker niet om voor de zoveelste keer een belangrijk monument vast te leggen. En zeker op leuke feestjes voel ik het vaak aan als een verplichting. Herinneringen zijn nu eenmaal belangrijk. Toch zou ik het veel leuker vinden moest een van mijn vrienden die taak op zich nemen. 😉 Als fotograaf blijf je altijd een beetje aan de zijlijn staan, beleef je het anders.

Anders is niet slechter. Soms is het zelf wenselijk.

Mensen afraden om te fotograferen, zal ik nooit doen. In tegenstelling tot veel collega’s heb ik ook geen last van de nonkels die tijdens een huwelijksviering naast mij komen staan. Zoals mijn ex-collega Michiel Hendryckx zo mooi zei op de radio vorige week: je moet mensen de kans geven om zich te amuseren, om zich uit te leven en om creatief bezig te zijn. Fotografie is nu eenmaal toegankelijker dan tekenen of beeldhouwen.

Maar het is niet omdat iets niet op papier foto staat, dat het minder waardevol is. Mijn mooiste herinneringen zitten niet op mijn computer, maar wel in mijn hoofd en in mijn hart.

8 jaar

Vrijdag is mijn grote schat Manou jarig. Acht jaar geleden zat ik nu vol ongeduld te wachten. Ik was zo blij en gelukkig, zowel met mijn buikje als met wat er in zat. Het werd een lastige bevalling, een stuitligging met weeopwekkers gevolgd door de onvermijdelijke epidurale en dan toch een spoedkeizersnede.

Dat Manou er helemaal geschaafd uit kwam en met scheve voetjes, daar heb ik nauwelijks bij stil gestaan. Voor mij was ze van in het begin perfect. Ik zie mezelf nog liggen ’s avonds laat op de materniteit. Uren kon ik naar haar kijken. ‘Mijn kindje’. Wat een wonder is zo een nieuw leven toch.

Iedere dag naar de kinesist, die stomme borstvoeding die maar niet lukt, een paar opnames en toen bleek ze allergisch aan melk. En toch kan ik me alleen die roes herinneren. Samen in bad, samen slenteren door de stad, samen op zwier, zelfs samen op fotoreportage. We waren een team, samen sterk.

En dat zijn we nog altijd. Manou is mijn maatje, mijn toeverlaat, mijn helpster, de flinkste en meest plichtbewuste van de drie. Vrijdag wordt mijn kleine meisje acht. Als ik naar haar kijk, loop ik nog steeds over van liefde en trots. Wat gaat de tijd snel. Nog eens zo veel jaar en ze rijdt met de brommer en slikt de pil.

Maar eerst gaan we vieren, morgen met haar vriendjes van de klas en zaterdag samen met de familie en vrienden.

Jarig

Binnen een maandje is Manou jarig, en net als vorig jaar wil ze graag een leuk feestje.

Vorig jaar, in het eerste leerjaar, nodigden we de volledige klas uit. Altijd pijnlijk vind ik het als die en die wel naar een feestje mogen en toevallig jij niet. Bovendien zijn het vaak dezelfde kinderen die uit de boot vallen. Ondertussen zijn we een jaar verder en plots besef ik hoe weinig Manou is teruggevraagd.

Vriendschap hoeft niet afgewogen te worden. Wij ontvangen ook meer dan we ooit op bezoek gaan. Ik vind dat echt niet erg maar er zijn grenzen. Mensen die twee drie vier vijf keer bij ons komen eten en ons dan terugvragen op restaurant waar iedereen zijn deel betaald, daar ben ik toch te oud voor geworden. Of “we gaan jullie eens terugvragen als het mooi weer is voor een BBQ”. Ooit, als het mooi weer is, alsof wij ons binnen niet kunnen gedragen. 😉 En dan komt dat ‘tuinfeest’ er eindelijk en mogen we ons eigen vlees meebrengen.

Dergelijke vriendschappen blijven niet duren, dat beseft iedereen. Ik heb trouwens steeds minder volk rond mij nodig. Maar bij kinderen ligt dit verhaal toch iets ingewikkelder. “Je wordt 8 jaar dus ik stel voor dat je 8 kindjes uitnodigt. En kies dan vooral de kindjes bij wie jij ook eens welkom was.;-) ” Moeilijk. Haal je een meisjeskliek van 4 uit elkaar? Nodig je één jongen uit? Voor je het weet zit je toch aan de helft van de klas en dan wordt het weer pijnlijk voor de rest.

Tja, goed doen voor iedereen én voor jezelf het is niet gemakkelijk 😉

Eindejaarsfeesten

Kerstmis is een familiefeest, nieuwjaar vier je met goede vrienden. Zo zie ik het. Het is een ideefix. Als enig kind kan ik me nochtans geen grote kerstdiners herinneren. En ook nieuwjaar viel al enkele keren tegen. Net omdat je er over nadenken, worden het beladen en dus moeilijke dagen. Noch kerstmis noch nieuwjaar zullen dit jaar gepaard gaan met een groot feest.

Kerstavond vieren we voor het eerst onder ons. En ook al zijn de kinderen nog klein en wil ik geen fortuinen uitgeven aan cadeautjes: ik ga toch proberen daar toch iets feestelijks van te maken. Mijn ideale avond is er eentje zonder tv (of met een goede film op het einde van de avond), vol spelende kinderen en lachende ouders; en met zelfgemaakte geschenkjes. Ik hoop op termijn dat kerstavond bij ons thuis een evidentie wordt, een niet te missen groot gezellig familiefeest. Kerstdag mogen ze voor mijn part bij hun schoonouders vieren 🙂

Nieuwjaar is voor de vrienden. Vorig jaar bleven er een tiental volwassenen en evenveel kinderen bij ons logeren. Dit jaar houden we het rustiger, met één ander koppel. Een zorgkindje hebben, heeft zo zijn gevolgen. En ook al besef ik dat je beter kiest voor een paar goede vrienden dan voor dertig kennissen, toch vind ik het stiekem ook een klein beetje jammer. Misschien was opgroeien met series als Friends toch niet zo een goed idee 😉 Bovendien wordt het ‘en petit comité’ ook vast erg gezellig.

Vandaag begint alvast mijn vakantie. Ik moet nog een paar dagen naar Brussel, heb ook nog een paar foto-opdrachten gepland maar in mijn hoofd is het jaar zo goed als voorbij 😉

Feestje

Het leven is een aaneenschakeling van herinneringen. Mooie momenten, verrassende momenten, grappige momenten, ontroerende momenten, pijnlijke momenten, enz.

Net daarom organiseer ik graag feestjes, zowel voor de kinderen, voor Bob als voor mezelf. Waarom maak je deze avond dan geen foto’s? Tja. Sommige momenten moet je vastleggen, andere moet je gewoon beleven. (En een klein tip: het is moeilijk om beide tegelijkertijd te doen ;-))

Lentefeest

Manou vieren samen met al de mensen die ons nauw aan het hart liggen: meer moet een lentefeest niet zijn. Ze kreeg een fiets (lekker traditioneel) en verloor haar bovenste tand tijdens het eten (hoe symbolisch) en de ouders hadden veel plezier (30 flessen prosecco voor 26 volwassenen en er was ook nog wijn en bier).  Morgen nodigen we de klasgenootjes nog eens uit en dan kan ik eindelijk beginnen aan de grote kuis ;-).