Jarig

Binnen een maandje is Manou jarig, en net als vorig jaar wil ze graag een leuk feestje.

Vorig jaar, in het eerste leerjaar, nodigden we de volledige klas uit. Altijd pijnlijk vind ik het als die en die wel naar een feestje mogen en toevallig jij niet. Bovendien zijn het vaak dezelfde kinderen die uit de boot vallen. Ondertussen zijn we een jaar verder en plots besef ik hoe weinig Manou is teruggevraagd.

Vriendschap hoeft niet afgewogen te worden. Wij ontvangen ook meer dan we ooit op bezoek gaan. Ik vind dat echt niet erg maar er zijn grenzen. Mensen die twee drie vier vijf keer bij ons komen eten en ons dan terugvragen op restaurant waar iedereen zijn deel betaald, daar ben ik toch te oud voor geworden. Of “we gaan jullie eens terugvragen als het mooi weer is voor een BBQ”. Ooit, als het mooi weer is, alsof wij ons binnen niet kunnen gedragen. 😉 En dan komt dat ‘tuinfeest’ er eindelijk en mogen we ons eigen vlees meebrengen.

Dergelijke vriendschappen blijven niet duren, dat beseft iedereen. Ik heb trouwens steeds minder volk rond mij nodig. Maar bij kinderen ligt dit verhaal toch iets ingewikkelder. “Je wordt 8 jaar dus ik stel voor dat je 8 kindjes uitnodigt. En kies dan vooral de kindjes bij wie jij ook eens welkom was.;-) ” Moeilijk. Haal je een meisjeskliek van 4 uit elkaar? Nodig je één jongen uit? Voor je het weet zit je toch aan de helft van de klas en dan wordt het weer pijnlijk voor de rest.

Tja, goed doen voor iedereen én voor jezelf het is niet gemakkelijk 😉

Verjaardagsfeestje

Flo is uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje. Drie jaar oud en het is al zover. Ik vind het geweldig en tegelijkertijd een beetje spannend.

– “Geef je de noodmedicatie mee?”
– “Dat moet Het zal waarschijnlijk niet nodig zijn maar je weet maar nooit.”
– ” Die diazepam optrekken en inspuiten, is niet zo eenvoudig. Ga je dat allemaal even snel uitleggen aan die ouders? ”
– “Enerzijds moet je die mensen toch een beetje waarschuwen. Tegelijkertijd wil je ze ook niet afschrikken. Straks durven ze Flo niet meer uit te nodigen.”

Moeilijk gaat ook, is zo een beetje mijn levensmoto aan het worden. De medicatie ging mee, met als boodschap om ons bij een aanval zo snel mogelijk te bellen. Alles ging goed. Flo kwam enthousiast en vrolijk terug thuis. En zo hebben we weer een mijlpaal achter de rug. Weer een stap in de goede richting, denk ik zo 😉

Nina 6 jaar

6 jaar worden is geweldig. Als baby en kleuter beseffen ze vaak niet goed wat er aan de hand was. Deze keer was het menens.

Nina telde al dagen af en gisteren was het dan eindelijk zover. In de voormiddag was het feest op school. Papa kwam langs in de klas als clown en trakteerde al de klasgenootjes op een paar leuke ballonfiguurtjes. In de namiddag vierden we thuis, samen met al haar vriendinnetjes en later op de namiddag met de familie. Drie feesten op één dag en een berg cadeautjes.

Genieten was het, voor Nina maar ook voor ons. Ik ben zo trots op mijn kleine meid. Apgar score 1 op 10, een moeilijke start vol opnames en longontstekkingen en medicatie. Zie ze nu zitten, zo groot en sterk en vrolijk.

Nuchter

Wij zijn sociale mensen. Iedere dag is er wel een gelegenheid. Een receptie op het werk, vrienden die binnenspringen om even te komen zwemmen, ouders die blijven hangen na een speelnamiddagje, even binnenspringen bij een vriendin op weg naar huis, een weekje met vrienden aan zee, een BBQ hier en een instuif daar: dat alles wordt steevast gevierd met alcohol. Iedere dag twee, drie tot vijf glazen wijn, iedere verstandige mens weet dat zoiets niet echt gezond is. Dus besloten we om de komende maand (vanaf vandaag, alle eerder vanaf gisteren want toen moest ik ook werken ;-)) helemaal nuchter te houden.

Hel. Ik ben echt  niet verslaafd aan wijn of zo, en toch zie ik een beetje op tegen de sobere periode. Voluit leven, hier en nu en ja, voor mij hoort regelmatig alcohol bij. Ik weet het. Er bestaan mensen die tot ’s morgens 8 uur kunnen uitgaan op water, die zich helemaal kunnen smijten, op tafel dansen, zot doen en tegen vreemden beginnen zeveren zonder één druppel alcohol. Maar geef toe: ze zijn zeldzaam. Of ligt het aan mij. Zaterdag komt alvast de eerste test: een instuif waar we zo goed als niemand kennen (en zij elkaar wel, das nog erger ;-)). Doorgaans ga ik graag naar dergelijke feestjes.

Nu wordt het moeilijker. Wat ga ik drinken? Ik lust geen water, tenzij in net een uur ben gaan lopen of opgesloten zit in een jeep in de woestijn. Zeker plat water vind ik vreselijk …plat. Ik vond het een van de moeilijkste aspecten van mijn zwangerschappen: water drinken. Fruitsap vind ik ook al zo triestig. Welke volwassen persoon drinkt er nu echt graag fruitsap? Een klein glaasje versgeperst bij het ontbijt kan ik smaken, maar ik ga mij daar geen hele avond kunnen mee bezighouden. Ik leef op cola (zero). Dat smaakt altijd ik weet  niet of er nog marge is om die dosis te verhogen.

Nu zijn er twee optie. Ik zou de sociale kalender een maandje kunnen afbouwen. Geen girlsnights, geen recepties, geen vrienden op bezoek, geen feestjes, geen bbq’s enzovoort. Moeilijk en eigenlijk ook niet wenselijk. Een maand is gewoon te lang om je op te sluiten. Optie twee is gewoon stoppen met drinken tout court. Ik kan mijn camera terug beginnen meenemen, zodat ik iets anders heb om vast te houden tijdens zo een receptie. Op die manier kan ik natuurlijk ook gemakkelijker contact leggen met anderen.

Psychologen zeggen dat het 20 dagen duurt om een gewoonte af te leren. Ik ben ambitieus en ga voor een volle maand. En dan evalueren of het leven zonder echt zo veel leuker en gezonder en actiever is dan het leven met goede wijn. 😉