Meldpunt fietspaden

Manou is deze ochtend maar liefst twee keer bijna aangereden. En met bijna bedoel ik echt piepende remmen, veel geroep en nog meer adrenaline. Het is hier ’s morgens buitengewoon druk. Veel bussen, nog meer auto’s vol opgejaagde ouders en vooral een wegdek zonder fietspad dat eigenlijk te smal is voor verkeer in twee richtingen.

Ik ben geen overdreven bezorgde moeder, denk ik. Zowel Manou als Nina fietsen al sinds hun derde kleuterklas naar school, ook al hou ik vak mijn hart vast. Zelf draag ik geen helm en ik ben ook geen lid van de fluobrigade. En ik hou niet van stadsburgemeesters, zo mensen die alles bij het stadsbestuur willen aanklagen. Dan stap je beter zelf in de politiek, vind ik.

Maar ieder ochtend erger ik mij aan de verkeersveiligheid in Oostakker. In een cirkel van één kilometer rond ons huis bevinden zich maar liefst 5 scholen, met heel veel leerlingen. Maar er zijn nergens fietspaden en het wegdek ligt er erbarmelijk bij. En dus besloot ik om vandaag toch maar iets te ondernemen.

Wisten jullie dat er een meldpunt fietspaden bestaat? Daar kan je bestaande gevaarlijke fietspaden aangeven. Ok, in ons geval is het probleem net het tekort aan fietspaden maar ik heb het toch maar geprobeerd. Baadt het niet, dan schaadt het zeker niet. Niets doen is te gemakkelijk. En als genoeg mensen klagen, zal de overheid wel iets ondernemen. Volgend jaar is het namelijk weer verkiezingen 😉

Nina fietst

Een jaar geleden kon ze al een beetje fietsen. Eens op dreef, hield ze haar evenwicht wel maar vertrekken én stoppen bleven moeilijk. Ze kon niet met haar voeten aan de grond en hierop anticiperen bleek moeilijk. Nina was ook heel snel afgeleid. Op straat fietsen bleef gevaarlijk en na een paar valpartijen, had ze helemaal geen zin meer om nog zonder steuntjes te fietsen.

12 maanden later heeft Nina (net) de kaap van één meter overschreden. Een paar extra centimeter, een volledig schooljaar en een nieuw brilletje: het werd hoogtijd.

Zaterdag moest Manou naar een verjaardagsfeest in het provinciaal domein Puyenbroeck. Lange en brede wandelwegen zonder wagens, het leek mij de ideale plaats om het – na een jaar- nog eens te proberen. En weg was ze.

Deze ochtend zijn we met het hele gezin met de fiets het centrum in getrokken. Nina heeft tot aan de Dampoort (het station, op anderhalve kilometer van ons huis) helemaal alleen gefietst. Spannend vond ik het want er is toch nog een groot verschil tussen je evenwicht bewaren en in het verkeer, tussen auto’s (rijdende en geparkeerde) en bussen, rijden.

Maar ze heeft het geweldig gedaan. Vertrekken en stoppen, remmen, volgen en afstand bewaren. Ze blink van trots en van zelfvertrouwen, en wil nu natuurlijk niets anders meer doen dan fietsen (zelfs op het gras in de tuin.)

Weer een mijlpaal. De steuntjes krijgen een plaatsje in de garage (in afwachting van de derde dochter), een van mijn fietsstoeltjes mag weg en de loopfiets schuift door naar Flo.  Wat een leuk begin van de vakantie.