Ze hoort

Drie keer heeft het CLB Flo’s gehoor proberen testen, zonder succes. De eerste keer weigerde ze gewoon om de koptelefoon op te zetten. Het is nogal een eigenwijs kind, moet u weten. ‘En ze luister ook niet altijd’, wist de kleuterjuf te vertellen. Op de speelplaats bijvoorbeeld, blijft ze vaak spelen na het belsignaal. En ook als ze opruimen, moet de juf aandringen. ‘Misschien hoort ze gewoon niet goed?’

Misschien 😉 Persoonlijk had ik zo mijn twijfels maar na drie mislukte gehoortesten, werden we toch doorgestuurd naar St Lievenspoort waar ze gespecialiseerd zijn in dit soort ‘moeilijke gevallen’ 😉 Flo werd vakkundig apart genomen, in een soort muziekkot. Geluidsdicht en weg van andere prikkels, zo een kamer heb ik thuis ook nodig. Want de assistente was tevreden. Flo had – de eerste vijf minuten alvast – flink meegewerkt. En blijkt dat er fysiek niets mis is.

Ze hoort. Nu moet ze dus gewoon nog willen luisteren 😉

Ziek

Een ongeluk komt nooit alleen.

Na een late shift op het werk, vond ik mijn jongste zwetend in haar bedje. Koorts gevolgd door een aanval, en twee uur later kotste ze ons bed onder.

Om half zeven hing ik al aan de telefoon met Skoebidoe, op zoek naar opvang. ‘Voor vandaag mevrouw? En hebt u wel een doktersbriefje in huis?’ Gelukkig vonden ze ondanks alles toch iemand om me uit de nood te helpen zodat ik vandaag toch ‘mag’ gaan werken.

Op de cover

Altijd leuk om mee te werken aan een bewaarboekje, een concreet project.
Altijd leuk om de cover te halen, zeker met een beeld van mijn eigen dochter.
Altijd een ietsepietsie jammer als jouw stijl een beetje afsteekt tegen de stockfoto’s.
Maar ik vind ‘Mooi’ best mooi, en er staat trouwens een interessant interview in met … mij 😉

All in

Flo’s teennagel groeit in en dus stelde ik haar een voetbadje voor. Maar halfwerk is niet aan haar besteed. Er werd veel meer ontsmet dan enkel haar voeten. 😉

Ik hou mijn hart vast voor die puberteit 😉

My girl

Soms is ze lastig. Soms vermoeit ze me. Soms maakt me me boos. Soms ben ik ze meer dan beu. En meer dan soms maak ik me zorgen, veel zorgen.

Maar het is mijn meisje, my girl. Haar glimlach heeft mij betoverd. Ik zie ze toch graag.

Puber

 

De puberteit begint steeds vroeger, heb ik me laten wijsmaken. Maar zo vroeg? 😉

Flo op de latten

Dit pareltje ontving ik vandaag in mijn mailbox. Flo in actie. Ja, onze skivakantie ligt al ver achter ons maar dit beeld vond ik gewoon te schattig.

Flo

 

Berucht tot in het verre onrustige Mali is ze, die dochter van mij.

Foto: Reuters.

Evil

Deze nacht hoorde ik plots geluid beneden. Het was 2 uur in de nacht. Ik ben gelukkig geen angstig type. Aan het piepstemmetje te horen wist ik meteen dat het geen inbreker was.

Flo was wakker. Zo wakker dat ze alleen naar beneden trok, dat ze de lichten aanstak, de hond uit zijn bench liet en zichzelf een koekje nam. We hebben de terrible 2 voorbijgestuipt. Hier komen de terrible 3.

Want al die nachtelijke activiteiten hebben natuurlijk zo hun gevolgen. Deze ochtend was ze met geen stokken uit bed te krijgen. En toen ze om 9 uur dan wakker werd, en ze met haar katerkop aan het ontbijt zat, bleek de deugenieterij alles behalve voorbij. Een mes, ja u ziet het goed. En mijn aquarius!

Dokter in de klas

Na talrijke ziekenhuisbezoeken vond Flo het best leuk om eens te doen alsof.

Een ander kind

Vorig week trokken we nog eens naar het UZ voor een nacht EEG. De nachtelijke aanvallen blijven komen. Veel last heeft ze daar niet van maar de hoofdvraag blijft: in welke mate zullen die stuipjes een invloed hebben op haar ontwikkeling? Morgen worden we verwacht bij de neuroloog voor de resultaten. Spannend, ook al weet ik ondertussen aan wat ik mij kan verwachten. Echt open kaart spelen artsen nooit. Natuurlijk gaat hij mij niet beloven dat alles goed komt. Heel slecht zal zijn verdikt waarschijnlijk ook niet zijn. Geneeskunde is geen exacte wetenschap; het menselijke brein is een raadsel.

In de krokusvakantie was het even spannend. Maar sindsdien gaat het goed met Flo, heel goed. Ze is vrolijk en blij. Flo zit duidelijk goed in haar vel en ze gaat nu ook met veel plezier naar school. Ik ben al lang niet meer objectief. Dus laten we er van uit gaan dat er geen rechtsreeks verband is met de klasverandering. Toch doet het me veel plezier om te horen van een buitenstaander, de turnjuf, dat Flo de voorbije weken “een heel ander kind” geworden is.

Een school voor Flo

Flo gaat niet graag naar school. Dat vind ik heel jammer.

Het is een ingewikkeld probleem. Enerzijds klikt het niet met de juf. Onze persoonlijkheden liggen heel ver uit elkaar. Bovendien zitten er echt veel kindjes in die klas. Ik begrijp dat het voor die juf ook niet gemakkelijk is. Flo vraagt veel extra aandacht. En natuurlijk ben ik overgevoelig als het over Flo gaat.

Het kind heeft al veel meegemaakt: aanvallen, opnames, onderzoeken, bloed prikken, sondevoeding, massa’s medicatie en al de bijhorende bijwerkingen. Haar emotionele reserves zijn op, zeker de laatste weken. Het laatste wat ze nu nodig heeft is een strenge, klassieke en overwerkte juf die haar een hele dag door negatief corrigeert. Kleuteronderwijs moet vooral leuk en speels zijn.

Wat nu? Het plan was om het schooljaar uit te zweten. Nina verandert volgend jaar hoe dan ook hopelijk naar de school van Manou. Indien nodig zou ik dan nog een alternatief kunnen vinden voor Flo. “Je pakt het probleem niet aan. Je stuurt Flo amper nog naar school. Dat is geen oplossing. Bovendien zitten we dit jaar nog niet aan de helft, ” bemerkte de thuisbegeleidster.

En dus heb ik er weer een probleem bij. Een gesprek met de juf en met de directie hebben we al geprobeerd. Wij wonen in Gent, waar scholen al jaren overvol zitten. Even “snel” van school veranderen, zit er jammer genoeg niet in. Zucht.

En dus gaan we het nog verder moeten uitzweten. Ik wil het ook echt een kans geven want thuis spendeert ze haar dagen voor tv. Na de officiële inschrijvingsperiode van de stad Gent ga ik toch nog eens rondbellen, ook al besef ik dat wij stilaan schoolhoppers aan te worden zijn.

Maar als je kind iedere ochtend de boel bij elkaar huilt en schreeuwt omdat ze echt echt echt niet naar school wilt, dan breekt mijn hartje toch een beetje.

Zonder

“En?”

Het was een spannende nacht, dat moet ik toegeven. Maar alles verliep … redelijk. Flo stuipte een keertje, zoals gewoonlijk dus. ’s Morgens was ze wel wel lastig en overgevoelig, maar dat kan natuurlijk een restant van de buikgriep zijn. En dus stuurde ik ze voor de zoveelste dag op rij toch niet naar school. Misschien is dat nog het lastigste, dat ik mijn planning iedere dag honderd keer moet omgooien. Gaat ze naar school? In ze in staat om mee boodschappen te doen? Geraken we deze middag tot bij de kapper? Kan ze naar de zwemles?

Veel ouders ervaren de combinatie gezin – werk – relatie – vriendschap – hobby’s – huishouden zwaar. Het is puzzelen voor iedereen, maar een zorgkindje maakt het allemaal toch net iets onvoorspelbaarder. Op school is ze niet geraakt. Boodschappen doen zat er ook niet in. En een half uur voor we bij de kinderkapper verwacht werden, viel ze in slaap. Ik besloot ze toch wakker te maken, want ik had echt geen zin om nog een afspraak te verleggen. Bovendien moet ze leren om ’s nachts te slapen; dat zou mij ook deugd doen.

Moe en versuft liet ze haar haar knippen maar ze klaarde langzaam toch op. Vol nieuwe moed vertrokken we dus rechtstreeks naar de zwemles. De eerste vijf minuten vond ze het nog een beetje leuk maar dan volgde een anti-climax. Ze kreeg koud en het was gedaan met de leute. Na tien minuten besloot ik vroegtijdig de les te verlaten. Buitenstaanders zullen dat waarschijnlijk niet begrijpen, of verkeerd interpreteren. “Het kindje heeft koud en die mama haalt haar daarom uit de les? Zo verwend.”

Maar leren zwemmen is geen prioriteit, en dus paste ik mijn plan nog maar eens aan. Thuis wachtte ons namelijk een nieuwe uitdaging: eten. De sonde is weg maar de eetstress is terug. Voorspelbaar. En straks volgt er een nieuwe nacht. Maar het klinkt allemaal zieliger dan het is. Ik vind “mijn ventje” schattiger dan ooit. Jullie niet?

“Ik moet toegeven dat het moeilijk is”

Het is Flo. Gisteren kwam de thuisbegeleidster van De Tandem nog eens op bezoek, samen met een logopediste. Omdat Flo soms zo moeilijk verstaanbaar is. En natuurlijk maak ik mij zorgen. Flo’s epilepsie zou mogelijk een zware invloed kunnen hebben op haar mentale ontwikkeling. Zou kunnen, maar als het zo is wil ik het graag zo snel mogelijk weten. En zelf vind ik het moeilijk om dat in te schatten. Ieder kind is anders, en Flo is een … een apart geval.

De logopediste is onderlegd, en ze heeft ervaring. Maar ook zij moest toegeven dat Flo … een moeilijk geval is. Want het kind begrijpt duidelijk heel veel. En haar uitspraak is inderdaad niet zo goed. Maar er is meer. Flo zegt soms ook gewoon heel “rare dingen”, die helemaal niets met de opdracht te maken hebben. Bal, een woord dat ze zeker gebruikt. Maar dan toon je haar een foto en zegt ze vol overtuiging en zonder verpinken: muur.

Lepel is nog zo een woord dat ze dagelijks gebruikt. En dan oefenen we onze woordenschat aan tafel rond het bestek en dan blijft ze “mes” zeggen. Zowel de thuisbegeleidster als de logopediste moesten toegeven dat de situatie twijfelachtig is, dat het ook “gewoon” ondeugd kon zijn. Flo is om onduidelijke reden totaal niet stuurbaar. Straffen maar ook beloningen hebben geen effect op haar. Ze is niet echt stout, integendeel. Ze doet haar ding, punt, en trekt zich nooit iets aan van anderen. Haar testen is dus altijd een uitdaging.

Haar opvoeden ook 😉

Naar de zwemles

Risico’s horen bij het leven. Met zorgkindjes is het heel gemakkelijk om de kat uit de boom te kijken. Alleen is geduld niet mijn sterkste kant. En op wat zou ik moeten wachten?

En dus schreef ik Flo in in de zwemles, bij de eendjes. Nina is enthousiast over de alternatieve zwemschool. En Manou kan er vanaf januari ook terecht. Mijn drie meisjes zouden op hetzelfde uur samen les kunnen volgen. Ideaal, dacht ik. Bovendien zwemt Flo graag. Die sonde kan ik toch vastplakken?

Gisteren trok ik dus naar Rozenbroeken voor een aan- en uitkleedmarathon. “De eerste les zijn ouders welkom in het zwembad, om de kinderen gerust te stellen en ze te laten kennismaken met de zwemjuf of -meester.” Flo is geen angstig kind en dus besloot ik om gewoon aan de kant te blijven kijken. Zo kon ik ook Manou en Nina in de gaten houden. En misschien zou Flo wel beter luisteren naar de juffrouw dan naar mij?

“Alle kindjes mogen op de rand van het zwembad gaan zitten. En we gaan met de beentjes in het water spetteren en golven maken.” Terwijl de meeste kindjes bang aan de benen van het mama hingen, sprong Flo vrolijk het zwembad in. Ze ging meteen onder. De les was geen minuut bezig en de toon was gezet.

De zwemjuf viste mijn dochter op, één twee drie vier vijf keer. Minstens. Leuk dat ze het vond. En de juf gaf de andere kindjes gewennigsopdrachtjes waar Flo geen nood of boodschap aan had. De speelgoedschildpadjes van de andere groep vond ze veel interessanter.

Ouders mogen alleen de eerste les aanwezig zijn. Mij werd vriendelijk gevraagd om volgende week toch zeker mee te komen, in zwempak. En zo heb ik er dus nog een hobby bij 😉

Mijn mama en ik

Kerstdiner

Zelfgemaakte lasagne, het is mijn lievelingsgerecht. Flo dacht daar duidelijk anders over. Soms eet ze, soms niet. Niet alleen voor gezonde kost trekt ze haar neus op. Haar humeur heeft een veel grotere invloed op haar appetijt. En de maagsonde wordt dus nog altijd dagelijks gebruikt. Ik vrees dat 2013 dus toch het jaar van de maagsonde zal worden, of van de honger 😉

Talenten

Dit schooljaar werken de kleuters rond het thema “talenten”. Leuk idee. Ieder weekend krijgt een kindje het talentenboekje mee naar huis. Daar mogen de mama’s (of papa’s maar meestal mama’s ;-)) foto’s plakken en vertellen over de talenten van hun schattebol. Dit weekend is het mijn beurt.

Joehoe. Hum. Over welke geweldige talenten beschikt Flo? Flo breekt graag de boel af. Ze heeft het geweldige talent om razendsnel te ontdekken wat niet mag. Ondeugd, is dat een talent? Ik vrees er voor. En leep? Ze weet hoe ze haar zin kan krijgen en gaat daar volledig voor.

Wat doet Flo graag? Op de Ipad spelen maar dat is waarschijnlijk niet het antwoord dat de juf verwacht.

Ik spiek even bij haar klasgenootjes. Whoaw. Drie jaar en het jongetje is al een heus voetbaltalent. En een andere kleutertje is zot van ponyrijden. Flo ziet ook wel graag paardjes maar rijden kan ik dat toch niet noemen. Zwemmen en dansen, lees ik verder nog in het talentenboekje. Misschien ben ik te veeleisend maar ik zou liegen moest ik Flo bestempelen als een aanstormend zwemtalent.

Flo is vooral een emotioneel sterk. Ze is altijd goed gezind, ondanks haar aanvallen en sonde. Ze is lief met andere kinderen, speelt goed samen. Flo is ook onvoorstelbaar dapper. Ze is van niets bang, niet van ziekenhuizen en dokters, niet van paarden of honden, van diep water of grote hoogste, niet van de toekomst. Maar ook dat is misschien een beetje te ingewikkeld als verhaaltje voor haar klasgenootjes.

Misschien moet ik er niet te diep over nadenken. Gewoon invullen die handel.

Grenzen

Flo trekt zich van niets of niemand iets aan. Ze is niet echt stout of asociaal; ze pakt geen speelgoed af, plaagt niemand, ze is ook niet anti. Flo doet gewoon haar ding, en dat is soms toch ook lastig, zeker op school.

Schilderen vind ze bijvoorbeeld wel leuk. En als de juf dus een schildermoment inlast is Flo vanzelfsprekend enthousiast. Terwijl de juf rustig haar uitleg doet, begint mevrouw al. Andere kinderen kijken naar elkaar, en naar wat anderen doen. Flo niet. “De hoed moet in het rood.” Tegen dat de andere kindjes beginnen, heeft Flo haar kabouter al in het zwart ingeschilderd. Zo speelt Flo ook nooit in het hoekje waar ze die dag zou moeten spelen. En als alle kindjes de klas verlaten, doet Flo rustig verder. Wat anderen doen, interesseert haar hoegenaamd niet.

Thuis is dat niet anders. Als ik een spelletje kaarten wil spelen, beslist zij dat we een toren gaan maken, van die kaarten. Flo kan met momenten mooi met haar zusjes samenspelen, en ze kan haar ook alleen goed bezighouden. Maar ze kiest zelf wat, waar en hoe. “The will to please”, dat heeft ze totaal niet.

Het is dus ook erg moeilijk om haar grenzen op te leggen. Moet je een kind straffen omdat het een kabouterhoed zwart in plaats van rood schildert? Moet ik haar verbieden om een toren te maken van domino’s? Op zich is er natuurlijk niets mis met een eigen wil, een eigen visie. Maar ergens gaat ze moeten leren om zich aan te passen.

En dus maak ik me toch zorgen. Zou dit een bijwerking kunnen zijn van al die medicatie? Anti-epileptica lijken in vele opzichten op antidepressiva. Of is ze gewoon van natuur eigenwijs? Verwennen wij haar te veel? Stellen wij te weinig grenzen? En zouden meer regels dat probleem oplossen? Of loopt er toch iets mis met haar ontwikkeling?

Weekend

Het voordeel van een blog, is dat je er ook je minder goede foto’s kwijt kan 😉 Ik wens jullie allemaal een leuk weekend.

Ps: Neen, dit is geen preview van mijn kerstkaartje. Sorry 😉