Mooi

Twee prachtige fotoreeksen die ik graag met jullie deel.

Timothy Archibald begon zijn autistische zoon Elia te fotograferen toen hij vijf jaar oud was. Zijn eerste doel was om de vaak onbegrijpelijke en bizarre wereld van ELia vast te leggen. Super mooie foto’s die bovendien vader en zoon dichter bij elkaar bracht.

Een ander schoon project is ‘de 4de semester’, een fotoreeks over wat een zwangerschap doet met het lichaam een vrouw. Alleen spijtig dat ik online vooral de mollige dames te zien kreeg, alsof een kind krijgen je onvermijdelijk dik maakt. Jonge meisje hier kan ik geruststellen: de meeste van mijn vriendinnen zien er na hun zwangerschappen niet veel anders uit dan voordien, zeker niet in kleren. Sommige zijn nadien zelf magerder door constant achter hun kroost te moeten aanhollen 😉 De fotoreeks online is echter, gematigder. Mooi project vol prachtige beelden van echte lichamen in alle mogelijk vormen en gewichten, dat kan ik alleen maar toejuichen.

DVD’s zijn uit de mode

Geef toe, zo een USB-stick is toch veel leuker 😉 Voorlopig allen maar voor uitgebreide huwelijksreportages maar misschien vind ik nog wel iets voor mijn studioshoots.

Blow job

Een goed idee, daar draait het toch altijd om. En omdat lachen gezond is, wou ik jullie deze super grappige fotoreeks niet onthouden.

Foto’s Tacaocern en trouwens: de volledige reeks hele reeks en het filmpje zijn eigenlijk nog veel leuker.

Greetje

Voor ons verhaal in het Nieuwsblad nam Greetje Van Buggenhout de foto’s. Ik vind het altijd interessant om met collega’s samen te werken. Hoe pakken zij het aan? Hoe motiveren zij kinderen? Welk standpunt kiezen ze? Hoeveel foto’s maken ze, in hoeveel settings? Greetje is een toffe madam, heel relax en rustig. Ik vind haar foto’s erg leuk maar ja, ik heb dan ook drie keiknappe dochters he 😉

 

Schoenen

Een goede fotoreeks valt of staat met een goed idee, een sterk en origineel concept. De Amerikaanse fotografe Shannon Jensen maakte bijvoorbeeld een super mooi en toch zo eenvoudige fotoreeks over … de schoenen van vluchtelingen. Hoe details soms zo veel kunnen vertellen. Vandaag paginagroot in De Standaard.

Je bent wat je doet

Het is een nieuwe vorm van snobisme, aldus TED. “Wat doe je?”, is de eerste vraag die mensen elkaar stellen. En daarmee polsen ze niet naar je hobby’s. Hogeschool of universiteit, woonplaats, spaarcenten of echtelijke staat: mensen worden tegenwoordig vooral beoordelen en opgedeeld volgens hun beroep. Gelukkig voor mij klinkt “fotografe” leuk en creatief, misschien zelfs spannender dan het echt is. Het is alvast gemakkelijker dan boekhoudster ook al verdienen die waarschijnlijk een stuk meer.

En toch betrap ik mezelf dat ik het onbewust ook doe, zo veralgemenen. Zo moest ik onlangs een koppel artsen-specialisten fotograferen. Een feestje vol dokters, echt zwaar kon dat toch niet worden? Een zatte dokter, dat leek mij een beetje tegenstrijdig. Tandartsen flossen, diëtisten eten gezond, secretaressen houden van orde, agenten houden zich aan de snelheidsbeperkingen, zelfstandigen zijn … enzovoort dus. Mijn vrienden zagen dat totaal anders: zot, dokters drinken net heel erg veel, vooral sterke drank. En drugs met hopen, volgens hen. Ze kloppen lange dagen én zitten aan de bron.

Toen ik de vraag op de man af aan een paar dokters op het feest voorlegde, reageerde ze geschokt: natuurlijk drinken wij (veel) alcohol ethanol ;-)). “Dat je ons zo in een vakje duwt,” lachten ze. Maar niet veel later verkondigden zij op hun beurt evenveel “algemene waarheden”, over verpleegsters 😉

Michiel in Japan

Mijn ex-collega en fotograaf Michiel Hendryckx blogt over zijn verblijf in Japan.