Nina is een tenger en fragiel kindje. Ze is bovendien snel bang. Ik zag in haar dus niet meteen een groot skitalent. Vorig jaar volgde ze al een paar uurtjes les, samen met een andere kleuters. Ze vond het toen best leuk ook al had het glijden meer weg van sleeën dan van skiën.
Begin deze week begon ze dus van nul. Het concept ‘pizza’ herinnerde ze zich nog wel maar effectief stoppen, dat zat er niet in. De eerste namiddag probeerden we samen een groene pist uit. Nina was bang, en na een paar minuten was ik doodmoe van het ploegen voor twee.
Gelukkig kwam ze terecht bij twee geweldige skileraars, jonge gasten met veel energie en vooral heel veel geduld. Onvoorstelbaar hoe snel ze bijleerde. Na een paar dagen kon ze stoppen, de pannenkoekenlift nemen en vrolijk de piste afglijden.
Net nu ik neigde om te kiezen voor type acht blaast ze me weer van mijn stoel. Het is duidelijk dat ik mijn kleine meid niet mag onderschatten 🙂
Achter de camera 