Garantie?

Enkele jaren geleden liet een onschuldige omstaander per ongeluk mijn kostelijke fotolens vallen. Boem, duizend scherven en dus onherstelbaar kapot. ‘Maak u geen zorgen. Ik ben verzekerd.’

De lens was drie jaar oud maar die dingen verslijten eigenlijk nauwelijks (tenzij je ze natuurlijk van de trap laat vallen). Jullie willen niet weten hoe weinig geld ik nog van de verzekering gekregen heb, om te wenen. Sindsdien heb ik een natuurlijk wantrouwen tegen verzekeringen.

Natuurlijk is een familiale een goed idee. Maar als je kapoen morgen met de iPad van vrienden het zwembad in duikt, ben je er aan voor de moeite. Twee dagen na aankoop is hij nog maar half zo veel waard en dan heb ik het niet eens over de franchise. Zelf een nieuw exemplaar kopen, komt vast goedkoper uit. Tenzij de kleine per ongeluk op de oprit de Jaguar van die vriendenperte totale zou rijden, maar ook dan heb ik mijn twijfels (autoverzekeringen komen volgens mij niet tussen als je geen rijbewijs hebt, en dan nog).

Twee jaar staat mijn cameraatje onder garantie. De aan- en uitknop deed van in het begin moeilijk maar veel zin om mijn toestel lang kwijt te spelen had ik niet. Toen hij echt de geest gaf,kon ik niet anders dan hem naar de hersteldienst op te sturen.

Enkele dagen later kreeg ik een onvangstmail met een toestandsbeschrijving. Ik heb het toestel de voorbije zes maanden intensief gebruikt dat is waar maar is dat niet de bedoeling? Krassen op kweetniet hoeveel plaatsen, aldus de beschrijving. En ‘tekenen van impact’ ook al ben ik zeker dat ik hem nooit heb laten vallen.

Natuurlijk hebben ze hem niet hersteld onder garantie. Volgens de firma zat er vocht onder de knop. Het toestel is nooit in bad gevallen en ik zou bij god niet weten waar dat vocht vandaan komt. Maar België is een regelmatig land.

Dat ze hem niet herstellen is jammer. Wat mij meer stoort is de broosheid van die dingen. Jaren gelden kocht ik een waterdichte compact camera voor de prijs van een gewoon exemplaar. Uiterlijk zie je het verschil nauwelijks maar hij is na intensieve tests echt  stof-, water- en valproof.

Waarom beschermen fabrikanten niet alle gsm’s, ipad’s en camera’s op die manier? Onder water heb ik ze niet nodig maar toestellen van meer dan vierhonderd euro (die je bovendien dagelijks gebruikt) zouden toch tegen een stootje moeten kunnen. Niet?

Morgen worden mijn schat en ik herenigd maar over het merk en het model ga ik niet meer bloggen 😉

Dag maatje

Je hechten aan een voorwerp is kinderachtig. Het is een zielloos ding, gemaakt in een fabriek. Ik kan zonder probleem een nieuw identiek exemplaar aanschaffen. En toch…

Zaterdagochtend leek mijn Fuji S100x- je (we zijn ondertussen beste vrienden) plots dood. Dat was balen. Ik heb van alles geprobeerd, van een verse batterij tot een grondige reinigingsbeurt. Niets. Nada.

‘Het is maar een fototoestel mama. Wij zijn toch veel belangrijker?’ Mijn lieve verstandige oudste dochter probeerde me te troosten. Toch kon ik mijn ontgoocheling moeilijk verbergen. En dan plots gebeurde een klein wonder: hij schoot terug aan. Hoera. Gered!

Maar de vreugde was van korte duur. Een aan, kreeg ik hem niet meer uitgeschakeld. Praktisch was dat al een hele vooruitgang, doordat ik er op die manier toch nog foto’s en filmpjes kon mee maken. Maar gezien het toestel nog onder garantie valt, kon ik dit toch moeilijk zo laten.

Online shoppen is tof en gemakkelijk, tot je de dienst na verkoop nodig hebt. Zucht. Na een paar keer over en weer mailen naar Italië kwamen we overeen dat ik het toestel rechtsreeks maar wel op eigen kosten mag opsturen naar de herstellingsdienst in Wavre. Met pijn in mijn hart nam ik gisteren dus afscheid van mijn maatje, mijn bondgenootje.

Als alles goed gaat heb ik hem binnen twee lange weken terug. Als en alles: twee spannende woorden en dus twee spannende weken.