Zakgeld

Ik wil, ik wil, ik wil, …. Ze wilt een ijsje en een nieuw jurk, popcorn van in de cinemawinkel en een fiets met versnellingen. Ze wilt op vakantie, naar de sneeuw én naar de zon; en een eigen pony.

‘Wie gaat dat allemaal betalen? Weet je wel wat dat allemaal kost? Besef je wel hoe lang mama daar moet voor werken?’ Mijn eigen ouders ontsnapten uit mijn mond. Slik.

Leren omgaan met geld is alles behalve evident, zelfs niet voor sommige volwassenen. Of zakgeld het verschil maakt, weet ik niet. Maar het is een waardevolle poging zolang je meer doet dan je kinderen regelmatig wat extra geld toe te stoppen. Zakgeld is geen synoniem voor spaargeld. Het bedrag moet evenredig zijn met mogelijk uitgaven. Meteen uitgeven of alles oppotten is niet bijzonder leerrijk. Denk aan Monopoli: te veel of te weinig geld verpest het spel.

Vier euro per week leek mij een eerlijk startbedrag, want terugschroeven zit er niet in. Cool, vond Manou. Tot ik er haar vertelde dat ze vanaf nu ook bepaalde kosten zelf zou moeten betalen. Het tussendoortje tijdens de musicalles bijvoorbeeld, al kon ze natuurlijk ook gewoon een koekje uit de kast nemen. Kerstgeschenkjes en ook niet noodzakelijke extraatjes zoals die bubbelkauwgom aan de kassa van het grootwarenhuis of ritje op de kermis.

We zijn ondertussen twee weken bezig. De eerste vier euro zitten nog mooi opgeborgen in haar portefeuille. Gisteren trokken we samen naar de H&M. ‘Oh mama, kijk eens wat een leuk hondenhandtasje. Dat zou een super leuk cadeautje zijn voor onder de kerstboom, voor Floowie.’ Kostprijs 14 euro. ‘Oei.’

Het leven is duur. Dat heeft ze meteen begrepen. Maar je eerste zakgeld uitgeven aan een geschenkje voor je kleine zus, dat kon ik niet laten schieten. De geste is goud waard en dus heb ik haar een klein beetje gesponsord.

Morgen is het kerstmarkt, op beide scholen. Eens zien hoe ver ze zal lopen met haar resterende vier euro. 🙂

Naar de bakker

Woensdagmiddag spelen we een nieuw spel.  Ik blijf lekker in de auto zitten terwijl mijn dochters bij de bakker inkopen doen. Een groot bruin brood voor de volgende ochtend, en iets lekker die middag.

Ze mogen zelf kiezen, al heb ik ondertussen een extra spelregeltje moeten invoeren: geen donuts, taart of eclair als middagmaal. Ik heb voor de gelegenheid een extra portefeuille voorzien met voldoende kleingeld. En leuk dat ze het vinden 🙂

Nieuwjaarsbrieven

* Nieuwjaarsbrieven zeggen vaak meer over de juf dan over het kind.
* Het hele gezin kende Nina’s brief volledig van buiten nog voor het nieuwe jaar, zo vaak wou ze hem voordragen.
* Manou kon haar eigen geschrift nauwelijks nog lezen en Flo gaf geen enkel teken van herkenning bij het horen van haar eigen versje (en dus luisterende we nog maar een paar keer naar Nina’s gedichtje).
* Het aantal gegadigden neemt ieder jaar toe. Mama en papa; meters, peters, oma en opa’s en de méme (overgrootmoeder). En dan zijn Bob en ik niet eens gescheiden.
* We maakten het onszelf gemakkelijk. Manou schreef er vier zelf. De extra exemplaren werden gewoon gekopieerd. Het gaat uiteindelijk toch om de boodschap, nietwaar?
* Mijn meisjes vinden voordragen leuk, en het is een leerrijke oefening in spreken voor een groep. Dus ik ben een fan van het concept.
* Voor het eerst is Manou zich bewust van haar nieuwjaarscentje. ‘Dat is mijn geld. Ik heb dat verdiend. Ik mag daar dus mee kopen wat ik wil. Ik wil een Furby!’ Niets tegen Furby ’s maar spelen kinderen daar echt mee? Persoonlijk vind ik het decadent veel geld voor wat het is (maar spreek me gerust tegen). En dus zijn we het nieuwe jaar begonnen met een serieus gesprek over geld en over wat hoeveel waard is en over de zin (en onzin) van sparen. 😉
* Mijn eigen nieuwjaarsbrief lag na onze reis ook klaar: de belastingafrekening en het was niet in ons voordeel 😦

Centje

Geld als geschenk is niet zo mijn ding. Maar er zijn uitzonderingen. Bij de geboorte van een derde kind zitten ouders echt niet te wachten op nog een knuffelbeer,  of een setje slabbetjes. En kleertjes zijn zo persoonlijk.

Op huwelijken zie ik koppels ook vaak raar kijken bij het zoveelste boeket, zeker als ze de dag nadien op huwelijksreis vertrekken.

De vraag die ik me stel is: wat zou ik zelf graag krijgen? En op dergelijke gelegenheden en zeker van verre familie ga ik dat toch eerder voor een centje. 🙂

Mijn neef trouwt en we zijn gevraagd. Leuk! Trouwfeesten zijn vaak geweldig. Een cente dus maar een witte enveloppe, dat vond ik toch heel sober.
Daarom maakten mijn meisjes en ik deze tekeningen en kadertjes. De briefjes zitten verstopt in de bodem. Kwestie van het toch een beetje feestelijk te maken.

Sparen

Geld maakt niet gelukkig. Maar een tekort zorgt wel voor de nodige stress en maakt zo onrechtstreeks misschien toch een beetje ongelukkig. Geld houdt mij bijzonder weinig bezig. Ik heb geen idee hoeveel ik maandelijks verdien, en ik weet ook niet hoeveel geld er op onze rekening staat.

Dat op zich is natuurlijk al een enorme luxe, besef ik. Bob en ik kregen beide de nodige steun van thuis en ik ben onze familie daar erg dankbaar voor. En ook al maak ik mij weinig zorgen om de toekomst, gezien onze medische probleempjes vraag ik soms toch af of wij voor onze dochters niet beter wat meer zouden sparen.

Niet dat ik zo een spaarder ben. Geld op de bank is niets meer dan een cijfer. Daar ben je eigenlijk niets mee. De inflatie stijgt bovendien sneller dan de rentevoet. Het blijft hoe dan ook een verlieslatend plan. Bovendien houden wij op het einde van de maand ook geen honderden euro’s over.

En toch. De wereld wordt harder en individualitischer. Relaties worden ingewikkelder. Zo is een huis kopen alleen een stuk moeilijker dan met twee, en zeker zonder steun. En dan is er nog ons type 8 verhaal, en Flo’s epilepsie. hou je daar rekening mee? Spaar je voor alle kinderen even veel?

Natuurlijk hebben we nog tijd zat, en moeten we nu nog niets beslissen. Maar de tijd gaat snel en het zou spijtig zijn moesten mijn meisjes later op mijn zuurverdiende centen nog eens erfenisrechten moeten betalen. En dus mijn vraag aan jullie: wie spaart er al en hoe?

Goedkope spaarpot

De Nutella-actie is ondertussen afgelopen maar de pot gaat hier nog een poosje staan. Ik heb het deksel wel vastgelijmd om te vermijden dat de dochter haar geld net iets te regelmatig wilt tellen 😉

Stoppen met shoppen?

Een maand zou ik niets meer kopen, behalve eten en drinken natuurlijk. Omdat ik besef dat ik net iets te regelmatig geniet van de ‘koopkick’.

Je kent dat wel, dan loop je in de Aldi / Action / Blokker / Kruidvat / Koodza / Carrefour en zie je plots een leuke hebbeding liggen, voor geen geld. Een reuzekleurboek, schattige haarspeldjes, een toffe sjaal, heerlijk geurende lipbalsem, een knutseldoos, een grappige tuinkabouter, enzovoort. Natuurlijk heb je die dingen niet echt nodig maar ze kosten drie keer niets en het kan deugd doen om jezelf te trakteren. Nadeel is dat je huis na verloop van tijd vol met brol staat. Een maand stoppen met shoppen zou die shopkick doorbreken, dacht ik.

Voorlopig heb ik me al braaf aan het nieuwe voornemen gehouden. Ik vind het niet eens zo moeilijk. Wie tussen twee boodschappen door niet stopt in de Zeeman of in de Wibra koopt er niets. Simpel. Online vind ik dat een pak lastiger. Zo ben ik al maanden op zoek naar een leuk retro poppenwagentje als element voor mijn fotostudio. En nu vind ik natuurlijk een betaalbaar exemplaar, ik heb het dan toch maar gekocht. Het is voor het werk, moet u weten 😉

Vergelijkbare situatie ontstond over Nina’s playmobilschool. Het kind is aan het sparen, al maanden. Het ligt hier al vol playmobil maar sinds nieuwjaar wil ze per se zo een school. 100 euro kost dat (ongeveer), vertelde ik haar. “Als je extra flink bent dan krijg je een sticker maar die school is duur, die gaat u wel 100 stickers kosten.” En nu is Nina dus aan het sparen, zo hard dat ze de honderd al lang voorbij is. Nog een geluk dat ze niet kan tellen maar vroeg of laat moet ik die school dus kopen. En dan zie ik nu een promotie bij Bart Smit, 65 euro in plaats van 100 euro. Dat kon ik niet laten liggen.

En dan is er nog Manou en haar antiklit Jip en Jannekehaarspray uit de Hema. Vergeten na de zwemles, snikte ze vrijdag. Dat is pech, dacht ik. “Ik koop je wel een nieuwe maar je gaat wel nog 2 weken moeten wachten.” Dus ja, deze maand kopen we niets maar ondertussen heb ik wel al een lijstje aangelegd. Soms vraag ik mij af hoe veel zin dit allemaal heeft.

De bewustwording is er ondertussen wel: ik omring me graag met leuke, speelse, vrolijke, kleurrijke spulletjes. So what? Mijn mama was erg zuinig. Ze schilderde graag maar werkte meestal over oude doeken heen, met goedkope verf. Na haar dood heb ik al haar nieuwe mooie canvassen en ongebruikte dure verftubes moeten weggeven. Sparen brengt niet op. Een mens leeft nu. Natuurlijk moet je niet meer uitgeven dan je hebt en dan je nodig hebt. En natuurlijk is hebben om te hebben belachelijk. Ik ben sowieso niet aan dure merkproducten. Ook voor mezelf koop ik nooit kostelijke kleren of schoenen.

Dus ik ga mijn tijd zo goed mogelijk proberen uitzitten, en van de gelegenheid gebruik maken om mijn kasten grondig uit te kuisen. Maar constant leven met de rem op, vind ik persoonlijk ook niets.

Ipad

Ze wil een Ipad. Persoonlijk vind ik het te duur speelgoed voor een kind van zeven. Maar het is een strijdpunt binnen ons gezin. Onderweg wil iedereen er eens op spelen. Of ’s avonds voor het slapengaan. Ze spelen liever even op de Ipad dan dat ze naar tv kijken. Om de beurt, is de regel. Maar Flo kan niet wachten. Zij haalt alles uit de kast. Trekken, roepen, bedelen, paaien, storen, wenen, enzovoort. Ze geeft niet op. Nooit.

Uiteindelijk verliest iedereen zijn geduld. Manou weet dat. Mijn emmer loopt vol, en dan plots is het gekibbel mij beu. En dan is het gedaan met Ipadden voor iedereen. En dus is ze slimmer en bindt ze in. Meestal. “Laat maar. Flo mag in mijn plaats.”

Ze wil een eigen Ipad. Ze wil er zelf voor sparen. Ik heb haar proberen wijsmaken dat het veel geld kost, dat het wel eens langs zou kunnen duren. Dat geeft niet, zegt ze. In haar spaarpot zitten nog centjes van nieuwjaar, en binnen een paar maanden is het haar verjaardag. En voor een goed rapport krijgt ze ook vaak een centje.

Eerlijk: met de hulp van de familie heeft Manou die driehonderd euro tegen de zomer bij elkaar gespaard. Ze heeft al bijna een derde zitten in haar spaarpotje. Dat geld heeft ze gekregen. Wie kinderen geld geeft, moet ze ook de vrijheid schenken om daar hun goesting mee te doen. Alleen zo leren kinderen ook omgaan met geld. Een Ipad is bovendien een leuk ding. Beter een Ipad dan 300 euro snoep of een fur real paard.

“De kinderen van mijn klas zeggen dat ik te jong ben voor een eigen Ipad.” Even had ik zin om te zeggen: “correctie, de ouders van die kinderen vinden…” maar ik hield me in. Zelf kijk ik ook altijd een beetje raar als ik lagere schoolkinderen met een gsm zie rondlopen. Nu ja, twintig jaar geleden vind ik volwassenen die op straat liepen te bellen of die zo een enorm toestel aan hun broekzak hadden hangen ook belachelijk. Binnen enkele jaren gaan wij waarschijnlijk Ipads kopen als geboortegeschenk.

Maar we leven nu. Manou wil NU sparen voor een Ipad terwijl het NU toch nog een klein beetje te vroeg is. (En durf niet te suggereren dat we misschien kunnen gaan voor een fake stom nep android exemplaar want dat hebben we al geprobeerd. Once you go mac, you never go back.)

De rekening

Kinderen kosten geld. Dat weet iedereen voor hij er aan begint. Zorgkindjes kosten iets meer, ook dat is geen nieuws. Hoewel ik doorgaans tegen allerhande verzekeringen ben, vind ik een hospitalisatieverzekering een must voor iedereen.

De rekeningen stromen binnen, dag na dag. Op zich vind ik dat logisch. Bob en ik hebben gelukkig geen geldproblemen en ik vind Flo bovendien belangrijker dan een stom bedrag op de bank. Lastiger is de papierslag, en de bijhorende beslissingen.

Zo kregen wij vandaag nog een extra brief, van het bijzonder solidariteitsfonds. Dat Flo’s medicatie niet terugbetaald wordt, omdat “epilepsie geen chronische ziekte is”. Alleen kanker, nierinsufficiëntie en andere levensbedreigende ziektes komen in aanmerking. En “het college meent dat er voldoende therapeutische alternatieven bestaan zoals Topiramaat en Lamotrigine.”

Zucht. Alsof ik ooit gekozen heb voor Taloxa. De ene dokter trekt de diagnose van de andere dokter in twijfel. En daar zit je als ouder tussen, met de rekening. Een flesje taloxa kost ongeveer 70 euro, voor 3 tot 4 weken mee. Dat gaat dus toch over een kleine duizend euro per jaar. Nu heb ik er dus nog een dilemma bij. Moet ik hier nu iets aan doen? Zou ik opnieuw contact opnemen met het UZ? Wat gaan de gevolgen zijn? Wil ik het risico wel nemen om Flo weer te veranderen van medicatie?

It’s all about the money

Alles draait om geld. We zijn er aan verslaafd, en tot mijn grote schande moet ik toegeven dat ik er ook last van heb. Gisteren verloor ik zo maar eens 50 euro. Slordig als ik ben had ik het geld gewoon los in mijn zak gestoken. Tijdens de turnles van de meisjes ging ik snel even winkelen. Ik kocht een paar prullen, betaalde met mijn kleingeld en stak mijn briefje terug in mijn zak. Terug aan de turnzaal was mijn geld weg. Neen, het was geen diefstal maar gewoon slordigheid. Kwaad dat ik was, op mezelf. Ik flipte helemaal: Alle, hoe is dat nu kunnen gebeuren? Hebben mensen dat dan niet gezien? Waarom heeft niemand me geroepen? Waar is het gebeurd? Hoe kan dat nu? Zoiets valt toch niet zomaar? Enz.

Over mijn toeren wou ik zo snel mogelijk terug naar de winkel, alsof iemand 50 euro zou afgeven bij de verloren voorwerpen. Maar ondertussen hadden andere ouders mij ingesloten voor de sporthal. Vloekend reed ik de stoep op, toen ik plots achter de hoek het kindje van een van mijn beste vriendinnen zag lopen. Het scheelde niet veel of ik had haar gewoon omver gereden. Nu was ik pas echt over mijn toeren: het leven van een kind is toch veel belangrijker dan een stom stuk papier? Hoe had ik me zo kunnen laten kennen?

Er is gelukkig niets gebeurd maar het hele incident doet me wel beseffen hoe belangrijk wij dat stom stuk papier vinden. Hoe langrijk is 50 euro? Ga ik nu honger lijden? Neen. Gaat mijn leven überhaupt veranderen door dit verlies? Neen. Toch zou het ook raar en decadent geweest zijn moest het verlies me koud gelaten hebben. Een miskoop is minder erg dan een verlies, vind ik. Zelfs voor gokken heb ik meer begrip. Mijn eigenwaarde kreeg een zware klap: dit was gewoon mijn eigen stomme schuld. Eigenlijk maakt geld van iedereen een verliezer: geef je het uit dan ben je spilzuchtig, spaar je het op dan ben je gierig, vind je het belangrijk dan ben je materialistisch, enz. En verlies je het, dan ben je niet alleen slordig maar vooral dom.

Goedkoop naar school

Woensdag begint het schooljaar terug. De vakantie is voorbij en ik ben blij. Niet dat ik mijn meisjes beu ben, we hebben ons ook niet verveeld. Maar twee maanden vind ik echt wel lang genoeg. De media schrijven al een hele week over de schoolkosten maar ik heb voorlopig nog geen cent uitgegeven. Integendeel: ‘t school vind ik buitengewoon goedkoop.

Vakantieperiodes zijn volgens mij veel kostelijker, en wij zijn dit jaar niet eens op vakantie geweest. Ook speelpleinwerking aan 2 euro per dag, is een koopje in vergelijking met de meeste kampen. En toch geef je in de vakantie veel meer geld uit dan tijdens het schooljaar: dagje pretpark, nieuw speelgoedje om tijd te doden, ijsje op terras, een zwembroek (of vier), bandjes (3 paar), zonnecreme (massa’s), op restaurant, naar zee, naar een festival, op bezoek bij vriendje (dus weer cadeautje), buitenspeelgoed, inkom binnenspeeltuin, ontelbare babysituren, enz.

Vanaf woensdag worden mijn kinderen opnieuw van 8.30 tot 16 uur beziggehouden, ze leren er bovendien iets bij en dat bijna helemaal voor niets. Heerlijk toch.