Buren

Tien jaar geleden kochten Bob en ik een leuk herenhuis in het centrum van Gent. Toegeven, de geluidsisolatie was niet ideaal. Bovendien gebruikten wij de gelijkvloers als garage en woonden we op de eerste verdieping, vlak naast hun slaapkamer. Het waren brave mensen en toch zorgde de geluidsoverlast voor de nodige discussies. Wij waren jong, nodigen meermaals per week vrienden uit terwijl zij graag om tien uur wilden slapen. We hebben geprobeerd om een beetje rekening me hen te houden, en ruzie is er dus nooit geweest.

Maar toen hun kinderen in de blok zaten en ze kwamen vragen of wij de komende twee maanden op weekdagen geen etentjes meer wouden organiseren en na tien uur geen televisie meer wouden kijken, vond ik dat toch een stap te ver.

En toen kregen we kinderen. 😉

Uiteindelijk waren zij niet de reden dat we zijn verhuisd maar het speelde wel een rol. Ik herinner me nog goed de dag dat ik hen het nieuws vertelde. Ze vonden het oprecht jammer, zeker toen bleek dat we ons huis hadden verkocht aan een kotbaas. Tja …

Nu wonen we in een ruime villa op een vrijstaand stuk grond. Tijdens de verhuis stonden onze nieuwe buren al voor de deur. Dat “onze” ceder enorm veel naalden verloor en hun dakgoten verstopte. Slik. De boom ging er uit, en we hebben ondertussen een goed contact. Maar ik ben blij met de afstand en de ruimte die zorgt voor een natuurlijke buffer.

Mijn vader woont bij ons in, en er komen hier veel vrienden op bezoek. Samen op vakantie, ook dat vind ik erg gezellig. Ik heb lang thuis gewoond, ook toen mijn mama terminaal was.

Ik hou van mensen rond me heen, maar besef ook hoe moeilijk samenwonen soms kan zijn. Net daarom heb ik me gisteren vreselijk geërgerd aan de berichtgeving rond de klagende (er stond zelfs zure) buurbewoners. Natuurlijk is het een beetje klein om klacht in te dienen tegen kankerpatiënten, alsof die mensen geen zorgen genoeg hebben.

Maar die collectieve verontwaardiging stoort mij. Hoeveel van hen zouden hun zieke ouder in huis nemen? En wat als de vzw nu onderdak zouden bieden aan Romagezinnen, zouden we dan even boos zijn? Die mensen hebben toch ook problemen waar ze niet zelf voor gekozen hebben.

De vraag is niet: doet de vzw goed werk? Hebben die mensen recht op onderdak en verzorging? Neen. De echte vraag is: is die woonblok een geschikte locatie? In het nieuws kregen we beelden te zien van een soortgelijk initiatief waar de buren ‘helemaal geen problemen hadden met hun zieke buren.’ Niemand zegt er bij dat de patiënten daar in een vrijstaande villa wonen, met veel parking voor de deur. De infrastructuur van de woonblokken is helemaal anders. Dat verpleegkundige op pantoffels moeten werken, zegt eigenlijk al genoeg.

De situatie is zoals vaak veel ingewikkelder en genuanceerder. De klagers online uitmaken voor “egoïsten”, ze beschrijven als onmenselijk en hen  zelf kanker toewensen, vind ik misschien  verontrustender als de oorspronkelijke klacht zelf.