Wie had er ooit gedacht dat ik graag zou lopen? Als tiener droomde ik tijdens de lessen L.O. van een duik in het vervuilde coupurewater om toch maar een klein stukje van het traject af te snijden.
En nu loop ik dus wekelijks, geheel vrijwillig. Het is zelfs zo ver gekomen dat ik overweeg om mee te doen aan zo een hippe stadsloop. 😉 Deze geweldige omslag is volledig te wijten aan een paar toffe ‘partners in crime’.
Na de geboorte van Flo bleek lopen de enigste sport waar ik ooit (of toch de komende tien jaren) nog tijd zou voor vinden. En een mens moet toch iets doen om zijn conditie een klein beetje op peil te houden (al klinkt ‘houden’ een beetje te optimistisch gezien ik voordien eigenlijk ook niets deed).
Vol goede moed en met een mp3-speler vol opzwepende hitjes begon ik een eigen versie van start to run, weliswaar zonder Evy. Een kwartiertje bleek meer dan genoeg om mijn schuldgevoel te sussen.
En toen vroeg een mama me aan de schoolport of ik geen zin had om met hen mee te lopen? Zo samen lopen, ik zag dat eigenlijk niet zitten. Ik dacht mijn muziek nodig te hebben voor het ritme, en zou bovendien nooit met hen meekunnen. Maar ik wou natuurlijk niet onbeleefd zijn: ‘Leuk idee maar vandaag pas toevallig niet. Misschien komen we elkaar eens tegen?’
En natuurlijk kwamen we elkaar tegen. Oostakker is een dorp. Met een oortje vrij probeerde ik hen bij te houden. We geraakten aan de praat, en voor ik het goed besefte waren we een half uurtje bezig. Ondertussen spreken we wekelijks af (soms meer) via facebook, allemaal schoolpoortmama’s. Ik neem nog steeds mijn mp3-speler mee, voor de schijn want meestal stoort de muziek me. We lopen 5 kilometer, soms 10 kilometer. Het is altijd gezellig en de tijd vliegt.
Eigenlijk ben ik dus vooral een meeloper 😉 en dat bevalt me wel.
Achter de camera 