Piet

Ik was nog jong, en een beetje zenuwachtig. We hadden afgesproken in zijn kantoor aan het water, en ik was zoals altijd een beetje te vroeg.

Piet van Eeckhaut was een charismatische man, met zijn witte baard en ontzagwekkend gezichtsgroeven. Hij straalde rust en ervaring uit, en tegelijkertijd was hij buitengewoon hartelijk. Hij vertelde met veel liefde over zijn dochter, die ook bij hem werkte. En over Gent, een stad die hem nauw aan het hart lag.

Ahja, en waar wou ik eigenlijk die foto maken? Een man als Piet van Eeckhaut sturen, lukte me toen nauwelijks. Het is dan ook geen geweldig beeld geworden. Maar onze korte ontmoeting zal me altijd bij blijven.

Pano

 

 

Vooraf een paar fotogenieke locaties voorstellen werkt vaak beter dan telkens opnieuw het warm water uitvinden. En dus reed ik dit weekend onze buurt rond. Op mijn Fujietje – zo close zijn we ondertussen – zit er een panoramische sleepfunctie, die ik tot dan nooit had gebruikt. Eerlijk: het is ‘spielerei’ want je kan het resultaat vooraf moeilijk inschatten. Een gadget waar ik dus best zuinig mee omspring. Maar … is het gênant om toe te geven … dat ik het voor dit specifieke doel … wel ok vind? 😉

‘Jij mag geen les volgen’

‘Vandaag is de slechtste dag van mijn leven’.
Zo kwam Manou huilend en in paniek terug van de auditie van de VEM en kamer58, twee musicalscholen in Gent.

Weken geleden was ik op bezoek op het secretariaat van de Vem, om Manou in te schrijven voor musicalLESSEN.
Heel vriendelijke mensen, dacht ik. Er kwam een auditie aan te pas, vertelde ze me. ‘Omdat wij met gemotiveerde kinderen willen werken. En sommige ouders schrijven hun kinderen om de verkeerde redenen in.’ Maar ik moest me zeker geen zorgen maken. Kinderen mogen niet te veel podiumvrees hebben maar toonvast zingen is geen vereiste. Het gaat ten slotte om lessen. Een korte voorstelling en een liedje zingen, meer moest dat niet zijn.

Zo heb ik dat ook aan Manou verteld. Ze had er veel zin in. Haar beste vriendinnetje bleef vrijdag bij ons slapen en de hele ochtend hebben ze samen gerepeteerd.

Gemotiveerd of niet: geen van beide meisjes mag meedoen. Wat een superdag zou worden eindigde in ellenlange tranen en met een bijzonder ongelukkig gevoel van falen. “Jammer, maar helaas” zou ik gezegd hebben mochten we vooraf correct geïnformeerd zijn. Dan hadden we de meisjes kunnen voorbereiden. Nu denk ik: schande, niet omdat Manou niet doormag maar wel om de verkeerde verwachtingen en de manier waarop.

‘Probeer het volgend jaar nog eens’. Meer uiteg kreeg Manou niet. Wenend kwam ze de cafetaria binnen. In de zaal zaten nog verschillende huilende kinderen. Ik was totaal verrast en viel alls het ware van mijn stoel. De leeftijd van de kinderen schommelde tussen de 8 en de 18 jaar. ‘Iedereen stond mij uit te lachen’ Bye Bye eigenwaarde. Mijn moederhart bloedde.

Het afhaalmoment had ik veel weg van een begrafenis, vol huilende kinderen en troostende ouders. Dit gaat om musicallessen waar ouders – hou u vast- 300 euro voor willen betalen.   Een leuke naschoolse activiteit voor kinderen van 8 tot 11 jaar met één toonmoment per jaar; dit was geen auditie voor een studio 100-show of voor The Voice.

Na twee dagen word ik nog steeds misselijk van de hele toestand.

Zand

Ge moet niet denken dat ik hier iedere dag een fotoshoot organiseer, of dat mijn meisjes echt graag poseren.

Ik heb mijn gewoon een nieuwe fototoestel gekocht (zalig!), en dat moet getest worden. En de dames zijn alle drie op de leeftijd gekomen dat ik ze gemakkelijk kan chanteren: tien minuutjes meewerken en ik trakteer … op een lekkere snoep/ ijsje/eten voor tv/bij mama slapen/ … Een goede foto is mij veel waard 😉

Kwetsbaar

We wonen in een van de rijkste en veiligste regio’s ter wereld. En toch. Het leven kan je ook hier van de ene dag op de andere ontglippen. Een zwaar bus-, trein- of auto-ongeval, een zware ongeneeslijke ziekte of een roofmoord: het overkomt mensen iedere dag, totaal onverwacht.

Ja, ook ik leefde de voorbije dagen mee met Aurore, en haar ouders en vrienden. En ook ik heb me de bedenking gemaakt dat er toch veel zieke mensen rondlopen op deze aardbol. Wat bezielt sommige mensen toch?

Maar hoe groot mijn ongeloof ook is, hoe boos of verdrietig ik ook ben, ik weiger me over te geven aan de angst. Of het nu gaat over liefde of vriendschap, kinderen krijgen, sporten, reizen of op stap gaan naar de Gentse Feesten: het kan altijd en overal (zwaar) misgaan. Maar ieder risico is ook een kans, een kans op iets heel mooi.

Net daarom is het zo belangrijk om vandaag te leven. Heb je al zo lang zin om er eens een paar dagen op uit te trekken met vriendinnen? Maak er nu werk van en wacht niet tot je kinderen groot genoeg zijn. Zin in een glas champagne op een doordeweekse werkdag? Gewoon doen. Morgen ben je misschien te ziek om er van te genieten. Droom je al zo lang van een verre reis? Wacht niet. Je weet maar nooit.

Ik hoop dat ik nog lang mag leven, dat ik mijn meisjes mag zien opgroeien en dat ik mag kennismaken met eventuele kleinkinderen. En als het anders loopt, is dat jammer. Maar mijn eerste vierdertig jaar waren alvast erg intens en waardevol. Dat kunnen ze ons alvast niet meer afpakken.

De Gentse feesten

‘Op de Gentse Feesten verliezen sommige mensen toch elke vorm van normbesef. Ik vraag me soms af van onder welke steen die vandaan gekropen komen.’

Veel mensen houden blijkbaar niet van de Gentse feesten. Fans zijn er al genoeg, denk ik stiekem. Iedereen is vrij te doen en te denken wat hij wilt. Ik ga hier niemand proberen overtuigen. Toch blijf ik het gevoel hebben dat dergelijke uitspraken eerder getuigen van onwetendheid.

De Gentse feesten, het is een buitengewoon groot en gevarieerd event. Gedurende tien dagen geven allerhande organisaties het beste van zichzelf. Kleinschalig kindertoneel of een groot wild concert, alternatieve dansworkshops of hard beats in de vooruit, intieme klassieke concerten of samen dansen op Radio Modern, gezellige drukte op pole pole of rustig bootjes varen, frieten en curryworst of een heerlijk verrassingsmenu, en nog zo veel meer.

Zouden er mensen bestaan die echt alles oprecht kul vinden? Ik vermoed dat de meerderheid het programma niet eens bekijkt. De Gentse Feesten, dat is gewoon veel volk en veel alcohol zeker?

En het zijn natuurlijk ook deze mensen die Bata Bata van Cirq marginaal en plat vinden, ook al zijn ze er nog nooit geweest. Humor is nu eenmaal moeilijk uit te leggen. En kunst flirt altijd een beetje met de grens. Dus als ik op facebook schrijf dat we gezellig gelachen hebben met minderheden, dan kreeg ik natuurlijk meteen de wind van voor. Hoe durf ik?

Hou u dan maar vast. Ik heb mijn kinderen in een kooi opgesloten, als aapjes. Ze kregen er apennootjes en bananen, en ze vonden het geweldig. Nina liet zich schminken als een mulatje en Flo heeft een hele namiddag op de draaimolen ‘word zo zat als je ouders’ gezeten. We hebben gelachen met elkaar maar vooral met onszelf. En op het einde van de namiddag werd iedereen witgewassen.

Met mijn normbesef is er niets mis, integendeel. De hele middag was niet alleen heel leuk, het was voor iedereen ook heel leerrijk. Maar net als een goed restaurant ga ik Bata Bata hier niet te hard aanprijzen. Jullie hebben gelijk, de Gentse Feesten dat is niets voor u. Met dit weer rij je beter een dagje op en af naar zee, of naar Plopsaland. 😉

Campo Santo

Het kerkhof Campo Santo ligt achter ons deur, lees op fietsafstand. Het leek mij een beetje een luguber maar tegelijkertijd waardevol zomeruitstapje. Kwestie dat de meisjes eens op een kerkhof komen voor er iemand sterft.

– Zijn die graven echt heel oud?
– Heel heel oud, meer dan honderd jaar.
– Ouder dan jou?
– Veel ouder. 😉 Die mensen zijn gestorven nog voor mémé geboren werd. Het zijn de opa en oma van de opa en oma van jou opa en oma.
– Waren dat de eerste mensen?
– Neen, die zijn nog veel veel ouder.
– Mama? Wie waren dan de eerste mensen?
– Hum. Kweetnie. Alle, ik weet het wel maar het is een beetje ingewikkeld om het uit te leggen.
– Toe.
– De eerste mensen waren eigenlijk geen mensen. Het waren apen, die plots besloten om op hun twee achterste poten te gaan lopen. En dan werden ze slimmer, maakten ze huizen en droegenz e kleren. En zo werden apen mensen. Dat is het ene verhaal. Sommige mensen geloven dat God eerst een man maakte, Adam. Maar omdat Adam zich verveelde, gaf God hem een vriendinnetje Eva. Zij kregen kindjes en die kindjes kregen weer kindjes en nu zijn we met miljarden mensen. 

– Welk verhaal geloof jij mama?
– Ik geloof niet in Adam en Eva. 
– Oh spijtig. Ik vind het verhaal van Adam en Eva mooier. Toe, ga jij ook in Adam en Eva geloven? 
– Mmm
– Toe mama. Dat van die apen vind ik niet zo leuk.
– Mmm, ik geloof … Ik geloof … in dino’s. 
– Dino’s? Ah tof! Ik geloof ook in dino’s. Liggen die hier ook begraven?

 

Toffe uitstap. Echt! 😉

Sportkamp

Omnisport, dat betekent alles en niets. Een sporthal voor als het regent, een grasveld bij mooi weer, een doos basis sportmateriaal en een paar enthousiaste moni’s: meer stelt zo een sportkamp van de stad Gent eigenlijk niet voor. Maar mijn meisjes vinden het telkens opnieuw geweldig. En wij dus ook 😉

Want hoe leuk ik mijn kinderen ook vind, die paar uur rust doet deugd. Flo gaat voor de eerste keer mee. Vanaf drie jaar stond er op de site en voor eens heb ik die leeftijdsgrens in mijn voordeel genomen. Natuurlijk besef ik dat Flo nog erg jong is, en dat ze veel aandacht en extra zorg vraagt. Maar dat is thuis ook zo. Een weekje zullen die monitoren wel overleven.

Op dag twee hield ze een striptease op de speeltuin. En gisteren vond ze haar sportschoenen plots niet meer leuk. Of ze volgende week opnieuw op kamp komen, vroeg de begeleidster Nina. Neen? Het meisje kon haar opluchting nauwelijks verbergen. 😉 Gelukkig vindt Flo het kamp erg leuk, en is ze ’s avonds goed moe.

TEDx

TED is zalig, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik er niet toe kom om op regelmatige basis naar hun filmpjes te kijken. En net daarom boekte ik kaarten voor TEDx, in Gent.

’48 euro voor een hele dag? Dat is wel veel geld.’
Goedkoop is anders maar eigenlijk vind ik de prijs best wel meevallen. Investeren in jezelf is altijd waardevol. In België zijn we gewoon verwend. Er bestaan hier zo veel gesubsidieerde opleiding- en leervormen dat we niet meer beseffen wat onderwijs echt kost. En een real-life voordracht ervaar ik altijd anders dan op tv. Die bedenking maak ik me trouwens ook vaak bij comedy.

Zoals altijd zaten er goed en minder sterke voordachten tussen. Het enthousiasme van Nic Balthazar blijf ik aansteking vinden, in tegenstelling tot de weinig vernieuwende monoloog van Marleen Temmerman.

Inspirerend vond ik de vraag van Agnes Nairn. ‘Sluit u ogen en denk aan jezelf als kind. Het is een geweldig leuke dag. Je bent aan het spelen en maakt veel plezier.’ Open je ogen: waar ben je nu? 80 % van de volwassenen verbeeld zichzelf buiten. Als je dezelfde vraag nu aan kinderen stelt, denkt bijna 40 % aan een pretpark type Disneyland of Walibi (zonder speedypass ;-)). Slik

Ook leerijk was ik de voordracht van Pierre Pirard, een CEO die zijn carrière opgaf om leerkracht te worden in een concentratieschool in Molenbeek. Volgens hem maken verwachtingen het grote verschil. Leraars die veel verwachten, krijgen gelijk (en omgekeerd werkt het jammer genoeg ook zo). Een mooie les zeker met Nina in mijn achterhoofd.

Deze boeiende dag eindigde met een gezellige receptie waar we alle die nieuwe kennis lekker weer wegspoelden. Een aanrader 😉

Dag Gent

Velen van jullie zullen dit weekend de afscheidsbrief van Pascale Pettersson al gelezen hebben. Precies vier jaar geleden trokken wij ook het centrum uit, weliswaar om andere redenen. Met een gezin leven van een half time uit het onderwijs, het lijkt me logisch dat dat heel erg moeilijk is. Of dat in een dorp echt anders wordt, betwijfel ik een beetje. Toch wil ik haar geruststellen.

Hoe verknocht wij ook waren aan het stadscentrum waren, ik heb nog geen seconde spijt gehad van de verhuis. Toen mijn mama overleed wou ik zo snel mogelijk iets kopen. Huren vind ik gewoon een heel slechte belegging. Bob en ik waren nog niet zo lang samen, en we zagen ons dus niet meteen aarden op den buiten of in een verkaveling. Veel familieleden hebben ons destijds de aankoop afgeraden. “Kinderen hebben een tuin nodig. Die drukte en al dat verkeer, jullie gaan dat snel beu worden.” Alsof een huis kopen een eeuwenlange verbintenis is.

Ik heb heel graag gewoond in het centrum. Joggen langs de coupure, aperitieven aan de graslei, dok of de Blaarmeersen als strand, de Gentse feesten te voet, Gent als onze achtertuin. Pas toen ons derde kindje op komst was, begonnen we te twijfelen. Eén kindje neem je gemakkelijk even mee naar het park, met drie ben je toch een stuk minder mobiel. We hebben nog gedacht aan een dakterras-tuin maar dat mocht niet van de buren. Bovendien werd mijn fotostudio een beetje klein en begon de parkeerstress door te wegen. En dus verkochte we ons huis en trokken zoals veel van onze vrienden naar de rand.

Is dat jammer? Neen. Toegeven: we zijn in de buurt gebleven maar moest ik de keuze opnieuw moeten maken zou afstand nu nog minder een rol spelen. Misschien hoort er bij iedere levensfase wel een andere woon- en leefstijl. Voor studenten en jonge koppels is Gent nog altijd een heerlijke stad. En in het weekend kom ik er graag eens met de kinderen. Maar als gezin van drie vind ik (maar dat is natuurlijk persoonlijk) een beetje meer ruimte en rust handiger en gezelliger.

Nieuwe buren

Ik ben een grote fan van de Decathlon, zeker voor de kinderen maar ook voor mezelf. Niet dat ik zo veel aan sport doe 😉 Maar ik hou wel van betaalbare kledij dat tegen een stootje kan. En ze verkopen er ook zo leuke gadgets en verjaardagsgeschenkjes, van zwemgerief en buitenspeelgoed tot warme handschoenen en kleurrijke zaklampjes.

Jammer voor mij maar gelukkig voor mijn portemonnee moet ik er voorlopig best ver voor rijden, naar Antwerpen of Brugge. Maar daar komt dus verandering in. Decathlon gaat zich niet naast de Ikea maar wel naar de Weba vestigen. En dat is achter mijn hoek, op loopafstand als het ware.

Danger 😉 

Morgen

Morgen, gaat het gebeuren…

Het zal je maar overkomen, zo een zoon met musicalbloed. Mijn schoonzus kan zo van job veranderen, van turnjuf naar producer. Wat zij en de kinderen de voorbije maanden voor elkaar gekregen hebben, is buitengewoon. Want er komt nogal wat kijken bij zo een voorstelling. Drie dagen geleden brak nog een van de meisjes haar arm, op twee plaatsen. En gisteren was het generale repetitie.

Misschien kan ik al een stukje filmen , dacht ik. Zo gemakkelijk ging het natuurlijk niet. Eerst moesten al die mini-artiesten geschminkt worden en dan kregen ze elk een draadloze microfoon aan, gevolgd door een uitgebreide soundcheck. Terwijl de ene overstuur was, konden we de andere nauwelijks horen. En natuurlijk moeten alleen de kinderen op het podium te horen zijn, en niet het geroezemoes backstage.

Na de eerste repetitie moesten twee kinderen afhaken, en werd ik gepromoveerd tot stand in. Nog een geluk dat ik het altijd ben die de foto’s maak 😉 Nu kan ik wel met kennis van zaken zeggen: het ziet er allemaal veel eenvoudiger uit dan het is. Het werd laat, te laat. De kinderen waren op het einde allemaal doodmoe, wat zelfs zorgde voor een paar traantjes. Pas om elf uur lag Manou in bed en deze ochtend hebben we de schoolbel niet gehaald.

Maar we zijn klaar. Morgen is het zover en gaat alles in zijn plooi vallen. Morgen … gaat het gebeuren 🙂

Volgens leeftijd

Zaterdag was het weer zover. Dan probeerde zoals veel Gentenaars mijn kinderen in te schrijven voor een zomersportkamp. De race begon om 9 uur en ik heb me ooit laten wijsmaken dat je meer kans maakt via de telefoon. Het doel was om mijn drie meisjes samen in te schrijven voor een weekje in juli in de Wolfput, een sporthal hier in de buurt.

Om 9.40 geraakte ik eindelijk binnen. Voor Manou was er al geen plaats meer. Voor het kamp “omnisport voor kleuters” was er wel nog plaats. Ik besloot om Nina en Flo toch in te schrijven.

– Maar ik zie hier dat Nina in 2006 geboren is.”
– Nina zit in de derde kleuterklas. Mijn dochter is motorisch een beetje achter. Ontwikkelingsstoornissen, begrijpt u?
– Maar ze is van 2006. Ik kan ze dus niet inschrijven voor een kleuterkamp.
– Vorig jaar schreef ik ze in volgens leeftijd en na een halve dag sukkelen moest ze toch van groep zakken. Hetzelfde gebeurde trouwens ook tijdens de zwemles van de stad Gent. Dat dit niet zo leuk is voor haar. Nina is een jaar ouder dan haar klasgenootjes en toch is ze nog altijd de kleinste. Waarom zou ik hierover liegen?
– Ik begrijp het maar ik kan haar niet inschrijven. Ik zal Nina op de reservelijst zetten.

Er was dus plaats; ik was op tijd en toch heb ik Nina niet kunnen inschrijven. Pech. Ik vind wel iets anders en toch baal ik, uit principe.

Kinderen worden altijd en overal opgedeeld volgens leeftijd. Ze moeten ergens een grens trekken, ik begrijp dat wel. Maar voor Nina is het een verloren zaak. Ze was amper 41 centimeter bij de geboorte. Dat is 10 centimeter kleiner dan haar zus Flo. Die achterstand gaat ze nooit meer inhalen. Iedereen groeit. Hoe goed zij ook vooruit gaat, andere kinderen groeien ondertussen ook.

Al lachend beweer ik soms dat Nina’s geboortedatum beter zouden vervalsen. Een jaartje minder, daar zou niemand aan twijfelen. Nina kan zelfs gemakkelijk voor een 4-jarige doorgaan. De werkelijkheid is moeilijker. Wie Nina voor het eerst ziet, gelooft meestal niet dat ze al 6 is.

Later die dag belde de sportdienst terug. Of ik 5 minuten tijd had voor een tevredenheidsenquête. “You’re kidding right?”

Musical Robin Hood

Ons neefje Remi doet het weer. Deze week was hij trouwens al te zien op tv, en ondertussen werkt hij hard verder aan zijn nieuwe show:

Kent u het verhaal van Robin Hood? Of dacht u het te kennen? Kent u het talent van morgen? De voorstelling Robin Hood is een professionele show volledig gemaakt door kinderen van 7 tot 12 jaar. Ons jong talent heeft hier meer dan een jaar aan gewerkt. Gedurende anderhalf uur geven ze het beste van zichzelf. Acteerprestaties op niveau, dubbele bodems en spitsvondige humor, prachtige kostuums en zuiver zangwerk.

Robin Hood is een voorstelling die u niet snel zal vergeten. Durft u het aan?

Tickets zijn vanaf deze week te koop en kosten 7 euro, een koopje als je ziet hoeveel tijd we (vooral hij en zijn mama) er al hebben ingestoken. Dit is een echte voorstelling en geen schattig kindshowke.

Neen u hoeft ons niet te persoonlijk kennen om toch te komen kijken. Remi wordt de bv van morgen 😉 en vandaag kan u hem nog bezig zien voor een betaalbare prijs. En als dat niet genoeg is om u te motiveren: mijn schattige dochter Manou doet ook mee. 😉

Schoolstrijd

Even recapituleren. Wij hadden het geweldige idee om te verhuizen naar Oostakker toen Manou en Nina al naar school gingen. In de eerste school van onze keuzes was er geen plaats meer, en zou er in de kleuterklas ook nooit plaats vrijkomen. “Met 34 kinderen voor u heeft het weinig zin dat ik u alsnog op de wachtlijst zet”, aldus de directie.

En toen begonnen wij aan een heuse schoolzoektocht. Mijn voorkeur ging uit naar één voor iedereen, een kleine gewone school in de buurt waar zowel mijn meisjes als wij ons goed zouden voelen. Dat bleek veel moeilijker dan verwacht.

In Gent kampen alle scholen met een vreselijk plaats tekort. Het is overal hetzelfde liedje: overvolle klassen, overgestructureerde scholen, kleine afgeleefde lokalen en een systeem dat vaste benoemingen plaats boven warmte en motivatie.

Waarschijnlijk ligt het aan mij. Scholen met een sluissysteem om ouders buiten te houden en waar je enkel na afspraak met de juf kan overleggen, scholen met zo kleine refters dat lagere school kinderen in drie shiften moeten eten (waarbij de laatste groep dus tot 12,45 moet wachten), kleuterklassen die ondanks de wettelijke regel geen natte broeken toestaan (3 keer pipi is wachten tot het volgende instapmoment), leerkrachten die weigeren om bij het middageten antibiotica te geven uit principe (dat behoort niet tot mijn takenpakket), klassen waar alle kinderen kansarm zijn, juffen die kleuters tot een uur in de hoek stellen of wiens creativiteit niet verder gaat dan een paar studio100-inkleurplaten, leerkrachten die een vijfde verjaardag “vergeten” (geen tijd die dag sorry), turnjuffen die kinderen van zes buizen, leerkrachten die “gestolen” schoenen (na de turnles) gewoon weglachen, …(Voor alle duidelijkheid: dit hebben wij niet allemaal zelf meegemaakt, gelukkig.)

De Gentse scholen zitten allemaal overvol en dat heeft zo zijn gevolgen. Zelf heb ik mijn het voorbije jaar te pletter gepiekerd over welke school het beste zou passen bij mijn meisjes. Kan Nina een grote school aan? Of kiest ik beter voor methode-onderwijs of type 8? En ook Flo is een “speciaal” kindje.

Gisteren kreeg ik (nog maar eens) negatief bericht van meldjeaan: er was geen plaats in de door u gekozen scholen. Nadenken over welke school bij mijn kind past, heeft duidelijk geen zin. Kiezen voor een bepaald onderwijsbeleid zit er in ons geval niet in. Er is sowieso geen plaats. Ik mag al blij dat dat mijn drie meisjes überhaupt terecht kunnen in een school in de buurt. Dat ze volgend jaar alle drie mogelijk naar een ander school zullen gaan, moet ik er maar bij nemen. Maar ik geef toe: ik baal.

Een school voor Flo

Flo gaat niet graag naar school. Dat vind ik heel jammer.

Het is een ingewikkeld probleem. Enerzijds klikt het niet met de juf. Onze persoonlijkheden liggen heel ver uit elkaar. Bovendien zitten er echt veel kindjes in die klas. Ik begrijp dat het voor die juf ook niet gemakkelijk is. Flo vraagt veel extra aandacht. En natuurlijk ben ik overgevoelig als het over Flo gaat.

Het kind heeft al veel meegemaakt: aanvallen, opnames, onderzoeken, bloed prikken, sondevoeding, massa’s medicatie en al de bijhorende bijwerkingen. Haar emotionele reserves zijn op, zeker de laatste weken. Het laatste wat ze nu nodig heeft is een strenge, klassieke en overwerkte juf die haar een hele dag door negatief corrigeert. Kleuteronderwijs moet vooral leuk en speels zijn.

Wat nu? Het plan was om het schooljaar uit te zweten. Nina verandert volgend jaar hoe dan ook hopelijk naar de school van Manou. Indien nodig zou ik dan nog een alternatief kunnen vinden voor Flo. “Je pakt het probleem niet aan. Je stuurt Flo amper nog naar school. Dat is geen oplossing. Bovendien zitten we dit jaar nog niet aan de helft, ” bemerkte de thuisbegeleidster.

En dus heb ik er weer een probleem bij. Een gesprek met de juf en met de directie hebben we al geprobeerd. Wij wonen in Gent, waar scholen al jaren overvol zitten. Even “snel” van school veranderen, zit er jammer genoeg niet in. Zucht.

En dus gaan we het nog verder moeten uitzweten. Ik wil het ook echt een kans geven want thuis spendeert ze haar dagen voor tv. Na de officiële inschrijvingsperiode van de stad Gent ga ik toch nog eens rondbellen, ook al besef ik dat wij stilaan schoolhoppers aan te worden zijn.

Maar als je kind iedere ochtend de boel bij elkaar huilt en schreeuwt omdat ze echt echt echt niet naar school wilt, dan breekt mijn hartje toch een beetje.

Winterdroom

Kerstavond mocht wel iets bijzonders worden ook al stond er geen familiefeest op het programma.

Dus besloten we om de avond te beginnen op Winterdroom, een soort kerstkermis met schaatspiste. Vorig jaar vond ik het er veel te druk om te schaatsen. Maar op kerstavond zou het rustiger zijn, dacht ik, zonder Chirogroepjes of tienerbendes.

Wat een geweldig plan. De piste was zo goed als leeg, wat handig is als je verschillende beginnelingen tegelijk moet begeleiden. Winterdroom is een aanraden op kerstavond (alhoewel, als jullie nu allemaal hetzelfde doen, is het gedaan met de rust ;-)). Het plan was om te schaatsen met Manou en Nina, terwijl Bob op Flo zou letten. Alleen jammer dat de schaatspiste een beetje gesmolten was en ieder val dus gepaard ging met een koude douche. De volgende keer trekken we onze skibroeken aan. 🙂

Zowel manou en Nina vonden het aanvankelijk moeilijk, ondanks onze schattige pinguïn. Maar de mooie lichtjes en de vrolijke kerstmuziek maakten veel goed. En dan wou Flo toch ook ABSOLUUT op het ijs. Leuk dat ze het vond (mijn rug iets minder). Volgend jaar gaan ze dus allemaal schaatsen, al moet ik dan misschien toch een extra begeleider voorzien 😉

De dokter doet het soms beter niet

Het is allemaal mijn fout, laten we dat niet vergeten.

Toen ik gisterenavond Flo van bed wou verleggen, kwam de uiteinde van haar sonde klem te zitten. Ik tilde haar uit bed en zo trok ik per ongeluk ik het buisje uit haar neus. Hel. Wat nu? Ik heb even getwijfeld om het er zelf terug in te duwen, maar het leek me toch verstandiger om “snel” naar de spoed te rijden.

In de wachtzaal zaten vijf mensen voor ons. We hebben lang moeten wachten en dan kwam meteen “de dokter” ons halen. “Vertel eens.” Eigenlijk zochten we gewoon iemand die de sonde snel opnieuw kon steken, meer niet. De jonge man, assistent pediatrie, leek onzeker en overspoelde me met vragen waar ik niet kon op antwoorden: hebt u een idee van de dikte van die sonde? En hoe diep zat die in haar maagje?

Uiteindelijk kwam hij toch aanzetten met het nodige materiaal. Hij leek een beetje zenuwachtig, en ik werd het meteen ook. Waar zitten al die verpleegsters? De vorige keren zat dat buisje er op een twee drie in, zonder vragen. Nu leek het een halve ingreep. En dat werd het ook. De sonde ging er in. Flo huilde heel hard en het ding schoot er meteen terug uit. Hij probeerde het nog eens. Zit de sonde nu wel goed? Hij twijfelde, zoog aan het buisje, luisterde, trok het buisje een beetje terug en nog eens en nog eens.

“Ik stel voor dat we foto’s maken om te zien hoe diep ze nu zit.” Mijn moederhart brak. Ik heb enorm veel bewondering voor artsen maar er zijn grenzen. Dat ik het niet goed begreep, dat ze al verschillende sonde gehad heeft en dat er nog nooit foto’s zijn gemaakt. En dat Flo echt al genoeg afgezien heeft.

Even later gaf hij zelf toe dat hij “niet zo veel ervaring had” met het steken van sondes. En dat hij een verpleegster van de intensieve zorgen had gebeld. Die kwam en 2 minuten later zat de sonde er in, op zijn plaats. “Geen probleem hoor, lachte ik toch nog vriendelijke de dokter. Iedereen moet het leren he.”

“Neen dat moet ik niet. Ik moet helemaal geen sondes steken. Ik ben een dokter. Ik moet nadenken over een oplossing voor haar Glut1 probleem.” Als hij mij van die stomme epilepsie kan verlossen, is het hem helemaal vergeven. Maar ik denk toch dat er nog een beetje werk aan de winkel is, al is het maar op communicatief vlak 😉

Het hele avontuur doet me denken aan enkele jaren geleden, toen ik het schitterende idee had om onze (oudere) huisarts te vragen bloed te trekken. Na jaren van probleemloos prikken, bleek ik plots moeilijke aders te hebben 😉

Bedankt

Een schouderklopje, het doet altijd goed. Veel mensen verdienen op regelmatige basis een compliment, ook zij achter de schermen trouwens. Eigenlijk zou ik iedere week iemand in “de bloemetjes” moeten zetten, misschien niet altijd zo letterlijk als vandaag.

De keuze voor deze week lag alvast voor de hand: IZP, over de dienst intensieve zorgen pediatrie van het UZ Gent. Dokters, verpleegsters tot het poetspersoneel: iedereen was oprecht begaan en hartelijk. Ze hebben ons snel en goed geholpen, ondanks het plaatsgebrek. Echte bloemen zijn op de afdeling niet toegestaan, wegens infectiegevaar, dus knutselde ik gisterenavond een papieren boeket in elkaar. Bedankt !

 

Het kan snel gaan

Vorige week donderdagochtend was er nog niets aan de hand. ‘Niets’ is natuurlijk wel erg weinig maar Flo deed het redelijk goed. Die avond at ze niet, met alle gevolgen van dien. Zaterdag was hel, zondag bleef ze tegen alle verwachtingen redelijk stabiel.

De neuroloog stelde een reeks oplossingen voor:  meer medicatie, een maagsonde in noodgevallen of een buiksonde voor de nachtvoedingen. “Maandag gaan we alle pistes eens grondig overlopen en dan kunnen we zien hoe we de toestand verder aanpakken.”

Maandag is een drukke dag in het ziekenhuis. Alle begrip. Er kwam een diëtiste op bezoek die me warm maakte voor de buiksonde, al was het maar omdat we dan eens een nachtje zouden kunnen doorslapen. En dan plots kregen we te horen van een andere neuroloog dat we toch naar huis mochten, met meer medicatie. Diagnoses evolueren blijkbaar snel, te snel voor een vermoeide mama.

Kritisch en mondig als ik ben 😉 was ik natuurlijk niet meteen akkoord. Natuurlijk wou ik wel graag naar huis maar ik was helemaal niet overtuigd van de nieuwe medicatie.

En dus volgt er nu een “proefperiode”. We mogen het nog eens proberen: Flo met de huidige cocktail zo goed en lang mogelijk aanvalsvrij houden. Ze moet dus regelmatig trage suikers eten, ook ’s nachts. Nu ga ik dus op zoek naar nieuwe oplossingen: een vlottere samenwerking met de juf, boterhammen op fruitdag én nieuwe recepten met maïszetmeel voor ’s avonds want haar papfles is ze grondig beu.

Wordt vervolgd …