Water, daar zit toch echt geen smaak in. Ik geef het toe, ik kan dagen, zelfs weken zonder. Maar mijn meisjes drinken ook te weinig, en cola of wijn zijn voor hen geen echte opties. 🙂
Daarom kocht ik deze week een klassieke Franse karaf. Iedere maaltijd ‘toasten’ we en zo werkt iedereen toch een glas binnen.
Naast mijn kroost voed ik dus ook een beetje mezelf op 🙂
Onze huisruil kwam tot stand via het internet. Ondertussen ‘wonen’ wij dus al drie dagen in een huis van mensen die wij nog nooit hebben gezien.
Dat is best raar. Je ontdekt hun huis, hun interieur, de fotokaders aan de muur, hun boeken en dvds en onbewust puzzel je een totaalbeeld bij elkaar. Ze houden van retro, net als wij. Hij houdt van muziek, denk ik als ik al die instrumenten ziet liggen. Ze lezen de Volkskrant, eten veel (of misschien altijd) vegetarisch en reizen graag. Op de kalender staat dat ze deze zomer naar Thailand gaan met de kinderen, net als wij.
Naast de gelijkenissen bots je automatisch ook op verschillen. Zo was er niet één wijnglas te vinden in huis. Drinken zij dan nooit wijn? En om de microgolfoven te gebruiken moest je de koelkast laten openstaan want dat toestel stond in een hoge, haast onbereikbare kast erboven. Dat leek ons erg onhandig voor een toestel dat je meermaals per dag gebruikt. Of hoe warmen zij ‘ s morgens anders (choco)melk, of een portie soep tussendoor of gewoon de restjes van gisteren? En zij vegen blijkbaar terwijl wij eerder stofzuigen.
Sommige verschillen zijn natuurlijk landelijk. Nederlanders wonen over het algemeen heel klein, en alle beschikbare ruimtes worden gebruikt. Zo bevond de badkamer en slaapkamers zich in de kelder, wat ik ondanks de leuke inrichting toch een beetje benauwd vond. Dit is toch een heel andere manier van leven, zelfs in vergelijking met de Belgische minikavels.
Iedereen fietst er en de fietspaden zijn geweldig maar fietshelmen zijn er duidelijk nog niet in de mode. Moderne scholen maar overal enkel glas, zeker in privé woningen. Oneindig veel groene en mooie speeltuinen maar een eigen tuin die de naam waard is, kennen ze er nauwelijks.En op vlak van sorteren kunnen ze nog wel iets leren van ons.
Maar ik kan ze wel smaken, die Hollanders. Opener en toegankelijker dan Belgen. Ik idealiseer het niet. Als kind was ik drie jaar lang omgeven door Nederlanders. Ik ken de keerzijde van die mondigheid. En toch voel ik me er nog steeds heel erg thuis.
En dat swappen is een ontdekking. Het is veruit de leukste, goedkoopste en gemakkelijkste manier om met kinderen een stad te beleven. Ik ga alvast meteen op zoek naar een nieuwe uitwisseling. 🙂
Het is geen grootse poëzie maar ik vind die nieuwjaarsbrieven toch erg charmant. De combinatie van schroom en trots, is aandoenlijk. Van waar zou deze gewoonte komen? Zou het typisch Belgisch zijn? Of Europees? Als kind vond ik het waarschijnlijk niet zo leuk. Ik kan me er alvast niets meer van herinneren. Dat gaat mijn meisjes niet overkomen 😉
In Ecuador (en waarschijnlijk in nog andere landen) is het de gewoonte om meisjes vlak na de geboorte gaatjes in de oren te schieten. “Hoe kan je anders zien aan een baby of het een jongen of een meisje is?” Iedereen doet het daar. Het is eenvoudig. Op die leeftijd beseffen kinderen trouwens niet wat er gebeurt. Er valt iets voor te zeggen.
Maar hier, in België en voor mijn meisjes vond ik het toch geen goed idee. Misschien zouden ze helemaal geen gaatjes willen. Je weet maar nooit met die jeugd van tegenwoordig 😉
Manou heeft lang getwijfeld, vooral uit angst voor de bijhorende pijn denk ik. Nina was wel overtuigd. En dus maakte de meter een afspraak met Sinterklaas. In plaats van een geschenkje kregen de meisjes dit weekend gaatjes.
Manou was een beetje bang maar verder zijn ze erg flink geweest. De gaatjes zitten er in zonder ook maar één traantje. In “mijn tijd” waren knopjes of bolletjes verplicht. Nu mochten ze meteen kiezen tussen verschillende prachtige bloemetjes.
Goh, wat worden mijn dames toch snel groot …
Achter de camera 