#videoblog

meilentefeest from annelissen on Vimeo.

In mei vierden we Nina’s lentefeest en Manou’s verjaardag, met veel zon én water.

Lentefeest

In de kleuterklas was Nina overtuigd ‘gelovig’. Kindje Jesus was haar vriend, wat natuurlijk niet zo uitzonderlijk is op een katholieke school. Nina wou kost wat kost haar eerste communie doen, ook al is ze niet gedoopt. Maar wij laten de meisjes zelf kiezen en begin dit jaar verwittigde ik dus de juffrouw. Geen probleem: indien nodig kon Nina gewoon gedoopt worden tijdens dezelfde dienst. Handig.

En net toen iedereen zich verzoend had met deze onverwachte godsdienstige wending, veranderde mijn dochter van gedacht: ‘ik wil het lichaam van Christus niet opeten. Ik lust dat niet, zo een hostie.’ Zuiver op basis van smaak al dan niet aansluiten bij de Rooms Katholieke kerk leek mij een beetje oppervlakkig maar Nina was niet meer te overtuigen.

En dus vieren we zondag haar lentefeest.

Sommige mensen vinden communies en lentefeesten een verplicht nummertje, lees ik ind e krant vandaag. Ik niet. Ik hou van feesten. Iedere gelegenheid is goed om af te spreken met de mensen om wie je geeft. En de overstap van kleuter naar lager onderwijs vlijkt mij een mooie reden. Kinderen worden zo snel groot, toch?

Nina kijkt enorm naar uit naar haar feest. Al maanden telt ze af: ‘hoeveel keer moet ik nog slapen? Nog 45 keer? Maar dat is nog zooo lang …’ Mu is het dus eindelijk bijna zover. Nog precies 4 dagen (2 eigenlijk want donderdag en zaterdag moet ik werken) heb ik om alles klaar te krijgen. Spannend 😉

Videoblog: de lente

Eén filmpje per maand lijkt me genoeg. Maar begin april trokken we naar Brighton, en de rest van de maand … had ik eerlijk gezegd gewoon veel andere zaken aan mijn hoofd. Wachten tot eind mei bleek dan weer te veel van het goede. En dus koos ik voor ‘De Lente’, voor die mooie, heerlijk warme en zonnige dagen in april. Lieve zon, ik mis u. Kom gauw terug 🙂

Videoblog: april – mei from annelissen on Vimeo.

Videoblog: Brighton

Homeswap in Brighton from annelissen on Vimeo.

Tussen de bloemen

* Ga je eens stoppen aan die gele bloemen? Dat is een mooie locatie voor foto’s.
* Dat is een veld, van een boer. Daar mag je niet zomaar tussen lopen.
* Tja. Wij spreken geen Engels. Toch? Konden het bordje niet lezen. Het is bovendien een heel groot veld en ik heb maar vijf minuutjes nodig. Die boer merkt dat niet eens. Voor een leuke foto moet je iets over hebben.

Stapje

En toen stapte de kleine zus voor het eerst 😉 Altijd een schoon moment, vind ik.

(En voor een beetje aandacht doen kinderen echt alles, ook zichzelf overtreffen.)

Blogameetup

* Waar ben ik eigenlijk aan begonnen, dacht ik terwijl ik razendsnel in de douche sprong na een rustig en gezellig vakantieweekje aan zee.

* Gelukkig werd ik opgepikt door Nike van Nike blogt en werd het een erg gezellig rit. Nog eens super bedankt Nike (en wat een leuke naam trouwens) !

* Over wat blog jij? Tja, goede vraag maar veel verder dan ‘over fotografie en mijn drie kinderen’ kwam ik niet. Een beetje melig, besef ik. Misschien moet ik toch eens nadenken over een origineler thema. 😉

* Sorry maar ik naai niet, en bij het zien van zo veel leuke stofjes vind ik dat best jammer. Veel zin om geld te verdienen met deze blog heb ik ook niet. Misschien scheelt er wel iets met mij 😉

* Hoedje af voor Soetmin. Tussen ‘we moeten eens afspreken’ en een ‘ echte blogmeeting’ ligt een berg werk. Soetmin is een straffe en heel charmante madam (en scherven brengen geluk ;-)). Ze heeft dat buitengewoon goed gedaan!

* En natuurlijk bedankt aan alle sponsors. Iedereen ging naar huis met niet één maar twee goodiebags vol leuke spullen en bons: een mini tafelkleed van Lola (van de toile cirée), chocolade, toffe oorbelletjes, polabora-prints enzovoort. Cadeautjes krijgen is altijd tof.

Verder heb ik erg genoten van de heerlijke bagels. De kleurrijke cupcakes zagen er ook mooi uit maar ik ben niet zo dessert-minded. En de wasbar bleek een gat in mijn cultuur. Ik zie mezelf daar niet meteen zitten met mijn berg vol stinkende en modderige kinderenkleren maar het is wel een stijlvolle en originele locatie voor een leuke babbel.

* Het werd een gezellige avond. De afwezigen hadden – zoals altijd -ongelijk 😉

Eentje

Eentje is geentje, zegt het enige kind. 🙂

Dat klopt natuurlijk niet. Een leven met of zonder kinderen is nauwelijks te vergelijken. Toch moet ik vaak glimlachen met uitspraken als ‘die van mij telt voor drie’. Mijn kindeen tellen alle drie voor drie, en drie maal drie is negen. Dat werd dit weekend nog maar eens duidelijk.

Zaterdagmorgen vertrokken Manou en Nina dus op kamp. Zaterdag werd een drukke werkdag maar zondag had ik Flo helemaal voro mezelf. In de voormiddag had ik nog een fotoshoot gepland en ’s avonds kregen we bezoek. Omdat de papa met zijn vrienden op stap was, zouden Flo en ik zorgen voor het diner.

Terwijl deugniet zich rustig bezig hield in de speelkamer, bleef ik ’s morgens tot acht uur in bed liggen (zalig). Ontbijt met verse pannekoeken, samen in bad, fotoshoot en dan samen naar de Delhaize, de ideale winkel voor wie geen idee heeft van wat hij (of zij) zou kunnen klaarmaken. Flo koos pizza als middageten en ’s avonds ging ik voor hapjes, salade en wok.

Half twee leek me een beetje vroeg om al aan het eten te beginnen en dus speelde mijn dochter en ik eerst een beetje in de tuin. Lenteschoonmaak, hondedrollen opkuisen, samen op de trampoline, haar fiets van onder het stof halen, enzovoort. Na een uurtje besloot ik binnen ook eens aan te pakken, beetje stofzuigen en terwijl ik toch bezig was kon ik even goed de keuken eens dweilen en de zetels invetten. Ik geef toe: Flo kan zich ook heel goed alleen bezighouden.

Om drie uur hebben we samen de speelhoek opgeruimd, om met het poppenhuis gespeeld. Ik was de baby 😉 En toen was het half vijf, nog steeds een beetje vroeg om aan het eten te beginnen maar een goede mise-en-place kan nooit kwaad. Om half zes stond mijn wok klaar en was de tafel gedekt.

Tegen dat het bezoek aankwam, zat ik mijn tijd te verdoen op facebook. 😉 Waar vakantiekampen toch allemaal niet goed voor zijn.

Kletsboek

De papa begreep het niet goed: ‘ volgens mij kletsen jullie meer dan genoeg.’ Met vier vrouwen wordt er bij ons inderdaad nogal wat af gepraat. En toch.

Veel volwassenen idealiseren hun kindertijd. ‘De leukste periode van je leven’,  beweren velen achteraf. Want misschien was het allemaal toch niet zo gemakkelijk. Nieuwe leerstof, jonge vriendschappen, de relatie met je ouders en familie, uitstapjes en hobby’s: er komt veel op kinderen af.

Met dit mij mijn achterhoofd schafte ik het kletsboek aan, een dagelijks gepland één op één moment. Niet dat een gesprek alles oplost maar zo een gepland aandachtsmoment vind ik zelf ook aangenamer dan die constante wedijver.

En dus sluit ik me ’s avonds (als ik niet moet werken) met elk even apart op, kruipen we samen onder de dekens, en  beantwoorden we grappige zen-vraagjes type: ‘wat vond jij leuk vandaag?’ of ‘was vandaag een wortel of een bloemkooldag?

Soms vullen de dames de vragenlijst zelf aan: ‘waarom zie je overal ooievaars met baby’s? Die groeien toch in mama’s buik? En als je op elkaar ligt, is dat dan seksen?’

De dames vinden het ketsboek alvast g-e-w-e-l-d-i-g, en ik dus ook 😉

Videoblog: februari

Gezien mijn maatje hersteld wordt en ik dus zonder camera zit, eindigt deze maand iets vroeger dan voorzien.

februari from annelissen on Vimeo.

Eén op één

Aandacht. Dat willen kinderen, meer dan dure geschenkjes of spectaculaire uitstapjes. Niet zomaar aandacht, het meest genieten mijn meisjes van één op één momenten. En dat heb ik als enig kind toch een beetje onderschat 😉

Ik moet altijd lachen met ouders van eentje die zonder verpinken beweren dat hun kind voor drie telt. Mijn kinderen tellen alle drie voor drie, en niet alleen door hun extra medische probleempjes. En drie maal drie is negen. Ze willen aandacht, contact, liefde, energie. Ze willen samen spelen, samen boekje lezen, samen op de trampoline, samen een tekening maken. Samen, graag met de zusjes maar ook regelmatig alleen. Alleen met mama of papa.

En dat vraagt een hele organisatie, tussen de schooluren, de naschoolse activiteiten, familie-uitstapjes, vriendenbezoekjes en andere activiteiten door. Zelf geniet ook ik hard van die één op één uitstapjes. Eentje is zalig, is rustig, is gezellig.
Eerlijk: twee kinderen vind ik al een groot verschil, zelfs al is het de oudste en flinkste die wegvalt.

Vorige week ging ik uit eten met Flo, en nadien zwemmen. Heerlijk intiem. Braaf dat ze was! Ongezien. En voor Nina’s lentefeest plan ik (net als bij haar oudere zus) een weekendje weg. Toen kozen we voor een citytrip Brussel maar nu denk ik eerder aan een wellnessweekend in Oostende. Mama kan dat wel gebruiken 😉

Piekfijn Klein

Konijnen zijn sociale dieren, heb ik me laten wijsmaken. Twee is beter dan één. En de meisjes wouden graag nog een kleintje. Dierenbaby’s doen het altijd goed.

En dus ging ik op zoek naar een klein jong dwergkonijn, liefst een witje. Dat bleek helemaal niet zo evident als verwacht. De meeste dierenwinkels verkopen half volwassen beesten die duidelijk al te lang alleen opgesloten zitten. Via een tweedehandssite kwam ik terecht bij een gezin uit de buurt met jongen.

Zaterdag mochten we ‘Piekfijn Klein’ (dat is zijn of haar naam) ophalen. We hopen op een meisje maar bij konijntjes ben je nooit helemaal zeker . Dat is dus nog even wachten, en anders spelen we binnenkort zelf winkeltje.

Piekfijn zou het vriendje worden van Denver, maar die ziet het voorlopig niet meteen zitten om zijn hok te delen. Tuc daarentegen wil niets liever dan een speelmaatje. En ook al is hij een beetje te enthousiast, Piekfijn Klein is nog te jong om goed te beseffen wat hem (of haar) overkomt.

Videoblog: januari

januari from annelissen on Vimeo.

Video onthult meer dan twintig persoonlijke blogberichten, ontdek ik. Welke kleren, welk speelgoed, wat je eet en drinkt. Januari was duidelijk een donkere maand, wat ondanks mijn geweldig toestelletje soms toch zorgt voor korrel een een verkeerde witbalans. Het was ook een feestmaand, vol bubbels en gezellige etentjes.

Wees er tijdig bij

Of ik Nina’s lentefeestkleren al gekocht heb, vroeg een vriendin me twee dagen vóór de kerstvakantie. Geen week later mailde de mama van een klasgenootje me over zomerkampen. Blijkt dat bepaalde populaire kampen nu al volzet zijn. En vandaag kreeg ik een mail van een koppeltje in verband met een mogelijke huwelijksreportage, zomer 2015.

Slik. Ik wil me niet laten opjutten maar heb in het verleden al een paar keer de trein gemist. Het leek me destijds ook belachelijk om een crèche te zoeken voor de geboorte van een kind, met als resultaat dat we nergens plaats vonden. Uiteindelijk reden we iedere dag 15 kilometer om naar een onthaalmoeder; handig is anders. Of het jaar dat ik eind augustus gewoon geen leuke boekentas meer kon vinden wegens overal uitverkocht.

En dus trok ik deze week met Manou en Nina toch al naar Lovely Mariquita, voor een feest waar de datum nog niet eens voor vastligt. Belachelijk eigenlijk, de winter moet nog beginnen. Maar niet getreurd: we vonden snel ons zin en kunnen nu met een gerust gemoed gewoon verder leven in het nu. 😉

Videoblog

sinterklaas from annelissen on Vimeo.

Twee weken Sinterklaasplezier, en veel meer natuurlijk.

Videoblog november

De maand is nog lang niet voorbij maar ik heb zo veel footage. Het liedje was uit, en eindigt toevallig in schoonheid dankzij Inge, Lena en Moos. Mijn maandproject wordt dus een veertiendaags avontuur 😉

Nieuw videoprojectje

Fotografie en film zijn nauw verbonden. Beide spelen met licht en met compositie, beide brengen een verhaal. Sinds pro camera’s nu ook voorzien worden van een degelijke filmfunctie is de stap voor veel fotografen klein. Toen ik het filmpje van Jesse zag op Vimeo, dacht ik meteen: dat wil ik ook. Een seconde per dag, een jaar lang. Een simpel maar geweldig leuk concept. Mijn leven is weliswaar niet zo hip maar het project zou me verplichten om regelmatig te filmen. En het resultaat zou een mooie herinnering vormen voor mijn meisjes.

Zondag was ik precies twee weken bezig. Ik heb met natuurlijk niet kunnen inhouden. In veertien dagen heb ik veel meer bronmateriaal verzameld dan nodig, en het waren dan nog twee buitengewoon rustige weken zonder uitstapjes of reisjes. Bovendien duurde het even voor ik mijn vrienden durfde meesleuren in het project. Film is onthullender dan fotografie, vind ik. Bovendien wil ik vaak ook gewoon genieten van het moment, zonder camera in de hand.

De voorbije veertien dagen resulteerden in een ruw gemonteerd filmpje van net geen drie minuten. In tegenstelling tot Jesse vond ik één seconde vaak te kort, en ik kreeg het ook niet over mijn hart om het geluid weg te gooien. Een jaar aan dit tempo zou dus een film van minstens een uur opleveren, wat veel te lang is. Hoe ik dat dilemma ga oplossen, weet ik nog niet maar voorlopig kunnen jullie al genieten van mijn eerste videovblog. Welcome to my life 😉

Samen op de foto

Op mijn computer staan er duizenden foto’s van mijn drie prinsesjes, in alle mogelijke poses en op alle mogelijke plaatsen. Manou in bad, Manou in bed, Manou aan tafel, Nina voor tv, Nina in de tuin, Nina op haar fiets, Nina op de trampoline, Flo met de hond, Flo in de zandbak, Flo op de schommel, enzovoort. Ok, als fotografe is dat misschien logisch maar ik veronderstel dat het bij jullie niet veel anders is. Maar trek je ook foto’s van het gezin?

Iedere familie heeft zo ‘zijn fotograaf’, vader of moeder. Hij of zij maakt de meeste foto’s en komt dus zelf nauwelijks in beeld. Iedereen samen is nog een stuk moeilijk. En dat is zonde! Foto’s vormen ons collectief geheugen. ‘Kijk, dat was ik. En daar zie je mijn jonge mama. Op die foto zie je mijn ouders voor hun scheiding. Zo zagen wij er toen uit.’ Natuurlijk is het leuk om later je schattige babyzelf te bewonderen. Maar persoonlijk zou ik met plezier een paar babykiekjes wisselen voor mooie foto’s met mijn mama.

‘Oei. Moeten wij ook op de foto? Maar ik ben er helemaal niet op gekleed.’ So what? Het gaat om de herinnering, om het familiegevoel. Ik probeer iedere shoot altijd te eindigen met een reeksje familiefoto’s, dus ook geboortereportages in het ziekenhuis als communieshoots.

Ook als je nooit een professionele fotograaf inschakelt, is het belangrijk om regelmatig samen op de foto te staan. En het is helemaal niet zo moeilijk als je vaak denkt. Je spreekt gewoon een onbekende/buurman/collega/goede vriend aan. Velen zullen zich vereerd voelen. Of je doet het toch zelf, met de zelfontspanner. Dat is alvast mijn truc, al vraagt het wel een beetje oefening, veel over en weer geloop en een beetje geduld.

Daddy lag toen in het ziekenhuis maar het vrouwenteam vind ik al even plezant.

Beloningskaarten

Stickers plakken en bolletjes kleuren, we proberen het regelmatig en met wisselend succes. Het probleem is dat je toch moeilijk voor alles een beloningsysteem kan uitwerken? Want er is veel (tot heel veel) dat ik mijn meisjes stilaan zelf (en zonder het te vragen) zouden moeten doen. Speelgoed opruimen, dopjes op de stiften, toilet doortrekken, pyjama aan het haakje, schoenen in de schoenkast, grondig tandenpoetsen, tafel afruimen, met mond toe eten, enzovoort.

Het lijkt allemaal evident maar om een duistere reden lukt het vaak niet. Hoe ouder ze worden, hoe meer ik mezelf hoor klagen en zagen, vooral ’s morgens als we onder tijdsdruk staan. ’s Ochtends sta ik er nu alleen voor en dan drie kinderen eten geven, zelf iets eten, medicatie geven, boekentassen maken, brooddozen vullen, vers fruit snijden, agenda’s tekenen, tafel afruimen, hond buiten laten, iedereen in de badkamer krijgen, gepaste én geliefde kleren kiezen (een uitdaging), napoetsen, haren vlechten, mezelf wassen en aankleden en iedereen op tijd in de auto krijgen: ik probeer rustig en vriendelijke te blijven maar vaak loopt mijn emmer toch over.

Het grootste probleem is tijd. Zo kreeg ik heel veel leuke brooddoos ideetjes maar waar halen die andere mama’s daar in godsnaam de tijd voor? Ik ben al trots als ik tijd vind om ’s morgens pannenkoeken te bakken zodat ze geen twee keer boterhammen moeten eten. Met drie kinderen boodschappen doen in de Colruyt gaan vind ik biivoorbeeld ook geen probleem, tenzij je binnen de 30 minuten buiten moet zijn met een volle kar. Kuisen werkt therapeutisch behalve als ik telefoon krijg van mijn schoonma dat ze binnen het half uurtje eens binnenspringt. En samen knutselen is gezellig, behalve als je de opdracht pas ’s morgens bij het ontbijt ontdekt (en het huis proper moet liggen voor de oppas).

Manou doet hard haar best om mij te helpen maar met mijn twee jongste rebels heb ik nog veel werk. En daarom voer ik dus toch opnieuw een paar beloningskaarten in. Op deze link vond ik er leuke, ook voor mezelf. Veel pedagogische tikken geef ik niet maar een beetje meer geduld kan zeker geen kwaad 😉

Less is more

Als kind heb ik dagen, weken en uiteindelijk waarschijnlijk maanden met de Playmobil gespeeld. Zelfs in de eerste jaren van de middelbare school speelde ik nog regelmatig, in tegenstelling tot veel prepuberen lagereschoolkinderen tegenwoordig. Maar dat ik als vijvendertig jarige opnieuw uren op mijn knieën moet doorbrengen tussen de figuurtjes, om voor mijn meisjes alles weer mooi te zetten is toch echt een brug te ver.

We hebben gewoon te veel, te veel Playmobil en te veel poppen en te veel knutselmateriaal en te veel boekjes en te veel van alles. Ooit trok ik nog naar de speel-o-teek met manou. Nu kan ik er gemakkelijk zelf een beginnen. Drie verjaardagsfeestjes per jaar, met telkens vijftien tot twintig genodigden. En dan is er nog kerstmis en Sinterklaas. Bovendien ben ik te zuinig lees gierig om veel speelgoed weg te gooien. Er komen hier zo veel kinderen over de vloer dus het zal nog wel van pas komen, denk ik dan.

Het gaat mij trouwens niet alleen om de eindeloos gevulde dozen of om de rommel. Omdat er zo veel speelgoed beschikbaar is, gaat het ook sneller kapot. Kinderen willen spelen en ze krijgen van mij ook die vrijheid. Maar na een lange werkdag nog maar eens vijf puzzels uit elkaar vissen of plasticine van de grond schrapen daar heb ik echt geen zin meer in.

Gisteren liep mijn emmer over. Mijn besluit stond vast: zo kon het echt niet verder. Rustig kondigde ik mijn nieuwe huisregel aan de meisjes aan: drie kwart van het speelgoed moet weg, niet in de vuilnisbak maar naar de zolder of achter slot en grendel. Af en toe kunnen we het speelaanbod veranderen maar wat een jaar stof ligt te verzamelen moet definitief weg. Drama. De dames waren boos en later verdrietig. Afscheid nemen doet pijn, dat besef ik wel. De hele avond heb ik dozen gevuld. Drie cuverboxen bleven er over: één Playmobilhuis met mobilhome en accessoires, een poppenbuggy, een grote doos figuurtjes en auto’s en een stapel boeken. Dit weekend neem ik de knutselkasten onder handen, wat een stuk moeilijker zal worden. En volgende week zijn hun kamers en de speelkamer aan de beurt.

‘Mama, wat ziet de speelput er mooi uit. ‘ Na het gemekker van gisteren was ik blij dat ook zij inzagen dat minder meer betekent. En dus belde ik alvast naar Sinterklaas: ‘Lieve Sint, riskeer het niet om dit jaar ook maar één stuk speelgoed bij ons af te leveren. Wij zouden veel liever een weekend naar de Efteling gaan, een avond naar de cinema of met het hele gezin naar het subtropisch zwembad. Die activiteitenbons wegen bovendien veel minder zwaar. Zwarte Piet (en ik) zullen u heel dankbaar zijn.’