8 jaar

Vrijdag is mijn grote schat Manou jarig. Acht jaar geleden zat ik nu vol ongeduld te wachten. Ik was zo blij en gelukkig, zowel met mijn buikje als met wat er in zat. Het werd een lastige bevalling, een stuitligging met weeopwekkers gevolgd door de onvermijdelijke epidurale en dan toch een spoedkeizersnede.

Dat Manou er helemaal geschaafd uit kwam en met scheve voetjes, daar heb ik nauwelijks bij stil gestaan. Voor mij was ze van in het begin perfect. Ik zie mezelf nog liggen ’s avonds laat op de materniteit. Uren kon ik naar haar kijken. ‘Mijn kindje’. Wat een wonder is zo een nieuw leven toch.

Iedere dag naar de kinesist, die stomme borstvoeding die maar niet lukt, een paar opnames en toen bleek ze allergisch aan melk. En toch kan ik me alleen die roes herinneren. Samen in bad, samen slenteren door de stad, samen op zwier, zelfs samen op fotoreportage. We waren een team, samen sterk.

En dat zijn we nog altijd. Manou is mijn maatje, mijn toeverlaat, mijn helpster, de flinkste en meest plichtbewuste van de drie. Vrijdag wordt mijn kleine meisje acht. Als ik naar haar kijk, loop ik nog steeds over van liefde en trots. Wat gaat de tijd snel. Nog eens zo veel jaar en ze rijdt met de brommer en slikt de pil.

Maar eerst gaan we vieren, morgen met haar vriendjes van de klas en zaterdag samen met de familie en vrienden.