Ik ga op reis en ik neem mee …

Geld (of een Visa-kaart) en je paspoort, dat zijn de twee dingen die je op vakantie nooit mag vergeten of verliezen. Al de rest kan je (indien nodig) ter plaatse kopen.

Aan dat lijstje voeg ik nu ook mijn smartphone toe ( inclusief lader én stopcontactadaptor :)).

We reden naar Duinkerke, stonden te wachten op de boot toen ik ontdekte dat onze GPS geen kaarten bevat van Groot-Brittannië.  Pech. Brighton zouden we wel vinden met een gewone landkaart, maar ons ruilhuis was volgens de eigenaars ‘a bit tucked away’.

Ik dacht aan Runkeeper in de bergen, en besefte dat er op mijn (relatief) goedkope Samsung dus ook een gps moest staan. Maar ik was niet bereid om roaming te betalen, die tarieven komen in de buurt van diefstal. Google Maps was dus niet meteen een optie.

Op de overzet downloadde ik de gratis app Navigator en de gratis kaarten van Groot-Brittannië (de hele wereld zou wat te veel geheugen wreten). Werkt prefect. Probleem opgelost.

Wat gaan we doen? Wat kost dat? Hoe laat gaat dat open? Waar vinden we een grootwarenhuis?

Cafe’s met gratis Wifi vind je overal, en gelukkig hadden we ook verbinding in ‘ons’ huisje.

Met een smartphone kan je ook deftige foto’s maken, en ze mailen naar familie en vrienden. Dat bespaart je meteen ook een reeks postzegels.

Waar is de tijd dat een gsm als overdreven en aanstellerig werd aanzien? 😉 Ook nu ken ik mensen die ‘dat allemaal niet nodig hebben.’ Zelf zou ik mijn slimme gsm niet meer kunnen missen.

You are my wild

Aan leuke en gemakkelijke fotoprojecten doe ik graag mee. En de titel ‘you are my wild’ vind ik bovendien erg mooi.

Hierbij dus nog een paar zomerkiekjes, weliswaar opnieuw gemaakt met mijn Samsung gsm-camera. Zou ik als fotograaf niet beter een echt fototoestel gebruiken? Zeker. Maar naast fotograaf ben ik ook een beetje een luie moeder, zo eentje die tien keer per dag haar planning omgooit, die drie kinderen al genoeg gesleur vindt, die niet gelooft in buggy’s of rugzakken of handtassen. Meestal stop ik gewoon een briefje van 10 euro en mijn gsm in mijn zak. Meer heb ik niet nodig. Eigenlijk wil ik vooral vrij zijn, zodat ik samen met mijn kinderen kan dollen, rennen, klimmen, rollen en springen en dat alles zonder te moeten letten op een fototas vol duur materiaal.

Deze beelden heb ik gemaakt op de prachtige speeltuin in Destelbergen, vlak achter het stadhuis. Vergeet Puyenbroek of de speeltuin van de Blaarmeersen. Dit is een veel leukere plek.

Apple of banaan?

Op de academie dweepten velen met Apple. Ik niet. Fotografen die niet op mac werkten, namen zichzelf niet au serieux vonden ze. Ik was het daar niet mee eens. Zuinig en vooral kritisch als ik ben, zag ik de meerwaarde niet. Sterker nog: hoe meer zij mij probeerden te overtuigen, hoe harde ik me verzette. Een pc met dezelfde capaciteiten kost nu eenmaal minder, veel minder. En mijn photoshop draaide probleemloos, zeker in het begin.

Want zo ging dat bij mij. Ik kocht een degelijke computer en even was ik heel enthousiast. Lekker slim en zuinig, dacht ik. De pret bleef nooit lang duren. Ik gebruik die dingen nu eenmaal heel intensief. Na zes maanden begon mijn computer te vertragen, en af en toe liep hij vast. Misschien zat ik met een virus? Ik ben geen grote downloader en ik kocht altijd een degelijk antivirusprogramma. Misschien moest ik gewoon defragmenteren? Wat ik ook deed, mijn pc bleef vertragen en uiteindelijk schakelde ik de hulp een van een geekvriendje. Het resultaat was altijd hetzelfde: we moesten herformateren, lees alles wissen. Hel.

Na een vijftal computers en een dozijn flessen wijn als bedanking aan de geekvriend, kocht ik op een avond in een opwelling een iMac. Ik kan me dat moment nog heel goed herinneren. Ik was zo gefrustreerd maar vijf minuten na mijn bestelling begon ik al te twijfelen. Had ik nu niet veel geld door het raam gegooid? Was mijn computer echt niet meer te redden? Kon ik wel werken met een Mac?

De Mac werd thuis geleverd en bleef minstens een maand ongeopend in de doos staan. Ik had na een paar noodstops mijn oude computer gereanimeerd, en stelde de overstap dus toch weer uit. Drie jaar later staat diezelfde iMac nog altijd op mijn bureau. Hij doet het nog altijd even goed als toen, ook al staat hij nu bomvol foto’s. Het was even aanpassen maar van computerstress heb ik sindsdien helemaal geen last meer. Ik wil nooit of te nimmer meer terug. “Once you go mac, you never go back.” Het is een cliché maar voor computer geef ik mij toch gewonnen.

Ondertussen kocht ik zelfs een zwaardere lees nog duurdere versie (omdat fotobestanden ook altijd maar zwaarder worden) en ook al baal ik een beetje dat er niet eens een cd-speler in zit: ik heb geen spijt. Apple is niet alleen een heel mooi toestel, je koopt voor een, groot stuk ook gemak, zekerheid en dus ook emotionele rust.

Voor mezelf kocht ik dus ook zonder twijfelen een ipad, waar ik heel tevreden van ben. Maar toen de kinderen bleven zagen voor een tablet, werd ik even overspoeld door twijfels. Kon ik voor hen niet beter een goedkope android tablet kopen? Zo gezegd, zo gedaan. Dat schijfje ligt hier, en het werkt. Maar je moet een beetje geduldiger zijn, zowel met vinden van leuke apps, het laden van de spelletjes als met het uitvissen van waar wat staat. Vanaf 12 maanden kan elk kind werken met een Ipad: duw, duw, duw en als het niet lukt: home. Simpel. Android is toch een beetje een ander verhaal. De fake tablet ligt hier dus te verstoffen. De goedkope slechte koop.

En nu had ik dus een nieuwe gsm nodig. Ik heb onvoorstelbaar lang getwijfeld. Tevreden als ik ben van mijn iMac vroeg ik mij af of ik toch niet beter voor een Iphone zou gaan? Maar ik moest ook toegeven dat ik erg tevreden was van mijn HTC. Lastig. Uiteindelijk hakte ik na een week stressen de knoop door. Het werd een Samsung S3 mini. Prijs kwaliteit leek mij dat een eerlijk toestel,. Aan het tempo dat ik gsm’s laat vallen, speel ik maar beter op zeker. En 600 euro vind ik toch net iets te veel geld voor een gsm. En hoe overtuigd ik ook ben van mijn iMac’s, ik laat me niet graag in een hokje duwen.

Balen

Het was een ongeluk. Mijn gsm viel en ik kon er niet meer bij. Maar als eeuwige optimist veronderstelde ik dat het wel goed zou komen. Ok, ik zou moeten wachten en ik moest een beetje geluk hebben de dag van de afbraak. Maar wie zou er nu een gebruikte HTC willen stelen? Vandaag was D-day; het decor werd afgebroken.

Wat heb ik mijn gsm gemist. Voor noodgevallen had ik hier nog een oude Samsung liggen. Hel. Ook een smartphone maar dan van de eerste generatie. In theorie kan je er ook mee surfen. Ik heb het wel geteld één keer geprobeerd, maar na 5 minuten laden gaf ik het op. Zo traag en zo onhandig, dan gebruikte ik nog liever helemaal geen gsm. Maar collega’s, klanten en vrienden klagen omdat ik niet bereikbaar ben. Vandaag zou daar dus verandering in komen. Toch?

Koen, van de technische dienst, belde mij op het werk. Mijn gsm was terecht. “Hij is van 5 meter hoog in de orkestbak gevallen. Het scherm is wel kapot.” Hel hel hel. Ik baal. Een nieuw scherm kost 145 euro, weet ik uit ervaring. Dat is veel geld voor een goed gebruikte en al meermaals gevallen gsm van anderhalf jaar oud. Zonder smartphone kan ik niet, en een goedkope Samsung wil ik niet meer. Ik heb ook helemaal geen zin om weer een marktonderzoek te starten, maar een Iphone vind ik toch echt duur, te duur.

Ik heb de voorbije dagen hard gewerkt. Mijn hoofd zit vol en ik ben moe. Dit zijn het type zorgen dat ik nu echt kan missen. Ik haat het.

Vershreklig

Gratis kaarten voor de musical Shrek, dat kon ik moeilijk laten liggen ook al was het een avondvoorstelling tijdens een schoolweek. Vroeger op reis vertrekken of brossen, dat doen wij niet. Maar een beetje minder slapen, kan geen kwaad. Samen met twee andere mama’s en hun kroots trokken we dinsdagavond dus naar Antwerpen. De zaal zat niet afgeladen vol waardoor we uiteindelijk toch nog naast elkaar konden zitten, op de 2de rij. 😉 Een musical op basis van een Disney film vind ik niet bijzonder origineel maar het werd toch een leuke voorstelling.

In de pauze wilden de kinderen voor de zoveelste keer van plaats veranderen. Ik stelde me recht waardoor mijn stoel naar boven toeklapte en mijn gsm op de grond viel. Of dat dacht ik toch. Want toen ik op handen en voeten (in rok!) de grond afzocht, zag ik achter mijn stoel een grote open gleuf.

“Mijn gsm ligt onder de tribune, op dezelfde hoogte als het orkest. Geen paniek. Na de voorstelling zal ik naar voor gaan om hem te recupereren.” Nog een geluk dat mijn geluid uit staat, dacht ik bij mezelf. Na de show stapte ik naar de verantwoordelijke maar toen bleek dat de tribune helemaal afgesloten is.

Ik ga dus moeten wachten tot het einde van de productie, met een beetje geluk toch nog drie weken. Gelieve dus gen kaarten te bestellen want dan zouden ze de voorstelling nog een paar weken kunnen verlengen 😉 Bovendien ga ik geluk moeten hebben met de eerlijke vinder. Podiumopbouw- en afbraak is een hectische en drukke gebeurtenis, een groepsgebeuren.

Plots had ik spijt van mijn geluid. Mijn batterij gaat erg lang mee. Moest mijn geluid aan gestaan hebben, had mijn leuke beltune 🙂 de voorstelling kunnen verstoren, en dan hadden ze misschien toch net iets meer moeite gedaan.

Maar spijt komt te laat. Shit happens. Zeuren helpt toch niet. Het gaat ook maar op een telefoon. En wie wil er nu een HTC? Ik ben niet zo geen beller. Drie weken zonder telefoon zou ik wel overleven. Ondertussen zijn we drie dagen verder en ik moet toegeven dat het lastiger is dan verwacht. Ik heb ondertussen mijn oude Samsung geactiveerd maar dat lost het gemis totaal niet op. Integendeel. Onvoorstelbaar hoe snel gsm-toestellen verouderen. Het ding is vreselijk traag, geraakt nauwelijks online en maakt onvoorstelbaar slechte foto’s.

Het is afkicken geblazen dus. 😦

Doe het zelf (of net niet)

Mijn gsm is gevallen. Ongelukken gebeuren. Pech. Zeuren heeft geen zin. Ik probeer daar niet te lang over na te denken. Het scherm moest herstel worden en dus ging ik online op zoek. Er bleken 2 oplossingen voorhanden: je kon het scherm laten herstellen of je kon een digitizer kopen om het scherm zelf te herstellen. Zuinig en overmoedig als ik ben, besliste ik te gaan voor de tweede goedkope optie. “Niet tevreden geld terug”, beloofde GSMdisplay.com. Ze bieden nieuwe schermpjes aan plus het nodige materiaal én een montagefilmpje.

Echt onhandig ben ik niet, denk ik. Bij twijfel kon ik bovendien altijd beroep doen op een paar heel erg handige vrienden. Zo gezegd, zo gedaan. Bij de eerste poging ontdekte we al snel dat niet al het beloofde materiaal geleverd was. Maar kom: iedereen beschikt wel over een klein schroevendraaiertje. Twee stappen verder in de demontage, bleek ook het filmpje niet te kloppen: mijn camera beschikte over 8 vijzen terwijl er op de film maar 6 te zien waren. Om een lang verhaal kort te maken: we kregen het ding echt niet uit elkaar en het was veel moeilijker dan verwacht. Dus stuurde ik de digitizer terug, maar de verzendingskosten ben ik wel kwijt (heen en terug).

In Gent blijkt er geen enkele winkel te zijn die mijn scherm kon of wou maken. HTC zelf was bereid hem te komen halen met een koerier maar ze wouden me geen prijsopgave geven. Veel winkels raadden me aan om gewoon een nieuwe toestel te kopen. Toen ik deze week in Antwerpen moest zijn, maakte ik een korte stop bij de jongens van New Phone Repair. 20 minuten boekjes lezen, apps ontdekken en mijn probleem was opgelost. Nu snel een beschermhoesje bestellen zodat het mij geen twee keer overkomt.

De GSM-dictatuur

Haat-liefde voel ik voor dat ding. Zonder is moeilijk. Toch erger ik me ook aan de maatschappelijke verplichting van altijd beschikbaar te moeten zijn. ‘Als je niet wilt antwoorden, leg hem gewoon af’. Was het maar zo gemakkelijk. Lag het aan mij, dan gebruikte ik het ding alleen om zelf te bellen of om bereikbaar te zijn bij spoedgevallen. De rest moet maar mailen, of smssen.

Wat vind ik dan zo storend aan een gsm? Het geluid alleen al maakt me zenuwachtig. Bovendien ervaar ik bellen in het algemeen als buitengewoon dwingend: laat alles vallen, ik wil NU met u praten. Als iemand te laat komt of dringend hulp nodig heeft, vind ik dat niet erg. Maar gewoon bellen om even te kletsen, das niets voor mij. Dan spreek ik liever echt af, met een glas wijn.

Ik worstel al lang met het probleem. Als tiener heb ik zelfs enkele ‘vrienden’ verloren omdat ik te moeilijk bereikbaar was. Tja. Lang geleden heb ik ooit visitekaartjes laten maken met als tekst ‘enkel bellen in noodgeval’. De meeste heb ik nog liggen want veel klanten zagen daar de humor niet van in.

Nu heb ik kaartjes zonder nummer, maar bellen doen ze toch. En als ik even niet aan tafel zit,niet onder de douche sta, niet in de auto zit, geen baby vast heb, geen pamper aan het verversen ben, geen foto’s maak, geen lesgeef, geen blogbericht aan het schrijven ben, dan doe ik mijn best toch te antwoorden.