De ene begeleider is de andere niet. Mensen maken het verschil. Het is zo een beetje mijn stokpaardje aan het worden.
Het gaat relatief goed met ons Flowie Boowie. De aanvallen zijn onder controle, zeker overdag. En dus doet ze gewoon mee met haar zusjes, ook al is het een zot spook en liggen risico’s bij haar toch net iets hoger dan gemiddeld. Ik probeer de begeleiders goed in te lichten en zorg ook dat ze altijd haar noodmedicactie bij zich heeft.
Die briefing stelt vaak niet zo veel voor. Als ik haar aanmeld de eerste dag van een kamp of op speelpleinwerking, probeer ik in vier zinnen de situatie zou duidelijk mogelijk uit te leggen. Dat mijn dochter een zware vorm van epilepsie heeft, dat het goed is om dat op voorhand te weten, dat ze noodmedicatie meeheeft, rectaal in te spuiten maar dat ze die pas moeten gebruiken als de aanval langer duurt dan vijf minuten. En dat er in mijn noodpakket ook een brief zit met een beetje uitleg. Veel langer durf ik de rij niet op te houden. 😉
Vaak kijken de begeleiders me dan een beetje verschrikt aan. Ik lach even en stel ze gerust. ‘Bij een aanval bel je best gewoon de hulpdiensten op. Die zullen jullie telefonisch wel begeleiden.’ Vaak verdwijnt de enveloppe dan in een of andere kast of map. Zoals ik al zei: het gaat goed met Flo. Gelukkig maar.
Vandaag begonnen Nina en Flo aan een kampweek bij Ideekids in Melle. Een half uur na de aftrap belde de hoofdmoni mij al op. (Dat was even schrikken). Dat ze de brief eens goed doorgenomen had maar toch nog een paar vraagjes had. Flo is deze zomer al veel verschillende plaatsen gaan spelen. Ik denk niet dat iemand mijn noodpakket open gedaan heeft, laat staan dat ze het bekeken hebben. En ook al ben ik geen ongeruste mama en heb ik veel vertrouwen in een goede afloop, ik was toch heel blij verrast met deze professionele manier van begeleiden.
En ja, Ideekids is een beetje duurder dan een gesubsidieerd schoolsportkamp. Nu weet ik ook weer waarom. Bovendien zijn het echt toffe kampen maar dat heb ik al gezegd 😉