Stilleven

Buikgriep, deel 2

Arme mannen

Die arme lieve brave mannen die per se met hun vrouwtje mee moeten shoppen. Je zou ze bijna beklagen. Wat een leven 😉
Bron

Instagramboekje

Het is de fotograaf die foto’s maakt, niet de camera. Net zoals een kok eten bereidt, en niet zijn (al dan niet) dure fornuis.

Ik maak heel veel foto’s met mijn Samsung S3 mini van amper 200 euro. 5 megapixel, niets bijzonders en toch ben ik heel tevreden van dat cameraatje. Ok, bij weinig licht is het ploeteren maar als de zon schijnt kan hij zelfs snel bewegende modellen aan. En dankzij Instagram heb ik ook geen photoshop of lightroom meer nodig.

Mijn instagrammapje telt ondertussen al honderden beelden. Hoog tijd voor een grote kuis, en het ideale moment om de beste foto’s eens af te drukken. Mijn meisjes zijn dol op tastbare herinenringen, die ze kunnen meenemen naar school.

Na een korte google-zoektocht kwam ik uit bij het Instagramboekje van de Hema. Klein genoeg voor de boekentas, en de lay-out is ook mooi strak: je kan maar één foto per pagina plaatsen, op een witte of zwarte achtergrond. Meer moet dat niet zijn. Kwestie van mensen tegen zichzelf te beschermen.

Twee weken later ontving ik mijn boekje. Tien op tien centimeter vind ik persoonlijk toch een beetje klein, zelfs voor instagramfoto’s. En de kaft was beschadigd. Ik mailde naar Hema en ze waren zo sportief om mij meteen een nieuwe boekje op te sturen. Maar wat bleek? De cover van mijn tweede boekje kleurde helemaal grauw, een groot verschil met het eerste boekje. Maar ik mag niet klagen: ik heb nu twee (niet perfecte) fotoboekjes voor de prijs van één.

Conclusie: foto’s printen loont. Het Hema-instagramboekje is best schattig maar de kwaliteit (vooral van de kaft) kan beter. En echt goedkoop is anders. Voor dat bedrag bestel je beter een standaard vierkant fotoboek op fotopapier, bij een andere leverancier 😉 .

My girl

Soms is ze lastig. Soms vermoeit ze me. Soms maakt me me boos. Soms ben ik ze meer dan beu. En meer dan soms maak ik me zorgen, veel zorgen.

Maar het is mijn meisje, my girl. Haar glimlach heeft mij betoverd. Ik zie ze toch graag.

Mijn eerste festival

Massa-events schrikken mij een beetje af. Maar Popeiland in Puyenbroeck viel best mee. De mama’s hebben wel meer dan twee uur staan aanschuiven bij de waterballen en toen het dan eindelijk aan ons was, durfde Nina niet meer. ‘Het is pas vanaf zes jaar mevrouw.’ Juist ja. Maar de traantjes en de ontgoocheling waren van korte duur, gelukkig. ‘Volgend jaar ga ik het wel durven hoor maar nu wil ik liever spelen met mijn vriendinnen.’

Dagje met de locals :)

Mijn mama en ik

Uit de oude doos

Vandaag botste ik op een paar leuke oude instagramfoto’s, op Bob’s Iphone. Ik wou ze jullie niet besparen 😉

 

 

 

Verkiezinsgsdag

 

Normaal zat ik nu op de redactie, te zweten en te werken. Eerlijk waar: ik was er graag bij geweest. Maar een mama moet soms haar prioriteiten stellen. En dus bleef ik bij Flo en samen hingen we een hele dag voor de buis. Goed nieuws: wij wonen in een toffe en warme stad, én Flo’s aanvallen geraken langzaam maar zeker onder controle.

Weekendje aan zee

Een gsm met een redelijke camera én Instagram : ik zou nog moeilijk zonder kunnen.

Retro

Het is de schuld van Instagram. Iedereen wil plots van die semi-sepiabeelden. En ik hou ook wel van retro, zeker als het licht en dus de kleuren tegenvallen. Toch twijfel ik vaak. Het is zo een gimmick, een trucje waar je, volgens mij, beter zuinig mee bent. Ik wil mezelf ook niet te snel in een heel specifieke stijl duwen. Kleur, zwart-wit, retro of net niet: ik wil kunnen kiezen, iedere keer opnieuw. En dus bij Ineken was ik vooraf wel van plan om de retrotoer op te gaan, tot ik de beelden zag end dan koos ik toch voor kleur.

De werkplaats, vervolg

Fotograferen en gefotografeerd worden. Het hoort er allemaal bij.

Als het koud is, doe ik altijd een paar sit up’s tussen mijn opnames door 😉