Je hechten aan een voorwerp is kinderachtig. Het is een zielloos ding, gemaakt in een fabriek. Ik kan zonder probleem een nieuw identiek exemplaar aanschaffen. En toch…
Zaterdagochtend leek mijn Fuji S100x- je (we zijn ondertussen beste vrienden) plots dood. Dat was balen. Ik heb van alles geprobeerd, van een verse batterij tot een grondige reinigingsbeurt. Niets. Nada.
‘Het is maar een fototoestel mama. Wij zijn toch veel belangrijker?’ Mijn lieve verstandige oudste dochter probeerde me te troosten. Toch kon ik mijn ontgoocheling moeilijk verbergen. En dan plots gebeurde een klein wonder: hij schoot terug aan. Hoera. Gered!
Maar de vreugde was van korte duur. Een aan, kreeg ik hem niet meer uitgeschakeld. Praktisch was dat al een hele vooruitgang, doordat ik er op die manier toch nog foto’s en filmpjes kon mee maken. Maar gezien het toestel nog onder garantie valt, kon ik dit toch moeilijk zo laten.
Online shoppen is tof en gemakkelijk, tot je de dienst na verkoop nodig hebt. Zucht. Na een paar keer over en weer mailen naar Italië kwamen we overeen dat ik het toestel rechtsreeks maar wel op eigen kosten mag opsturen naar de herstellingsdienst in Wavre. Met pijn in mijn hart nam ik gisteren dus afscheid van mijn maatje, mijn bondgenootje.
Als alles goed gaat heb ik hem binnen twee lange weken terug. Als en alles: twee spannende woorden en dus twee spannende weken.
Achter de camera 