Betrapt

We gaan uit eten met vrienden. Tegen dat we vertrekken, is het bedtijd. Mijn kinderen hebben veel slaap nodig. Beneden woont opa, voor het geval dat. Dat is handig.

Ting. Net na het voorgerecht krijg ik een mailtje. Dankzij mijn smartphone ben ik overal bereikbaar. 🙂 Het is gezellig en ik laat mijn gsm voor wat hij is. Maar als de jongens een luchtje gaan scheppen, gooi ik toch een blik op het schermpje. Een mail van Manou, met bijhorende foto.

‘Hè hè hè mama. Is het daar nog leuk? Bij ons ook.’

Betrapt, want ze had natuurlijk al lang moeten slapen. Spelen in mijn fotostudio is sowieso verboden, en dan denk ik niet eens een ipad in bed.

Toch zeg ik er de volgende ochtend niets van. Het is moederdag en ik heb geen zin in zeuren. Bovendien vind ik ook best schattig. Een beetje ondeugd is gezond. Toch?

Heyhey pix

Heyhey Pix is een leuke foto-app voor kinderen. En om het begin van het schooljaar te vieren, kan je hem vandaag en morgen helemaal gratis downloaden. Staat met stip op mijn todo-lijstje voor deze avond!

 

Ipad

Ze wil een Ipad. Persoonlijk vind ik het te duur speelgoed voor een kind van zeven. Maar het is een strijdpunt binnen ons gezin. Onderweg wil iedereen er eens op spelen. Of ’s avonds voor het slapengaan. Ze spelen liever even op de Ipad dan dat ze naar tv kijken. Om de beurt, is de regel. Maar Flo kan niet wachten. Zij haalt alles uit de kast. Trekken, roepen, bedelen, paaien, storen, wenen, enzovoort. Ze geeft niet op. Nooit.

Uiteindelijk verliest iedereen zijn geduld. Manou weet dat. Mijn emmer loopt vol, en dan plots is het gekibbel mij beu. En dan is het gedaan met Ipadden voor iedereen. En dus is ze slimmer en bindt ze in. Meestal. “Laat maar. Flo mag in mijn plaats.”

Ze wil een eigen Ipad. Ze wil er zelf voor sparen. Ik heb haar proberen wijsmaken dat het veel geld kost, dat het wel eens langs zou kunnen duren. Dat geeft niet, zegt ze. In haar spaarpot zitten nog centjes van nieuwjaar, en binnen een paar maanden is het haar verjaardag. En voor een goed rapport krijgt ze ook vaak een centje.

Eerlijk: met de hulp van de familie heeft Manou die driehonderd euro tegen de zomer bij elkaar gespaard. Ze heeft al bijna een derde zitten in haar spaarpotje. Dat geld heeft ze gekregen. Wie kinderen geld geeft, moet ze ook de vrijheid schenken om daar hun goesting mee te doen. Alleen zo leren kinderen ook omgaan met geld. Een Ipad is bovendien een leuk ding. Beter een Ipad dan 300 euro snoep of een fur real paard.

“De kinderen van mijn klas zeggen dat ik te jong ben voor een eigen Ipad.” Even had ik zin om te zeggen: “correctie, de ouders van die kinderen vinden…” maar ik hield me in. Zelf kijk ik ook altijd een beetje raar als ik lagere schoolkinderen met een gsm zie rondlopen. Nu ja, twintig jaar geleden vind ik volwassenen die op straat liepen te bellen of die zo een enorm toestel aan hun broekzak hadden hangen ook belachelijk. Binnen enkele jaren gaan wij waarschijnlijk Ipads kopen als geboortegeschenk.

Maar we leven nu. Manou wil NU sparen voor een Ipad terwijl het NU toch nog een klein beetje te vroeg is. (En durf niet te suggereren dat we misschien kunnen gaan voor een fake stom nep android exemplaar want dat hebben we al geprobeerd. Once you go mac, you never go back.)

Peace #fmsphotoaday

Niets is zo vredig als een kind dat slaapt. En als het niet wilt lukken, dan hebben we gelukkig nog de Ipad.

Toca Boca

Er bestaan onvoorstelbaar veel leuke app’s voor kinderen, ook voor kleuters. Te veel, denk ik soms, want ik heb geen zin om er een studie van te maken. In het begin beperkte ik me tot gratis app’s. Mijn ipad stond vol gratis troep en dan liet ik Manou het kaf van het koren scheiden.

Nu heb ik een tip, die ouders van jonge kinderen veel tijd en energie zal besparen. Toevallig kwamen we uit bij Toca Boca hairsaloon en mijn meisjes waren er zot van. De tekeningen zijn mooi, kleurrijk en grappig. En mijn meisjes vonden het spel geweldig. Ondertussen heb ik alle beschikbare spelletjes van Toca Boca gekocht en ze zijn stuk voor stuk “de max”.

Toca Boca maakt originele apps, geen heruitvindingen van oude gezelschapsspelletjes of van bekende computergames. De apps zijn bedoeld voor de allerkleinsten. Manou vind ze nog net leuk maar voor oudere kinderen zou ik eerder gaan voor temple run of zo. Toca Boca is niet gratis. De apps kosten gemiddeld 1,8 euro maar ik vind ze hun geld meer dan waard. Beter een leuke app (zonder irritante jingle) waar ze lang mee spelen en telkens verder in geraken, dan het constante zappen.

Tabbled

Mijn kinderen zijn verslaafd aan de Ipad, aan mijn Ipad voor alle duidelijkheid. Alleen kan ik er zelf eigenlijk nooit op werken. Ik mag het ding nog niet vastnemen of ze beginnen gegarandeerd ruzie te maken over wie er nu eerst mag en wie er gisteren het langst op gespeeld heeft.

Het tijdschrift Datanews bracht mij op een geweldig idee: de firma tabbled brengt goedkope tablets op de markt, speciaal voor het onderwijs. 99 euro voor een kleine fake Ipad, daar kan een mens toch niet voor sukkelen? En het bedrijf richt zich vooral op scholen. Zo slecht kunnen die tablets dan toch ook niet zijn. Dacht ik.

Eerlijk: het toestel is waarschijnlijk wel zijn geld waard. Manou kan er films op bekijken, en ik heb er een hele reeks apps en spelletjes op gezet via Google Play. Het ding werkt, punt. Maar het is geen Ipad, en Google Play app’s zijn geen Itunes apps. Sommige spelletjes zijn vergelijkbaar maar Itunes heeft een veel ruimer, vernieuwender en beter aanbod.

Werken met een Ipad is ongelofelijk simpe en snell. Flo zet het toestel zonder problemen alleen aan. Ze surft rustig naar You Tube, luistert even naar muziek, bekijkt een paar clips van Dora, speelt dan een bumbaspelletje , maakt een puzzel om dan weer te zappen naar een van de opgeladen video’s. Makkie.

Manou’s tablet kan dat waarschijnlijk ook allemaal. Alleen moet je een beetje zoeken, en geduld hebben. Niet dus. Tweede echte grote nadeel is de batterij. Mijn Ipad 2 gaat lang mee, dagen en drie kinderen lang. We hoeven daarom niet te panikeren als de lader weer eens zoek geraakt. De tabblet houdt het geen schooldag vol, tenzij je het toestel enkel als rekenmachine gebruikt.

Conclusie: once you go mac, you never go back. Again.