8 jaar

Vrijdag is mijn grote schat Manou jarig. Acht jaar geleden zat ik nu vol ongeduld te wachten. Ik was zo blij en gelukkig, zowel met mijn buikje als met wat er in zat. Het werd een lastige bevalling, een stuitligging met weeopwekkers gevolgd door de onvermijdelijke epidurale en dan toch een spoedkeizersnede.

Dat Manou er helemaal geschaafd uit kwam en met scheve voetjes, daar heb ik nauwelijks bij stil gestaan. Voor mij was ze van in het begin perfect. Ik zie mezelf nog liggen ’s avonds laat op de materniteit. Uren kon ik naar haar kijken. ‘Mijn kindje’. Wat een wonder is zo een nieuw leven toch.

Iedere dag naar de kinesist, die stomme borstvoeding die maar niet lukt, een paar opnames en toen bleek ze allergisch aan melk. En toch kan ik me alleen die roes herinneren. Samen in bad, samen slenteren door de stad, samen op zwier, zelfs samen op fotoreportage. We waren een team, samen sterk.

En dat zijn we nog altijd. Manou is mijn maatje, mijn toeverlaat, mijn helpster, de flinkste en meest plichtbewuste van de drie. Vrijdag wordt mijn kleine meisje acht. Als ik naar haar kijk, loop ik nog steeds over van liefde en trots. Wat gaat de tijd snel. Nog eens zo veel jaar en ze rijdt met de brommer en slikt de pil.

Maar eerst gaan we vieren, morgen met haar vriendjes van de klas en zaterdag samen met de familie en vrienden.

Jarig

Binnen een maandje is Manou jarig, en net als vorig jaar wil ze graag een leuk feestje.

Vorig jaar, in het eerste leerjaar, nodigden we de volledige klas uit. Altijd pijnlijk vind ik het als die en die wel naar een feestje mogen en toevallig jij niet. Bovendien zijn het vaak dezelfde kinderen die uit de boot vallen. Ondertussen zijn we een jaar verder en plots besef ik hoe weinig Manou is teruggevraagd.

Vriendschap hoeft niet afgewogen te worden. Wij ontvangen ook meer dan we ooit op bezoek gaan. Ik vind dat echt niet erg maar er zijn grenzen. Mensen die twee drie vier vijf keer bij ons komen eten en ons dan terugvragen op restaurant waar iedereen zijn deel betaald, daar ben ik toch te oud voor geworden. Of “we gaan jullie eens terugvragen als het mooi weer is voor een BBQ”. Ooit, als het mooi weer is, alsof wij ons binnen niet kunnen gedragen. 😉 En dan komt dat ‘tuinfeest’ er eindelijk en mogen we ons eigen vlees meebrengen.

Dergelijke vriendschappen blijven niet duren, dat beseft iedereen. Ik heb trouwens steeds minder volk rond mij nodig. Maar bij kinderen ligt dit verhaal toch iets ingewikkelder. “Je wordt 8 jaar dus ik stel voor dat je 8 kindjes uitnodigt. En kies dan vooral de kindjes bij wie jij ook eens welkom was.;-) ” Moeilijk. Haal je een meisjeskliek van 4 uit elkaar? Nodig je één jongen uit? Voor je het weet zit je toch aan de helft van de klas en dan wordt het weer pijnlijk voor de rest.

Tja, goed doen voor iedereen én voor jezelf het is niet gemakkelijk 😉