– Juf M. trouwt. We gaan straks samen naar het feestje. Je mag een bloemetje voor haar kopen, en ze zal een mooie jurk aan hebben.
– Gaan we naar een feestje? Van juf M. ? Voor haar verjaardag?
– Niet voor haar verjaardag maar omdat ze trouwt. Ze gaat er uit zien als een prinses, met een mooi wit kleed.
– En dan krijgt ze een bloemetje voor haar verjaardag? Of is het bloementje voor de prinses?
– De juf wordt de prinses, omdat ze trouwt.
– Trouwt ze voor haar verjaardag?
Tja …
De dochters hadden weinig zin om te knutselen, en dus verzonnen we iets anders.
* Bedankt om me te laten groeien, of zonnebloemen voor Flo’s juf:
* Twee pretpakketten voor de juffen van Manou en Nina, met allerhande lekkere extraatjes zoals verse kruiden, mosterd en sausjes, hartige en zoete hapjes én natuurlijk het zelfgemaakte rapport. 
Omdat ze het verdienen 🙂
Volgende week is het zover; dan nemen mijn meisjes afscheid van hun juf. En omdat wij dit jaar maar liefst drie keer met ons gat in de boter zijn gevallen, werk ik aan leuke afscheidsgeschenkjes.
Veel juffen zitten niet te wachten op nog een koffiemok. Dat lesgeven toch gewoon hun job is, en dat niet iedereen een cadeau kan betalen besef ik ook. Toch blijft dat afscheid een bijzonder moment. Mijn meisjes vragen veel extra zorgen. Een extra bedanking is het minste wat ik maar vooral mijn kinderen kunnen doen.
De vraag blijft: wat geven we de juf? Te dure geschenken zijn nergens goed voor. Iets zelfgemaakt is leuker, al vind ik Flo’s tekening, of de ruwe strepen op papier, misschien een beetje zwak.
Wat hebben we de voorbije jaren al gedaan?
Een Pinterest-inspiratieboekje:
Snoep:
Bloemen (echt en van papier):
Nog leuke ideetjes: zelfgemaakte tissuedoos, zelfgemaakte pennenzak (maar veel zin om te naaien heb ik niet), confituur of iets uit de keuken, een plantje (bedankt dat je me liet groeien), enzovoort.
Waar ik dit jaar aan werk:
Een rapport voor de juf:
Op Manous verjaardagsfeestje zijn we begonnen aan een vriendschapsboekje van alle leerlingen, maar dat is nog ver van af.
En verder ben ik nog een beetje zoekend: niet te duur, niet te moeilijk, niet te tijdrovend.
Tips zijn dus nog altijd welkom. 🙂
Na mijn leuke bruidjes vour huwelijksreportages heb ik nu ook toffe usb-tjes gevonden voor andere gelegenheden. Morgen schenken we Manou’s juf er alvast eentje ter gelegenheid van “de dag van de leekracht, met de foto’s van de uitstap.
Na de hele discussie voel ik me nu toch een beetje ‘verplicht’ om ons resultaat online te zetten. Creatief zijn met kinderen is altijd een beetje een risico, zoals je kan zien. Want de dames kozen hun potje en bloemetje zelf wat niet altijd een even geslaagd resultaat opleverde.
En we waren natuurlijk niet alleen met een bloemetje voor de juf. Maar ze leek er toch oprecht blij mee. Voor onze lievelingsjuf had ik bovendien al een hele poos een zakje (staaltjes) clicks klaarliggen. Wij spelen daar toch niet mee.
Wel nieuw dit jaar is dat we niet alleen een cadeautje gaven, we kregen er ook een paar. Super tof!
Waarom wordt alles altijd aanzien als een wedstrijd? Waarom kijken mensen nog zo regelmatig over hun schouder, naar wat de andere doet?
Morgen is de laatste dag van het schooljaar. We hebben en goede en leuke periode achter de rug. Manou kwam terecht bij een lieve en bereidwillige juf, waar ze zich goed voelde. Nina’s juf heeft haar geweldig ondersteund en begeleid richting type 8. Ondanks haar leerachterstand groeide Nina dit jaar uit tot een vrolijk en sociaal kind dat overloopt van zelfvertrouwen. En Flo’s huidige juf staat nog altijd op mijn nummer één. Ze is niet voor niets uitgegroeid tot een van mijn betere vriendinnen. Haar cadeautje heb ik trouwens al eerder dit jaar gegeven, door haar te nomineren als leerkracht van het jaar. 😉
Na een jaar intensief samenwerken, wil ik hen nu graag bedanken. Is dat streberig? Iedereen moet vooral zijn zin doen, denk ik zo. Mijn kinderen vragen alle drie een beetje meer zorg. Als mama vind ik vaak veel steun en begrip bij zorgfiguren. Ik vind het dus niet meer dan normaal om bij het afscheid, hen nog eens extra te bedanken. Samen met de meisjes hebben we iets in elkaar gestoken. Manou en Nina maakten ook een mooie tekening en morgen geven we alles met trots af.
‘Wij krijgen toch ook geen geschenk als we ons werk goed doen?’ Als tiener werkte ik als zaalmeisje in de Kinepolis. Na de film ving ik een gesprek op van een moeder tegen haar twee zoontjes. ‘Laat uw popcorndoos en drankbekertje maar liggen. Dat meisje wordt daar toch voor betaald.’ Ik kan me het gezicht van de domme vrouw nog altijd herinneren. Anderen evident vinden, dat is pas ‘dikke zever’. Een mens kan nooit te veel dank u wel zeggen, en dat geldt zeker niet alleen voor leerkrachten. Een extra vriendelijke verpleegster, een helpende lezer, een luisterend oor of gewoon zomaar: een geschenkje af en toe maakt het leven mooier, zachter en menselijker.
In blogland lijkt het alsof alle mama’s nu massaal het beste van zichzelf geven. Die arme leerkrachten worden morgen overspoeld, zo lijkt het. In een gewone gemengde school blijkt de werkelijkheid natuurlijk anders. In de kleuterklassen van witte scholen zullen de juffen morgen waarschijnlijk veel geschenkjes ontvangen. Maar in leraars in de hogere jaren van het lager onderwijs, zorg- en revalidatiejuffen, sportjuffen en leerkrachten in concentratiescholen krijgen meestal niets.
Dat niet iedereen graag knutselt, begrijp ik wel. En dat het niet altijd klikt met de juf (of vroedvrouw) heb ik ook al mogen ondervinden. ‘En u kind daar als enige laten staan met lege handen?’ Waarom niet? Zo leren kinderen het concept kennen van een eigen mening. Nina doet niet meer aan de geldpot voor haar juf. Zelf verkies ik persoonlijke cadeautjes boven inzamelacties. Anderen vinden dat misschien streberig en dat is jammer want het wedstrijdelement ontgaat mij volledig. Ons projectje was deze keer niet eens zo vernieuwend of creatief. Het is de geste waar het om gaat.
Ik raad iedereen morgen aan om zijn zin te doen. Samen leggen voor een cadeaubon, een kant en klaar gekocht cadeautje, een knutselgeschenk, een tekening of kaartje, een gezellig afscheidsgesprek of gewoon eens wuiven en weg: alles kan. Het is net die verscheidenheid die het leven boeiend maakt. En stop vooral met het beoordelen (en veroordelen) van andermans keuzes.
Nog twee weken en dan nemen we opnieuw afscheid van de juffen. Ik vind het leuk om voor de gelegenheid een originele dankuwel in elkaar te knutselen. Op pinterest had ik al een paar ideetjes verzameld tot ik deze week een briefje kreeg van een andere mama, met de vraag om samen te leggen voor een cadeaubon.
Begrijp me niet verkeerd. Ik ken die mama niet goed maar ik vind het wel een tof initiatief. Veel ouders zouden anders gewoon niets doen. Maar zelf vind ik zo een gemeenschappelijke pot of cadeaubon een beetje onpersoonlijk. Eigenlijk maak ik mij die bedenking vaak. Geschenken geven dat gaat toch om energie steken in elkaar met als hoofdvraag: ‘waar kan ik de ander plezier mee doen?’ Het is een zoektocht, een proces. Geven is leuker dan krijgen.
Maar nu zit ik natuurlijk een beetje vast. Het is mij niet om het geld te doen. Ik kan gewoon meedoen met de pot en toch zelf nog een extra geschenk verzinnen. Maar is dat niet te veel van het goede? ‘Streber’ 😉 Of ik kan gewoon bij mijn eerste gedacht blijven en niet meedoen, maar ben ik dan niet een beetje de spelbreker?
Er blijven hoe dan ook twee juffen over. Daar kan ik alvast mee beginnen 😉
‘De hond heeft mijn huiswerk opgegeten.’
Tja, dat is een excuus dat wel vaker wordt gebruikt, aldus de juf. Gelukkig kwam de papa langs met bewijsstukken, tot grote hilariteit van Manou’s klasgenootjes 😉
Van de vorige periode heb ik gewoon geen foto’s. Ik kan dus niet vergelijken. Maar nu ziet ze er alvast blij en gelukkig uit. 🙂
Flo gaat niet graag naar school. Dat vind ik heel jammer.
Het is een ingewikkeld probleem. Enerzijds klikt het niet met de juf. Onze persoonlijkheden liggen heel ver uit elkaar. Bovendien zitten er echt veel kindjes in die klas. Ik begrijp dat het voor die juf ook niet gemakkelijk is. Flo vraagt veel extra aandacht. En natuurlijk ben ik overgevoelig als het over Flo gaat.
Het kind heeft al veel meegemaakt: aanvallen, opnames, onderzoeken, bloed prikken, sondevoeding, massa’s medicatie en al de bijhorende bijwerkingen. Haar emotionele reserves zijn op, zeker de laatste weken. Het laatste wat ze nu nodig heeft is een strenge, klassieke en overwerkte juf die haar een hele dag door negatief corrigeert. Kleuteronderwijs moet vooral leuk en speels zijn.
Wat nu? Het plan was om het schooljaar uit te zweten. Nina verandert volgend jaar hoe dan ook hopelijk naar de school van Manou. Indien nodig zou ik dan nog een alternatief kunnen vinden voor Flo. “Je pakt het probleem niet aan. Je stuurt Flo amper nog naar school. Dat is geen oplossing. Bovendien zitten we dit jaar nog niet aan de helft, ” bemerkte de thuisbegeleidster.
En dus heb ik er weer een probleem bij. Een gesprek met de juf en met de directie hebben we al geprobeerd. Wij wonen in Gent, waar scholen al jaren overvol zitten. Even “snel” van school veranderen, zit er jammer genoeg niet in. Zucht.
En dus gaan we het nog verder moeten uitzweten. Ik wil het ook echt een kans geven want thuis spendeert ze haar dagen voor tv. Na de officiële inschrijvingsperiode van de stad Gent ga ik toch nog eens rondbellen, ook al besef ik dat wij stilaan schoolhoppers aan te worden zijn.
Maar als je kind iedere ochtend de boel bij elkaar huilt en schreeuwt omdat ze echt echt echt niet naar school wilt, dan breekt mijn hartje toch een beetje.
Is methode-onderwijs beter / leuker / speelser / flexibeler / kindvriendelijker dan klassiek katholiek- of stadsonderwijs? Het thema komt regelmatig terug in jullie reacties, en zelf heb ik ook lang getwijfeld. Een goede school kiezen voor je kind is tegenwoordig een belangrijk en moeilijke ouderlijke taak, zeker voor wie in of rond een stad woont.
Na 5 scholen kwam ik tot een eigen persoonlijke stelling: mensen maken het verschil, en dan vooral mensen met officieel of moreel gezag.
Een goede leerkracht of directie zegt veel meer over een school dan het type onderwijs. Scholen lijken in veel opzichten op bedrijven. Grote bedrijven of kleine ondernemingen: de ene structuur is niet per definitie beter of gezelliger of creatiever dan de andere. Vaak hangt alles af van een paar mensen. Een goede baas kan het verschil maken, maar ook één gemotiveerde collega (met een beetje aanzien), kan veel veranderen.
Los van klassiek of methode-onderwijs: uiteindelijke maakt vooral de instelling van de leerkracht en de begeleiding van de directie een groot verschil. Manou en Nina hebben ook even geproefd van methode-onderwijs, zonder succes. Nochtans geloof ik nog altijd in dat type onderwijs. Maar voor die specifieke school en voor die juffen werkte het niet. Te weinig leerlingen, te weinig middelen, te weinig appreciatie en een afwezige leiding zorgden voor een stroom van frustraties. En een gefrustreerde werkkracht is zelden een goede werkkracht.
Manou gaat nu naar de vrije basisschool Edugo Slotendries, een grote klassieke en katholieke school. Aanvankelijk twijfelde ik wel, want Bob en ik zijn niet gelovig en ik had ook mijn bedenkingen bij “zo een grote school.” Maar na 2 jaar durf ik te beweren dat Slotendries echt een goede school is. Manou is er gelukkig, de sfeer is goed en we zijn al twee keer erg enthousiast over de juffen. Maar de echte kracht van Slotendries ligt bij de twee directeurs. De twee heren zijn competent, gemotiveerd, ze kennen de kinderen, gaan mee op kamp, lopen op de speelplaats, zien en voelen de problemen, ze zijn toegankelijk en staan open voor discussie. En vooral : ze willen het beste voor ieder individueel kind.
Enkele jaren geleden zaten mijn kinderen op een concentratieschool, en ondanks de vele kansarme kinderen was ik uiteindelijk toch heel tevreden. Omdat de leerkrachten er gemotiveerd, creatief en geëngageerd waren.
Natuurlijk zullen mijn meisjes vroeg of laat allemaal wel bij een juf zitten waar ik of zij zich minder goed bij zullen voelen. In een gezonde omgeving moet ook dat kunnen.
– “Ha, hallo. U bent de nieuwe juf? Ik ben de mama van…”
– ” Ja, ik ken u. Ik volg uw blog, al jaren.”
Right.
Leuk.
Of niet? Jawel, leuk.
En toch ook raar.
De nieuwe juf weet eigenlijk al alles van mij.
Of niet alles maar toch heel veel.
Misschien te veel voor zo een eerste ontmoeting.
Eigen schuld.
Right.
Slik.
Het is niet de eerste keer en toch vind ik het nog altijd een beetje bizar en surreëel nevenverschijnsel van bloggen.
Oef.
Dat stelt me enigszins gerust. Het ziet er (online ;-)) een erg leuke juf uit. Manou is alvast razend enthousiast. En ze maakt mooie rokjes. Ik heb er dit weekend nog staan naar kijken, op DOK-markt. Wat is de wereld nu weeral? 😉
Het is altijd spannend, zo een eerste schooldag. Wie wordt de nieuwe juf? Gaat het klikken? Dit jaar was ik een stuk zenuwachtiger dan de voorbije edities.
Het eerste contact met de Flo’s kleuterjuf verliep een ietsiepietsie moeizaam. Omdat ik haar niet heb kunnen zien voor de eerste schooldag, stopte ik in Flo’s boekentas een bundeltje met zo veel mogelijk informatie: Wat is epilepsie? Wat is het Glut1-syndroom? Hoe herken ik een aanval? Wat moet ik doen? In haar boekentas stak ik ook de noodmedicatie. Daar gaat ze het moeten mee doen. Tijdens het infomoment van morgen, moet ik werken. Jammer.
Het zal wel goed komen, sus ik mezelf. De dame heeft veel ervaring en iedereen is er enthousiast over. Maar toen bleek dat Flo’s juf al met de kindjes naar de klas was terwijl wij daar nog op de speelplaats stonden, werd ik even onzeker. Vroeg of laat gaan mijn meisjes eens bij een juf terechtkomen die mij minder ligt. Maar voor Flo wordt dit een cruciaal en moeilijk jaar, vol EEG’s en extra begeleiding en GON-toestanden. Toen we elkaar dan toch voor het eerst zagen, bleek het een lieve dame. Oef.
Nina’s juf leek erg hartelijk en ook Manou was enthousiast (aldus de papa , want we hebben ons moeten opsplitsen). Het komt goed, het komt goed, het komt goed…
Het valt me altijd een beetje zwaar, afscheid nemen. Een heel jaar door zorgen juffen (en meesters) voor je kinderen, iedere dag opnieuw. Samen zorg je voor hun welbevinden. Ze toveren een lach op hun gezicht, kuisen hun poep af en vegen de tranen weg. Ze verzorgen hun wonden, zowel de fysieke als de emotionele. En dan begint de grote vakantie en is het allemaal voorbij. Soms zie je elkaar nog eens, op de speelplaats, maar de echte band is weg. Dat hoort erbij.
Hoe bedank je een goede juf? Moeilijk. Dure geschenken vind ik ongepast. Samen met Pinterest maakte ik een inspiratieboekje, vol leuke kinderideeën. En dankzij Ina krijgen de juffen (en ook de rest van het team) er nog iets lekkers bij.
Deze ochtend was het knutselvoormiddag voor de ouders, op de school van Nina. Meestal ga ik mee maar dat was deze keer niet mogelijk.
” Is dat verplicht?” Neen maar Manou en Nina hebben de voorbije weken al zo veel moeten inleveren. Dus ging Bob mee knutselen, terwijl oma even bij Flo bleef. En zie wat een mooie Valentijnsfoto ik deze namiddag van de juf gemaild kreeg. Mijn twee hartediefjes. Zo zalig!
Manou haar juf staakte, die van Nina niet. Kwestie van het voor ons ouders gemakkelijk te maken. Normaal gezien zou ik dit allemaal geen probleem vinden. Dat is de luxe van een zelfstandige. Maar met Flo liggen de kaarten eventjes een beetje anders.
En dan belde Nina’s juf (Manou’s juf van vorig jaar en ondertussen een beetje een vriendin). Of Manou geen zin had om een dagje terug naar haar oude school te gaan? Voor alle duidelijkheid: Manou zit nu in een andere klas, én in een andere school. Maar zin had ze natuurlijk.
Tof. Neen niet tof, veel meer dan tof: geweldig, onvoorstelbaar de max, zalig vond ik het. Bedankt!
“Als we iets kunnen doen om te helpen, moet je het maar zeggen he.” Velen zeggen het en de meesten menen het waarschijnlijk ook. Toch is het niet gemakkelijk want ja, iedereen heeft zo nog een eigen druk leven. Dit was geen evident voorstel maar moeilijk gaat blijkbaar ook. De directie werd verwittigd en Manou mocht een dagje naar haar oude school terug. En wij konden weer een dagje verder.
Ik heb al genoeg gestoeft over Sint Bernadette (en de leerkrachten daar) maar kijk: they did it again! Bedankt A. !
Achter de camera 
