Merry everything and a happy always

24 uur

Een geboorte is altijd spannend. De foto’s moeten snel gemaakt worden, vaak in een niet zo fotogenieke ziekenhuiskamer. Dan vlieg ik naar huis om de kaartjes te ontwerpen, en ze op tijd aan te leveren aan de drukker.

Niet ieder baby’tje komt ongeschonden uit de buik. Ze hebben ook niet altijd even veel zin om mee te werken.

Emeline was geen 24 uur oud. Een prachtige bos haar en twee alerte kijkers. De foto’s voor het kaartje blijven onder embargo tot morgen, maar dit schattige tussendoorfotootje mag ik jullie vandaag al tonen. Geef toe: het is een mooi kindje. Een nieuw leven, een wondertje. Welkom op deze wereld lieve meid.

De uitnodiging

Nina en haar wonderlijk sprookjesachtig lentefeest 🙂

Montage

Nina wou een uitnodiging met een paard, of een olifant. Een echt paard zou ik nog wel vinden maar mijn lieve kleine gevoellige dochter fotograferen in een buurt van een groot wild loslopend paard, dat is niet zo evident. Gelukkig is er photoshop 😉

Deze kaart heeft het niet gehaald. Ze  vond de montage met de olifant leuker. Word vervolgd 😉

Kerstkaartjes

Ook al is het een beetje ouderwets, ik verstuur nog altijd (veel) echte kerstkaartjes. Ik doe het grotendeels voor mezelf, besef ik. Een kort project, nadenken over een concept en dat uitwerken: ik geniet. Kerstmis is gewoon een goed excuus want ik zou evenveel plezier beleven aan kleurrijke lentewensen, om maar iets te zeggen. Ook de bijhorende mentale oefening vind ik verrijkend: naar wie ga ik mijn resultaatjes opsturen?

Enkele jaren geleden was ik ‘vrijgeviger’. Ik zag kerstkaartjes als een leuke manier om nieuwe en uit het oog verloren vrienden opnieuw aan te halen. Met de jaren ben ik realistischer geworden. 🙂 Vriendschap moet van twee kanten komen, en dooft soms ook uit. Daar kan een kaartje niets aan veranderen. Ondertussen stuur ik dus vooral kerstkaartjes naar de vaste goede vrienden, én naar familie. Maar de dochters krijgen steeds meer eigen vriendjes waardoor het aantal ongeveer gelijk blijft.

Kerstkaartjes zijn trouwens ook een leuke manier om mensen te bedanken. Onze juffen bijvoorbeeld, die iedere dag opnieuw hun best doen voor mijn meisjes. Verder denk ik ook aan de neuroloog, de thuisbegeleiding, het revalidatiecentrum, de huisarts, Bob’s kinesist enzovoort. Een gedrukte dankuwel, meer moet kertsmis niet zijn.

En jullie, sturen jullie nog echte kaartjes en naar wie ?

Kerstshoot

De slideshow van Iphoto is een leuke ontdekking, al blijf ik een beetje ontevreden over de beeldkwaliteit van de filmpjes. De foto’s zien er wazig uit, terwijl de oorspronkelijke foto’s haarscherp zijn. Maar kom: het is het idee dat telt 🙂

sneeuw2 from annelissen on Vimeo.

Skip 2012. Wij kijken alvast uit naar een geweldig nieuw jaar. Prettige feesten!

Kerstkaartjes

De week dat mijn kaartjes thuis geleverd werden, maakten mijn meisjes op school ook kerstkaartjes.

De school van Nina en Flo lieten spontaan 8 pakjes van zes kaartjes drukken. Wat wij als ouders niet wilden aankopen, mochten we gewoon terug meegeven. En ook al heb ik zelf al kaartjes gemaakt, toch voelde ik me een beetje verplicht om enkele pakjes te kopen. Maar 8 * 6 kaartjes vond ik net iets te veel van het goede. Wat zou er nu gebeuren met de rest?

Manou’s kerstkaartje vind ik origineler. We konden ze kopen op de kerstmarkt, per stuk. “De juf heeft mij twee keer gefotografeerd. Mijn foto moest zeker scherp zijn, zei ze.” 😉 Die juf heeft het helemaal begrepen. Ook al ben ik geen grote sepia-fan: ik vind de foto’s erg goed gelukt. Een leuk concept, het werkt altijd!

Uitnodiging

Manou wou op de foto, met haar lievelingsjurk. Laten we het leuke en het nuttige combineren, dacht ik. Maak ik ondertussen een paar kiekjes voor de uitnodigingen van haar lentefeest. Niet dat we zelf veel gedrukte uitnodigingen krijgen. Meestal gaat het eerder zo: “zeg die dag doet X of Z zijn of haar communie, jullie komen toch ook?”. Daar is natuurlijk niets mis mee, al moet ik achteraf meestal nog eens mailen of smssen voor het juiste uur. Voor mij is het ook een beetje beroepsmisvorming, zeg maar.

Nina wou natuurlijk mee op de foto maar Flo zag er niet echt fotogeniek uit. En geduld had ze al helemaal niet. Dus heb ik het geheel toch maar gephotoshopt want één zusje vond ik  triestig.

” Uitnodigingen? Zot! Het is nog 4 maanden.” Ok, vier maanden op voorhand is een beetje vroeg maar ik ben klaar en dan is het toch zonde om te wachten. Bovendien. Agenda’s lopen snel vol. Gescheiden ouders en allerhande huwelijks- en communiefeesten en citytrips: weekends zijn populair en dus snel volgeboekt. Bewijs: de oma is toevallig dat weekend op vakantie. Pech. Volgende keer moet ik er dus nog vroeger aan beginnen 😉