De creatieve kampen (van een halve dag) bij de Vrije Ateliers in Sint Niklaas, we blijven ze telkens opnieuw verrassend tof vinden. Ik speelde (als juf) om en rond fotografie met een leuke bende tienjarigen, terwijl Manou en Nina jurkjes leerden pimpen.
Recy-kleren: Regen of geen regen, de weken vliegen zo toch razendsnel voorbij.
Eentje is geentje, zegt het enige kind. 🙂
Dat klopt natuurlijk niet. Een leven met of zonder kinderen is nauwelijks te vergelijken. Toch moet ik vaak glimlachen met uitspraken als ‘die van mij telt voor drie’. Mijn kindeen tellen alle drie voor drie, en drie maal drie is negen. Dat werd dit weekend nog maar eens duidelijk.
Zaterdagmorgen vertrokken Manou en Nina dus op kamp. Zaterdag werd een drukke werkdag maar zondag had ik Flo helemaal voro mezelf. In de voormiddag had ik nog een fotoshoot gepland en ’s avonds kregen we bezoek. Omdat de papa met zijn vrienden op stap was, zouden Flo en ik zorgen voor het diner.
Terwijl deugniet zich rustig bezig hield in de speelkamer, bleef ik ’s morgens tot acht uur in bed liggen (zalig). Ontbijt met verse pannekoeken, samen in bad, fotoshoot en dan samen naar de Delhaize, de ideale winkel voor wie geen idee heeft van wat hij (of zij) zou kunnen klaarmaken. Flo koos pizza als middageten en ’s avonds ging ik voor hapjes, salade en wok.
Half twee leek me een beetje vroeg om al aan het eten te beginnen en dus speelde mijn dochter en ik eerst een beetje in de tuin. Lenteschoonmaak, hondedrollen opkuisen, samen op de trampoline, haar fiets van onder het stof halen, enzovoort. Na een uurtje besloot ik binnen ook eens aan te pakken, beetje stofzuigen en terwijl ik toch bezig was kon ik even goed de keuken eens dweilen en de zetels invetten. Ik geef toe: Flo kan zich ook heel goed alleen bezighouden.
Om drie uur hebben we samen de speelhoek opgeruimd, om met het poppenhuis gespeeld. Ik was de baby 😉 En toen was het half vijf, nog steeds een beetje vroeg om aan het eten te beginnen maar een goede mise-en-place kan nooit kwaad. Om half zes stond mijn wok klaar en was de tafel gedekt.
Tegen dat het bezoek aankwam, zat ik mijn tijd te verdoen op facebook. 😉 Waar vakantiekampen toch allemaal niet goed voor zijn.
Vandaag vertrekt mijn kleine meid voor het eerst op slaapkamp. Drie dagen én drie nachten zal ze van huis weg zijn, met Krejo. Spannend. Wie van ons twee zou er nu het meest zenuwachtig zijn?
Nina is een gevoelig kind. Zeven jaar, sociaal en dapper maar ook een kop kleiner dan haar leeftijdsgenootjes. En ze vertrekt alleen, zonder vriendinnetje. Manou gaat natuurlijk ook mee maar zit in een ander leeftijdsgroepje, met andere activiteiten en een ander slaapzaal.
Een zevendagenweek met Kazoo zag ze absoluut nog niet zitten. Drie dagen en nachten leken ons wel haalbaar. Kampen zijn geweldig verrijkende ervaring, vind ik persoonlijk. Je leert er voor jezelf zorgen, op je eigen benen staan en smeedt er vaak mooie vriendschappen. En als het meevalt zal dat een enorme opkikkerzijn voor haar eigenwaarde.
Nina is een vechtertje. Ik weet dat ze het kan en heb ook veel vertrouwen in de leiding. En toch blijft het een grote sprong voor een klein meisje. 🙂
Manou vergaat ene deel van haar bagage tijdens haar terugreis van het Kazoukamp in Spa. Een verloren slaapzak is zonde maar het was geen duur exemplaar. Pijnlijker was het verlies van haar lievelingsknuffel Pietje.
“Alles komt goed. Maak je maar geen zorgen. Maandag bel ik naar Kazou en dan krijgen we alles wel terug.” Zo een rode ronde zak valt op, en zal dus niet per ongeluk in de koffer van de bus blijven liggen. En wie steelt er nu een slaapzak? Op het secretariaat van Kazou wisten ze me te vertellen dat de verloren voorwerpen morgen getrieerd zouden worden. Ik mocht de volgende dag dus al een telefoontje verwachten.
Maar mijn telefoon bleef stil, de hele week. “Heb je al gebeld mama?” Ik heb het probleem enkele dagen voor me uitgeschoven maar gisterenavond kon ik niet meer ontkennen. “Ja, ik heb gebeld en alle verloren voorwerpen zijn ondertussen binnengekomen maar ze hebben geen slaapzak en geen knuffel gevonden.”
Drama, ik moet u daar geen tekening bij maken. Er vloeiden veel traantje die avond.
– Ik willllll Pietjeeeeee snik snik snik.
– Ik weet het schat. Maar Pietje is weg. Je hebt toch knuffels genoeg?
– Neeeee! Ik mis Pietje.
Naar een kwartier had ik hoofdpijn. Over naar plan B dus:
– Je krijgt een nieuwe knuffel.
– Ik wil geen nieuwe knuffel. Ik wil Pietjeeeeeeeee snif snif
– Probeer gewoon te denken dat Pietje gegroeid is, en dat hij er nu gewoon een beetje anders uitziet.
Het duurde even voor ik haar overtuigd had maar uiteindelijk zochten we samen online naar een waardige vervanger.
Deze ochtend aan de ontbijttafel belde Kazou terug. Dat de slaapzak en knuffel toch terecht waren. Hoera! Eind goed, al goed. Manou slaapt in een dubbel bed vol knuffels. Daar komt nu dus nog eentje bij. En binnen een paar jaar mag mama die waarschijnlijk allemaal versassen op de rommelmarkt 😉
* Ik rits aan reistas open, op zoek naar vuile was. Bovenaan zie ik haar linnenzak liggen, opgevouwen en leeg. Ik zoek nog een beetje verder. Orde is niet zo onze sterkte kant. Maar alles lijkt nog zo netjes. Ok, ik had een paar reserve kleren meegeven, maar niet eens zo veel. Toch vraag ik me af: wat heeft dat kind een hele week aangehad? In de zijzakken vind ik twee natte, stinkende en heel vuile T-shirts. Weer een mysterie opgelost.
* Verder vind ik ook vijf lege enveloppe terug, met adressen en postzegels. Lieve familie en vrienden, de dochter beweert (en zucht) “dat ze daar echt geen tijd voor had”.
* Braafste blondje staat er op haar sjaaltje. Veel x-jes ook. Zou Manou beseffen dat deze zoentjes voorstellen?
* Waarom had de bus zo veel vertraging? Het leek mij een logische vraag na drie uur vertraging. “Oh. Dat is omdat het gisterenavond fuif was.” Juist ja 😉
Ik stuurde mijn kind op kamp en kreeg een pre-puber terug. Onvoorstelbaar hoe snel kinderen groeien op zo een kamp.
Ik keek er naar uit. Enerzijds was ik gewoon blij om Manou terug te zien. Bovendien hou ik wel van zo lekker melige emomomenten. Niets zo ontroerend als een hereniging 😉 Ze waren te laat, veel te laat. Toen de bus eindelijk de parking in Eeklo opreed, voelde je de spanning en adrenaline stijgen. Sommige mama’s werden zelfs een beetje wild en begonnen te springen, te roepen en te zwaaien. “Zie je ze? Waar zit ze?” De eerste kinderen sprongen uit de bus recht in de armen van hun ouders.
Mijn meisje zat achteraan in de bus. Ze hield aan hand tegen het raam om beter naar buiten te kunnen kijken. En dan zag ze ons staan. Even zwaaide ze terug en lachte. De kinderen bleven opgewonden de bus verlaten. “Waar blijft ze? Zie je haar?” Manou was duidelijk niet gehaast. Het weerzien was leuk en gezellig. Kus kus kus. “Het was leuk. Ik heb dorst? Heb je iets mee om te drinken? En ik heb ook honger.”
En dan hoorden we muziek. Zo snel als ze kwam was ze weer weg. Samen zingen en dansen, voor een laatste keer. Het enthousiasme spatte er van af ondanks de vuile snoeten en vermoeide ogen. Zo kregen we er gewoon nog een emomoment bij. Heerlijk. “Kijk dat is die en die. En die zotte leider zat in mijn groepje. En die en die zeiden dat ik op hem verliefd was. Maar alle zot, die is veel te groot. ”
Waar is Flo? Ze staat hier… niet meer. Het was druk rond de bus. Iedereen probeerde zijn bagage te recuperen en afscheid te nemen. Bob en ik namen elk en kant van de bus en hoopten vurig dat ze zich niet verstopt had tussen de auto’s di die allemaal in beweging kwamen. En dan tilde opa haar uit de lege bus tilde. Emomoment nummer drie.
Er werd nog geknuffeld en gezwaaid terwijl de papa haar bagage probeerde te recupereren. “Heb je alles mee?” Ze is vertrokken met een tas en kwam terug met een tas. Wat ontbreekt zou ik thuis wel ontdekken, dacht ik. Veel waardevolle spullen had ze toch niet bij. In de wagen sloeg de vermoeidheid toe. Manou had nog net genoeg energie voor een boterham voor tv. De details van het kamp kwamen langzaam naar boven, met als een rode lijn: het was tof.
En dan naar bed. “Haal je snel mijn Pietje uit de valies?” Ik vond haar tas al zo licht aanvoelen. Blijkbaar is Manou haar slaapzak vergeten inclusief haar lievelingsknuffel. Zo eentje die ze al sinds haar geboorte heeft, vuil en kapt maar onvervangbaar en heel waardevol. Pech en goed voor een vierde en iets minder aangenaam emomoment. Gelukkig was ze te moe om er lang over te treuren.
Geen nieuws is goed nieuws zeker? Manou is nu al zes dagen weg en nog steeds ontvingen we geen briefje of kaartje. Waarschijnlijk heeft ze het gewoon te druk, net als wij hier. En dat is goed natuurlijk. Tegelijkertijd ben ik heel nieuwsgierig. Wat zou ze nu doen? Zouden ze al slapen? Of zou ze met haar vriendinnen in de kamer liggen tetteren zoals ik destijds. Gaat ze niet te moe zijn? Gaat ze genoeg drinken? Hoe gaat het paardrijden? Zijn de begeleiders tof? Voelt ze zich goed?
Hoe hard we haar ook missen, ik moet toch toegeven dat één kindje minder voor een groot verschil zorgt. Manou is de oudste en veruit de flinkste. Maar twee kinderen is toch veel rustiger en evenwichtiger dan drie. Of misschien is het gewoon omdat we drie gewoon zijn dat twee nu zo een makkie lijkt.
De kleintjes volgen bovendien (niet toevallig) deze week een kamp, waardoor het overdag gewoon stil is in huis. En dat is ongelofelijk heel lang geleden. 😉 Zaterdag komt Manou terug. Ik kijk er stiekem (en ondanks de rust) toch hard naar uit.
De ene begeleider is de andere niet. Mensen maken het verschil. Het is zo een beetje mijn stokpaardje aan het worden.
Het gaat relatief goed met ons Flowie Boowie. De aanvallen zijn onder controle, zeker overdag. En dus doet ze gewoon mee met haar zusjes, ook al is het een zot spook en liggen risico’s bij haar toch net iets hoger dan gemiddeld. Ik probeer de begeleiders goed in te lichten en zorg ook dat ze altijd haar noodmedicactie bij zich heeft.
Die briefing stelt vaak niet zo veel voor. Als ik haar aanmeld de eerste dag van een kamp of op speelpleinwerking, probeer ik in vier zinnen de situatie zou duidelijk mogelijk uit te leggen. Dat mijn dochter een zware vorm van epilepsie heeft, dat het goed is om dat op voorhand te weten, dat ze noodmedicatie meeheeft, rectaal in te spuiten maar dat ze die pas moeten gebruiken als de aanval langer duurt dan vijf minuten. En dat er in mijn noodpakket ook een brief zit met een beetje uitleg. Veel langer durf ik de rij niet op te houden. 😉
Vaak kijken de begeleiders me dan een beetje verschrikt aan. Ik lach even en stel ze gerust. ‘Bij een aanval bel je best gewoon de hulpdiensten op. Die zullen jullie telefonisch wel begeleiden.’ Vaak verdwijnt de enveloppe dan in een of andere kast of map. Zoals ik al zei: het gaat goed met Flo. Gelukkig maar.
Vandaag begonnen Nina en Flo aan een kampweek bij Ideekids in Melle. Een half uur na de aftrap belde de hoofdmoni mij al op. (Dat was even schrikken). Dat ze de brief eens goed doorgenomen had maar toch nog een paar vraagjes had. Flo is deze zomer al veel verschillende plaatsen gaan spelen. Ik denk niet dat iemand mijn noodpakket open gedaan heeft, laat staan dat ze het bekeken hebben. En ook al ben ik geen ongeruste mama en heb ik veel vertrouwen in een goede afloop, ik was toch heel blij verrast met deze professionele manier van begeleiden.
En ja, Ideekids is een beetje duurder dan een gesubsidieerd schoolsportkamp. Nu weet ik ook weer waarom. Bovendien zijn het echt toffe kampen maar dat heb ik al gezegd 😉
Vandaag zwaaiden we Manou uit in Eeklo. Zeven dagen gaat ze paardrijden met Kazou in Spa. Veel leuke paardrijkampen in de buurt vond ik niet en dus kozen we voor het eerst voor een slaapkamp. Samen spelen, samen eten, samen slapen. En geen taxidienst voor mama en papa, ik zag alleen maar voordelen.
Geheel toevallig schreef een klasgenootje zich in voor het zelfde kamp, en dat is bij nader inzien toch geruststellend. Want nu het zover is, vind ik het een hele stap. Zeven dagen en zeven nachten, het is toch een ander verhaal dan een twee dagen op de boerderij met klasgenootjes of een nachtje bij een vriendinnetje logeren.
Iedereen was deze ochtend vrolijk opgewonden. En onder een flinke onweersbui zijn ze vertrokken.
En terwijl ik daar stond te verzuipen, bleven mijn gedachten steken bij het oude en afgezaagde cliché: wat worden kinderen toch snel groot.
Volgende week begint de lente, zegt de weerman. Hoog tijd om te denken aan de zomer, zo blijkt. Ik krijg verschillende groepsmails van ouders van klasgenootjes, over wie wanneer mee wilt op zomerkamp. Het valt me op dat het verschil tussen gezinnen op dat vlak buitengewoon groot is. “Ik zoek naar een kamp of activiteit voor week 3 en week 5 “, mailt de ene mama. Een ander schrijft terug: “Ik heb gekozen voor een job in het onderwijs waardoor wij in de zomer geen last hebben van opvangprobleem. Toch bedankt.”
Wie thuis werkt, is veel thuis (ook in de zomervakantie). Toch stuur ik mijn dames op kamp en dat niet eens uit noodzaak. Maar twee maanden thuis zitten, vind ik veel te lang. Na Marokko zit er voor ons geen verre reis meer in. Een weekje naar zee en een paar citytrips zullen niet voldoende zijn om de sleur te breken.
De eerste weken vinden ze het leuk om gewoon wat rond te hangen, buiten te spelen, zwemmen en schommelen en knutselen, en vriendjes uitnodigen. Maar vroeg of laat beginnen ze zich te vervelen, en dat eindigt of voor tv of in ruzie. Iedere dag zelf voor kinderanimatie zorgen, zie ik ook niet zitten.
Op kamp amuseren ze zich, ook al is het slecht weer. Het is een beetje puzzelen, zoeken naar drie leuke kampen dezelfde periode zonder financieel failliet te gaan. Persoonlijk zou ik voormiddagkampen of halve dagen workshops leuker vinden maar ik Gent bestaan die (volgens mij) niet. Ook knutsel- of echte creakampen mis ik een beetje. Op het programma staat voorlopig een paardrijkamp in Spa voor Manou; voor het eerst intern- met logement dus. En de kleintjes gaan alvast een weekje ideekidsen en een weekje sporten via de stad Gent.
Hoe overbruggen jullie de zomer?
De stad Gent organiseert iedere vakantie een tal van sportkampen. Omnisport voor de kleuters; later kan je kiezen voor dans of zwemmen of voetbal. Niets fancy, niets hip maar mijn meisjes gaan graag. En meer moet dat niet zijn.
De stad Sint Niklaas organiseert iedere vakantie leuke creatieve kinderkampen. Potdraaien, knutselen, schilderen, striptekenen, dans, toneel en niet toevallig ook fotografie ;-). Je kan kiezen voor een halve dag of 2 halve dagen (waardoor de kinderen dus ook een hele dag kunnen blijven, voor wie kampen gebruikt als kinderopvang omdat hij of zij moet werken).
Wat een leuke formule. Zelf verzorg ik vaak een halve dag reeks en mijn twee dames volgen dan een knutselkamp. Het is telkens echt leuk, en ik vind het spijtig dat Gent zo niets organiseert. Kampen genoeg in de buurt maar de Vrije Ateliers zijn toch echt anders. Grote voordeel 1: de cursussen worden altijd gegeven door “professionelen”. Veel kinderkampen worden geleid door animators. Dat zijn leuke enthousiaste mensen die zich goed informeren maar ik vind het toch waardevoller met een “echte” striptekenaar, “echte” juf potdraaien of een “echte” toneelspeler. Voordeel 2: je kan kiezen voor een halve dag. Het is vakantie. Wij trekken niet naar het buitenland maar proberen hier tijd te maken voor elkaar. Deze kampen zijn een leuk extraatje, en geven ons toch nog de tijd om in de namiddag samen iets leuk te ondernemen.
De eerste vakantieweek zit er op. Weer of geen weer: we hebben ons goed geamuseerd.
Met de stickeractie van Ideekids kan je iedere maand een gratis kamp winnen. Neen, ik heb geen aandelen in het bedrijf. En ik besef dat ik met dit bericht mijn eigen kansen drastisch verklein. Toch wil ik iedereen aanraden om mee te doen. Die kampen zijn echt “vree wijs”, zoals wij zeggen in Gent 😉
Op Petit Bazar hebben zij ons geholpen aan helium (nog eens bedankt) en deels daarom heb ik die dag stickervellen uitgedeeld. Maar goed nieuws: ik heb er enkele over. Dus besloot ik deze ochtend ons kans zelf te wagen: wie niet waagt, blijft maagd 😉
Achter de camera 