Pietje

Manou vergaat ene deel van haar bagage tijdens haar terugreis van het Kazoukamp in Spa. Een verloren slaapzak is zonde maar het was geen duur exemplaar. Pijnlijker was het verlies van haar lievelingsknuffel Pietje.

“Alles komt goed. Maak je maar geen zorgen. Maandag bel ik naar Kazou en dan krijgen we alles wel terug.” Zo een rode ronde zak valt op, en zal dus niet per ongeluk in de koffer van de bus blijven liggen. En wie steelt er nu een slaapzak? Op het secretariaat van Kazou wisten ze me te vertellen dat de verloren voorwerpen morgen getrieerd zouden worden. Ik mocht de volgende dag dus al een telefoontje verwachten.

Maar mijn telefoon bleef stil, de hele week. “Heb je al gebeld mama?” Ik heb het probleem enkele dagen voor me uitgeschoven maar gisterenavond kon ik niet meer ontkennen. “Ja, ik heb gebeld en alle verloren voorwerpen zijn ondertussen binnengekomen maar ze hebben geen slaapzak en geen knuffel gevonden.”

Drama, ik moet u daar geen tekening bij maken. Er vloeiden veel traantje die avond.

– Ik willllll Pietjeeeeee snik snik snik.
– Ik weet het schat. Maar Pietje is weg. Je hebt toch knuffels genoeg?
– Neeeee! Ik mis Pietje.

Naar een kwartier had ik hoofdpijn. Over naar plan B dus:

– Je krijgt een nieuwe knuffel.
– Ik wil geen nieuwe knuffel. Ik wil Pietjeeeeeeeee snif snif
– Probeer gewoon te denken dat Pietje gegroeid is, en dat hij er nu gewoon een beetje anders uitziet.

Het duurde even voor ik haar overtuigd had maar uiteindelijk zochten we samen online naar een waardige vervanger.

Deze ochtend aan de ontbijttafel belde Kazou terug. Dat de slaapzak en knuffel toch terecht waren. Hoera! Eind goed, al goed. Manou slaapt in een dubbel bed vol knuffels. Daar komt nu dus nog eentje bij. En binnen een paar jaar mag mama die waarschijnlijk allemaal versassen op de rommelmarkt 😉

 

 

Randverhaaltjes

* Ik rits aan reistas open, op zoek naar vuile was. Bovenaan zie ik haar linnenzak liggen, opgevouwen en leeg. Ik zoek nog een beetje verder. Orde is niet zo onze sterkte kant. Maar alles lijkt nog zo netjes. Ok, ik had een paar reserve kleren meegeven, maar niet eens zo veel. Toch vraag ik me af: wat heeft dat kind een hele week aangehad? In de zijzakken vind ik twee natte, stinkende en heel vuile T-shirts. Weer een mysterie opgelost.

* Verder vind ik ook vijf lege enveloppe terug, met adressen en postzegels. Lieve familie en vrienden, de dochter beweert (en zucht) “dat ze daar echt geen tijd voor had”.

* Braafste blondje staat er op haar sjaaltje. Veel x-jes ook. Zou Manou beseffen dat deze zoentjes voorstellen?

* Waarom had de bus zo veel vertraging? Het leek mij een logische vraag na drie uur vertraging. “Oh. Dat is omdat het gisterenavond fuif was.” Juist ja 😉

Ik stuurde mijn kind op kamp en kreeg een pre-puber terug. Onvoorstelbaar hoe snel kinderen groeien op zo een kamp.

De thuiskomst

Ik keek er naar uit. Enerzijds was ik gewoon blij om Manou terug te zien. Bovendien hou ik wel van zo lekker melige emomomenten. Niets zo ontroerend als een hereniging 😉 Ze waren te laat, veel te laat. Toen de bus eindelijk de parking in Eeklo opreed, voelde je de spanning en adrenaline stijgen. Sommige mama’s werden zelfs een beetje wild en begonnen te springen, te roepen en te zwaaien. “Zie je ze? Waar zit ze?” De eerste kinderen sprongen uit de bus recht in de armen van hun ouders.

Mijn meisje zat achteraan in de bus. Ze hield aan hand tegen het raam om beter naar buiten te kunnen kijken. En dan zag ze ons staan. Even zwaaide ze terug en lachte. De kinderen bleven opgewonden de bus verlaten. “Waar blijft ze? Zie je haar?” Manou was duidelijk niet gehaast. Het weerzien was leuk en gezellig. Kus kus kus. “Het was leuk. Ik heb dorst? Heb je iets mee om te drinken? En ik heb ook honger.”

En dan hoorden we muziek. Zo snel als ze kwam was ze weer weg. Samen zingen en dansen, voor een laatste keer. Het enthousiasme spatte er van af ondanks de vuile snoeten en vermoeide ogen. Zo kregen we er gewoon nog een emomoment bij. Heerlijk. “Kijk dat is die en die. En die zotte leider zat in mijn groepje. En die en die zeiden dat ik op hem verliefd was. Maar alle zot, die is veel te groot. ”

Waar is Flo? Ze staat hier… niet meer. Het was druk rond de bus. Iedereen probeerde zijn bagage te recuperen en afscheid te nemen. Bob en ik namen elk en kant van de bus en hoopten vurig dat ze zich niet verstopt had tussen de auto’s di die allemaal in beweging kwamen. En dan tilde opa haar uit de lege bus tilde. Emomoment nummer drie.

Er werd nog geknuffeld en gezwaaid terwijl de papa haar bagage probeerde te recupereren. “Heb je alles mee?” Ze is vertrokken met een tas en kwam terug met een tas. Wat ontbreekt zou ik thuis wel ontdekken, dacht ik. Veel waardevolle spullen had ze toch niet bij. In de wagen sloeg de vermoeidheid toe. Manou had nog net genoeg energie voor een boterham voor tv. De details van het kamp kwamen langzaam naar boven, met als een rode lijn: het was tof.

En dan naar bed. “Haal je snel mijn Pietje uit de valies?” Ik vond haar tas al zo licht aanvoelen. Blijkbaar is Manou haar slaapzak vergeten inclusief haar lievelingsknuffel. Zo eentje die ze al sinds haar geboorte heeft, vuil en kapt maar onvervangbaar en heel waardevol. Pech en goed voor een vierde en iets minder aangenaam emomoment. Gelukkig was ze te moe om er lang over te treuren.

Geen nieuws

Geen nieuws is goed nieuws zeker? Manou is nu al zes dagen weg en nog steeds ontvingen we geen briefje of kaartje. Waarschijnlijk heeft ze het gewoon te druk, net als wij hier. En dat is goed natuurlijk. Tegelijkertijd ben ik heel nieuwsgierig. Wat zou ze nu doen? Zouden ze al slapen? Of zou ze met haar vriendinnen in de kamer liggen tetteren zoals ik destijds. Gaat ze niet te moe zijn? Gaat ze genoeg drinken? Hoe gaat het paardrijden? Zijn de begeleiders tof? Voelt ze zich goed?

Hoe hard we haar ook missen, ik moet toch toegeven dat één kindje minder voor een groot verschil zorgt. Manou is de oudste en veruit de flinkste. Maar twee kinderen is toch veel rustiger en evenwichtiger dan drie. Of misschien is het gewoon omdat we drie gewoon zijn dat twee nu zo een makkie lijkt.

De kleintjes volgen bovendien (niet toevallig) deze week een kamp, waardoor het overdag gewoon stil is in huis. En dat is ongelofelijk heel lang geleden. 😉 Zaterdag komt Manou terug. Ik kijk er stiekem (en ondanks de rust) toch hard naar uit.

Daar gaat ze

Vandaag zwaaiden we Manou uit in Eeklo. Zeven dagen gaat ze paardrijden met Kazou in Spa. Veel leuke paardrijkampen in de buurt vond ik niet en dus kozen we voor het eerst voor een slaapkamp. Samen spelen, samen eten, samen slapen. En geen taxidienst voor mama en papa, ik zag alleen maar voordelen.

Geheel toevallig schreef een klasgenootje zich in voor het zelfde kamp, en dat is bij nader inzien toch geruststellend. Want nu het zover is, vind ik het een hele stap.  Zeven dagen en zeven nachten, het is toch een ander verhaal dan een twee dagen op de boerderij met klasgenootjes of een nachtje bij een vriendinnetje logeren.

Iedereen was deze ochtend vrolijk opgewonden. En onder een flinke onweersbui zijn ze vertrokken.

 

En terwijl ik daar stond te verzuipen, bleven mijn gedachten steken bij het oude en afgezaagde cliché: wat worden kinderen toch snel groot.

 

 

 

 

Kazou

Wij zijn lid van de CM en dus krijgen wij om de haverklap allerhande brochures in de brievenbus. En zo botste ik toevallig op het kampaanbod van Kazou. Een weekje paardrijden in Spa, voor kinderen van 6 tot 9 jaar: het leek mij wel iets voor Manou. In de zomer blijven wij meestal thuis en een kamp is leuk om de sleur van de grote vakantie eens te doorbreken. Vijf dagen zonder ons op stap, ook dat is waardevol op die leeftijd. En manou had er zin in.

Inschrijven was mogelijk vanaf maandag 10 uur. Rond 14 uur maandagnamiddag besloot ik om er eens werk van te maken, nu ik toch niets anders om handen heb. Het paardrijkamp was ondertussen al volzet. Zucht.

Ik weet niet goed wat is met die mutualiteitvakanties. Ok, enerzijds hebben ze een leuk aanbod. Manou wil heel graag leren paardrijden maar ik heb nog altijd geen goede betaalbare manège in de buurt gevonden. Een kamp via de mutualiteit gaf mij ook wel vertrouwen. De kans is gewoon net iets groter dat je waar voor je geld krijgt, denk/dacht ik. Paardrijden is een dure sport. Ik heb als kind zelf regelmatig paardrijkampen gevolgd. Op de ene rij je een uurtje per dag op een afgereden knol in een vuile manège, terwijl je ergens anders een halve dag op wandeling mag.

Is Kazou dan zo goed? Of redeneert iedereen gewoon zoals ik? En waarom organiseren ze dan niet gewoon meer kampen? De skivakanties van Intersoc zijn niet slecht maar voor dezelfde prijs kan je ook met Tramontana weg, zonder die hatelijk inschrijvingsgekte. En het is natuurlijk wel heel nobel en tof dat hun aanbod openstaat voor zorgkindjes, maar die moeten dan wel nog binnen geraken.

Ik ben nu dus op zoek naar een alternatief. Freetime organiseert ook paardrijkampen, maar ik weet dat zij ooit met De Hoefslag samenwerkten en dat is geen goede referentie. Hebben jullie nog tips?