– Wie doet dat nu nog, kerstkaarten schrijven?
– Ik.
– Waarom?
– Tja. Ik vind het gewoon leuk, leuk om te maken en leuk om te krijgen.
– En naar wie stuur je die dan?
– Naar de mensen die ik apprecieer: naar familie en vrienden maar ook naar klasgenootjes, artsen, therapeuten, babysits, buren en collega’s.
– Kan dat niet via mail?
– Een kaartje is persoonlijk. Ik teken ze allemaal met de hand, vaak met een extra boodschap. Gewoon één keer per jaar dank u wel zeggen. Zomaar. Dat is toch waar Kerstmis voor staat. Niet?
Vijf minuten foto’s maken, tien minuten verwerking en montage. Meer tijd heb ik niet nodig. De laatste minuut mochten Manou en Flo nog even freewheelen met deze leuke collage als resultaat.
Mijn ‘echte’ kerstwens krijgen jullie volgende week. Beloofd. 🙂
Om te ontsnappen aan de eindejaarsgekte trekken wij in de kerstvakantie naar de Marokkaanse zon. Ik ben dus opnieuw op zoek naar een warm gezin voor onze lieve Tuc. Een huisdier voor de feestperiode, het is eens iets anders. Tuc is een heel braaf en aanhankelijk beest, bijzonder kindvriendelijk én heeft niet veel beweging nodig. Met andere dieren wil hij graag spelen, wat voor de nodige drukte zorgt maar agressief heb ik hem nog nooit gezien (zelfs niet toen Flo een stuk van zijn oor knipte ;-)).
Haal eens in eenzame ziek in huis, is toch het moto van kerstmis niet? Wie zich geroepen voelt, mag mij altijd een berichtje sturen. Ik bedanktde vriendelijke hondsitter graag met een gratis fotoshoot 😉
Het leuke aan een musicalopleiding is de variatie. Manou wil graag én dansen én zingen én toneelspelen én op het podium staan. Na de mislukte auditie ben ik nu dus op zoek naar een alternatief. Gelukkig is het aanbod in Gent groot. Vorig jaar volgende Manou en Nina al dansles in De Ingang, nog steeds een aanrader. Ik heb ondertussen ook een paar toffe toneelscholen gevonden, zoals De Kopergieterij en Larf. En voor zangles kan ze terecht bij Popcollege, en ook de circusplaneet lijkt me leuk. Maar alle groepen zijn ondertussen natuurlijk al begonnen (en volzet).
Waarom zingt ze niet mee in het koor? C. en I. vinden het erg leuk en het is gemakkelijk, zo meteen na school. Manou zit op een katholieke school, ook al zijn wij niet gelovig. Ok, een kerkkoor leek mij niet bijzonder spannend. Maar wie niet waagt, niet wint. Veel kerken doen tegenwoordig hard hun best om een beetje modern uit de hoek te komen.
Bovendien erger ik mij te pletter aan al dat hokjes denken. Methodescholen zijn veel beter en kindvriendelijker dan klassieke katholieke scholen; dure musicalopleidingen zijn leerrijker dan de gemiddelde dans- en turnlessen; enzovoort. Persoonlijk voel ik mij net heel goed op onze katholieke school omdat daar kinderen (en ouders) zitten met heel verschillende achtergronden.
‘Het is super mega tof mama. We gaan zelfs mogen zingen op de Kerstmis. Echt mega wijs!’ Als atheïst is dat even slikken, want dat betekent dat ik op kerstavond mogelijk ook naar de mis ga mogen. Maar een beetje openheid en mildheid kan geen kwaad in deze wereld waar iedereen vooral bezig is met zichzelf. Papa maakte de laatste minuten van de les nog snel een filmpje. De cameradruk zorgde niet meteen voor een topprestatie maar het ziet er wel erg gezellig uit 😉
Kerstmis is een familiefeest, nieuwjaar vier je met goede vrienden. Zo zie ik het. Het is een ideefix. Als enig kind kan ik me nochtans geen grote kerstdiners herinneren. En ook nieuwjaar viel al enkele keren tegen. Net omdat je er over nadenken, worden het beladen en dus moeilijke dagen. Noch kerstmis noch nieuwjaar zullen dit jaar gepaard gaan met een groot feest.
Kerstavond vieren we voor het eerst onder ons. En ook al zijn de kinderen nog klein en wil ik geen fortuinen uitgeven aan cadeautjes: ik ga toch proberen daar toch iets feestelijks van te maken. Mijn ideale avond is er eentje zonder tv (of met een goede film op het einde van de avond), vol spelende kinderen en lachende ouders; en met zelfgemaakte geschenkjes. Ik hoop op termijn dat kerstavond bij ons thuis een evidentie wordt, een niet te missen groot gezellig familiefeest. Kerstdag mogen ze voor mijn part bij hun schoonouders vieren 🙂
Nieuwjaar is voor de vrienden. Vorig jaar bleven er een tiental volwassenen en evenveel kinderen bij ons logeren. Dit jaar houden we het rustiger, met één ander koppel. Een zorgkindje hebben, heeft zo zijn gevolgen. En ook al besef ik dat je beter kiest voor een paar goede vrienden dan voor dertig kennissen, toch vind ik het stiekem ook een klein beetje jammer. Misschien was opgroeien met series als Friends toch niet zo een goed idee 😉 Bovendien wordt het ‘en petit comité’ ook vast erg gezellig.
Vandaag begint alvast mijn vakantie. Ik moet nog een paar dagen naar Brussel, heb ook nog een paar foto-opdrachten gepland maar in mijn hoofd is het jaar zo goed als voorbij 😉
De week dat mijn kaartjes thuis geleverd werden, maakten mijn meisjes op school ook kerstkaartjes.
De school van Nina en Flo lieten spontaan 8 pakjes van zes kaartjes drukken. Wat wij als ouders niet wilden aankopen, mochten we gewoon terug meegeven. En ook al heb ik zelf al kaartjes gemaakt, toch voelde ik me een beetje verplicht om enkele pakjes te kopen. Maar 8 * 6 kaartjes vond ik net iets te veel van het goede. Wat zou er nu gebeuren met de rest?
Manou’s kerstkaartje vind ik origineler. We konden ze kopen op de kerstmarkt, per stuk. “De juf heeft mij twee keer gefotografeerd. Mijn foto moest zeker scherp zijn, zei ze.” 😉 Die juf heeft het helemaal begrepen. Ook al ben ik geen grote sepia-fan: ik vind de foto’s erg goed gelukt. Een leuk concept, het werkt altijd!
Achter de camera 