Spijt

‘ 1 op 10 ouders zou niet opnieuw aan kinderen beginnen.’

Het cijfer zorgde voor de nodige commotie op de redactie. Mij verwondert het eigenlijk niet zo. Persoonlijk denk ik dat een veel groter aantal mensen eigenlijk beter niet aan kinderen begonnen was.

Zelf heb ik het ook onderschat. Het ouderschap is zonder twijfel het beste maar ook de zwaarste engagement dat ik ooit ben aangegaan. Ik heb altijd een sterke kinderwens gehad. Mijn eerste favoriete boekenreeks was de babysittersclub, en vanaf mijn vijftiende verjaardag heb ik ontelbare uren gebabysit. Het is geen toeval dat ik nog steeds veel kinderen op bezoek krijg ik mijn fotostudio.

Toen Manou bij de geboorte klompvoetjes bleek te hebben, zag ik dat niet als een groot probleem. Nina dysmaturiteit, maandenlange opname en eetstoornis zorgde voor de nodige stress. Maar het is pas toen bleek dat Flo mogelijk een zware mentale handicap zou overhouden aan haar epilepsie, dat ik besefte welk engagement je als ouder aangaat.

Voor je kind zorgen, het lijkt eenvoudig maar dat is het natuurlijk niet altijd. Verschillende kinderen hebben verschillende noden, zowel praktisch, pedagogisch, financieel als emotioneel.  En als ouder moet je soms keuzes maken ten koste van jezelf. Ik denk dan niet aan die onderbroken nachten, aan de vele appelmoesmaaltijden en de citytrips naar centerparcs. Er echt zijn voor je kind betekent veel meer dan dat.

Toen ik het stuk in ons weekblad las, ontsnapte een kleine zucht. Eerlijkheid is goed. En er bestaan duizend goede redenen om niet aan kinderen te beginnen. Tegelijkertijd is het ook jammer dat niemand toegaf: ik was er beter niet aan begonnen want ik was eigenlijk niet zo een goede ouder. Mijn zoon of dochter verdiende beter. Of: had ik hen niet dan zou ik meer tijd hebben om anderen te helpen.

We leven in een maatschappij waarin het individu heilig is. Moeders rouwen om HUN verloren vrijheid. Ik, ik en ik. ‘Zonder kinderen zou IK in elk geval meer minnaars gehad hebben, meer jobs gedaan hebben en meer van de wereld hebben gezien.’ Tja. Is dat het nieuwe ideaal? Zelf heb ik meer bewondering voor mama’s zoals Eva, Brigit en mijn schoonzus die iedere dag het allerbeste van zichzelf geven voor hun kinderen.

Een nieuwe bril

De papa belde me op het werk op. “Nina haar bril is echt kapot. Ik ga nu naar Pearl.”

Slik. Wie voor de kinderen zorgt, beslist. Zo eenvoudig is het, vind ik. En doorgaans heb ik het daar totaal niet moeilijk mee. Bob en ik kom op vlak van opvoeding goed overeen. En toch zijn er ook verschillen. Zo ben ik bijvoorbeeld strenger op vlak van televisiekijken. Bob hecht dan weer meer belang aan gezond eten en drinken (wat, waar en wanneer).

Maar dat hij zo helemaal alleen een nieuwe bril voor Nina ging kopen, vond ik toch een beetje … lastig. Een bril is belangrijk. Nina gaat die de komende jaren iedere dag dragen. En ja, het is kinderachtig maar op vlak van stijl en mode ben ik er graag bij 😉 Bovendien vind ik het zelf al zo een vreselijk moeilijke aankoop. Ik ken maar weinig echt mooie brillen, niet voor volwassenen en zeker niet voor kinderen. Vaak is het of te braaf of te gewaagd. Stiekem hoopt ik dat Nina klaar zou zijn voor een klassieke zwarte Ray Ban-nerd bril. Nieuw is die stijl natuurlijk niet maar voor kinderen vind ik het nog altijd best cool. Maar de papa besliste en het werd iets totaal anders.

Toen ik de foto zag, moest ik even slikken. “Ja zeg. Het was niet gemakkelijk. Zo een roze of paarse bril is toch ook niet mooi? En jij houdt niet van aluminiummonturen. Veel blijft er dan niet over hoor. Bovendien heeft Nina een veel te klein en te bleek hoofdje voor zo een zwarte bril.” Ok, ik besef dat met drie kinderen ‘even snel’ brillen passen geen aangename activiteit is. Flo begint zich snel te vervelen en wil dan ook brillen passen, wat snel escaleert in totale chaos. En dan hebben we het niet eens over Bobs hernia.

Toch gaf ik me niet zo snel gewonnen. Dus belde ik naar Pearl met de vraag of ik nog mocht wisselen van montuur. Een uur later stond ik opnieuw in de winkel met Nina. 😉 Tientallen brillen hebben we gepast, en ja de nerdbril paste inderdaad niet. Dus sloot ik me (ondanks het schaamtegevoel) uiteindelijk toch aan bij de eerste keuze.

Alleen domme mensen veranderen nooit van gedacht. Toch?